فرمول موفقیت شغلی: ۳ مهارت اجتماعی ضروری
در محیط‌های کاری امروز، تنها مهارت‌های فنی یا تحصیلات کافی نیستند بلکه توانایی تعامل مؤثر و درک احساسات خود و دیگران، نقش‌هایی اساسی در پیشرفت شغلی دارند.
فرارو- سه مهارت «پذیرش بازخورد»، «آگاهی اجتماعی» و «سازگاری» مهم‌ترین ابزارهای موفقیت در کار هستند و برخلاف باور رایج، «اصالت» به‌تنهایی تضمینی برای پیشرفت حرفهای نیست.
به گزارش فرارو به نقل از سی ان بی سی، توماس چامورو-پروموزیک، روان‌شناس و استاد دانشگاه آیوی‌لیگ، معتقد است توصیه‌ی معروف «خودت باش» در محیط کار می‌تواند یکی از بدترین توصیه‌ها باشد. او بر این باور است که اگرچه «اصالت» یا همان «خود واقعی بودن» اغلب به‌عنوان یک ویژگی مثبت در نظر گرفته می‌شود، اما واقعیت این است که در مسیر رشد شغلی، مهارت‌هایی مانند درایت، کنترل احساسات و هوش هیجانی نقش تعیین‌کننده‌تری دارند.
به گفته این استاد روانشناسی هوش هیجانی، یعنی توانایی درک و مدیریت خود و دیگران، نوعی سرمایه‌ی بنیادی در محیط کار است. این مهارت نه‌تنها فرد را برای کارفرمایان جذاب‌تر و قابل‌استخدام‌تر می‌کند، بلکه باعث می‌شود دیگران تعامل با او را تجربه‌ای خوشایند بدانند.
به گفته‌ی او، افرادی که در مسیر شغلی خود موفق‌تر عمل می‌کنند، کسانی هستند که می‌دانند چگونه مهارت‌های اجتماعی، همدلی و توجه به برداشت دیگران را با یکدیگر ترکیب کنند. او در کتاب جدید خود با عنوان «خودت نباش: چرا اصالت بیش از حد ارزش‌گذاری شده است (و به‌جایش چه باید کرد)» به تفصیل درباره‌ی این موضوع سخن گفته است.
چامورو-پروموزیک سه مهارت اجتماعی کلیدی را معرفی می‌کند که از نظر او هر فردی برای پیشرفت شغلی و ساخت روابط مؤثر در محیط کار باید بر آن‌ها مسلط شود:
۱. پذیرش بازخورد
به اعتقاد این روان‌شناس، موفق‌ترین افرادی که او می‌شناسد کسانی هستند که به‌طور آگاهانه از دیگران بازخورد صادقانه و انتقادی می‌خواهند، به‌ویژه از کسانی که در موقعیتی هستند تا عملکردشان را قضاوت کنند و آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که آنچه باید گفته شود را صریح بیان کنند، نه آنچه فرد دوست دارد بشنود.
چامورو-پروموزیک می‌گوید بیشتر مردم تمایل دارند بازخورد مثبت ارائه دهند تا از بروز ناراحتی جلوگیری کنند. بنابراین، نحوه‌ی سؤال پرسیدن اهمیت زیادی دارد. او پیشنهاد می‌کند به جای پرسش کلی مانند «ارائه‌ام چطور بود؟» سؤال‌های دقیق‌تری مطرح شود، از جمله: «چه کاری می‌توانستم بهتر انجام دهم؟» یا «اگر جای من بودی، چه کاری را متفاوت انجام می‌دادی؟»
اما مهم‌تر از همه، توانایی حفظ آرامش هنگام شنیدن نقد است. اگر کسی نتواند در برابر بازخوردهای منفی خونسردی خود را حفظ کند، احتمالاً در آینده دیگر کسی حاضر نخواهد بود بازخورد صادقانه‌ای به او بدهد. چامورو-پروموزیک تأکید می‌کند: «شجاعت دریافت بازخورد منفی و سازنده باعث می‌شود فاصله‌ی میان تصور شما از خودتان و واقعیت عملکردتان کاهش یابد. این کار دشوار است، اما برای رشد ضروری است.»
۲. آگاهی اجتماعی
دومین مهارت کلیدی از نظر چامورو-پروموزیک، آگاهی اجتماعی است. او می‌گوید افرادی که از لحاظ اجتماعی هوشمند و حساس هستند، در محیط کار موفق‌تر عمل می‌کنند.
به گفته‌ی او، هنگام تعامل با دیگران باید تمرکز را از خود برداشت و آن را بر احساسات و واکنش‌های اطرافیان متمرکز کرد. توانایی شناسایی و پاسخ به احساسات دیگران یکی از مؤلفه‌های اصلی هوش هیجانی است. افراد دارای آگاهی اجتماعی بالا می‌توانند موقعیت‌های انسانی را تحلیل کرده و رفتار خود را به شکلی سازگار تنظیم کنند، بدون آن‌که ساختگی یا غیرواقعی به نظر برسند.
چامورو-پروموزیک این مهارت را «ارائه‌ی راهبردی از خود» می‌نامد؛ یعنی تلاش آگاهانه برای رفتار اجتماعی مناسب، با در نظر گرفتن انتظارات و برداشت‌های دیگران. او می‌افزاید: «وقتی نسبت به احساسات و نیازهای دیگران حساس باشید، به‌طور طبیعی از بقیه متمایز می‌شوید. بیشتر مردم فقط به خودشان فکر می‌کنند، بنابراین اگر شما به آن‌ها توجه کنید، یک مزیت بزرگ به‌دست می‌آورید.»
۳. سازگاری و انعطاف‌پذیری
سومین مهارت حیاتی که چامورو-پروموزیک بر آن تأکید می‌کند، «سازگاری» است. او می‌گوید افراد معمولاً تمایل دارند تنها در حوزه‌هایی فعالیت کنند که در آن‌ها احساس توانایی می‌کنند، اما رشد واقعی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد با چالش‌های جدید روبه‌رو شود و از منطقه‌ی امن خود خارج گردد.
به گفته‌ی او، «افراد موفق آن‌هایی هستند که می‌گویند: من می‌خواهم کارها را به روش متفاوتی امتحان کنم، حتی اگر برایم خوشایند نباشد.»
او توضیح می‌دهد که بسیاری از ما صفاتی مانند درون‌گرایی، انعطاف‌پذیری یا اجتماعی بودن را ویژگی‌هایی ثابت از شخصیت خود می‌دانیم؛ اما این طرز فکر مانع از رشد و یادگیری مهارت‌های تازه می‌شود. چامورو-پروموزیک باور دارد که اگر تصمیم‌ها و انتخاب‌های فرد تنها محدود به «خود گذشته» و «خود کنونی» باشد، فرصت خلق «خود آینده» که غنی‌تر، گسترده‌تر و متنوع‌تر است از بین می‌رود.
ترک عادت‌ها و آزمودن مسیرهای تازه ممکن است در ابتدا ناخوشایند و دشوار به نظر برسد، اما در بلندمدت دروازه‌های جدیدی را در مسیر حرفهای فرد می‌گشاید. به بیان او، «ناراحتی موقتیِ خروج از منطقه‌ی امن، بهایی است که برای رشد و گسترش ظرفیت‌های خود می‌پردازید.»
در نهایت، چامورو-پروموزیک بر این باور است که موفقیت شغلی در عصر امروز نه با «خودِ همیشگی» بلکه با «خودِ قابل‌تغییر» رقم می‌خورد؛ شخصی که می‌آموزد بازخوردها را بپذیرد، احساسات دیگران را درک کند و خود را با موقعیت‌های تازه سازگار سازد.
