زمین صاحب یک سیارک جدید شد!

فرارو-هر بار که اخترشناسان یک جرم جدید در نزدیکی زمین کشف می‌کنند، ذهن‌ها بی‌درنگ به داستان‌های فرازمینی معطوف می‌شود: آیا این یک فضاپیمای بیگانه است یا فقط یک سیارک عجیب؟

به گزارش فرارو به نقل از  ساینس الرت،نمونه‌ای از این تصور، سیارک ۱۹۹۱ VG بود که بیش از سه دهه پیش شناسایی شد و مسیر حرکتش بسیار شبیه زمین بود، به‌طوری که بسیاری گمان می‌کردند منشأ فرازمینی دارد. اما این تازه شروع ماجرا بود؛ آغاز کشف دنیای پررمز و راز سیارک‌های نزدیک زمین.

با کشف سیارک‌های مشابه، مشخص شد که این اجرام سنگ های فضایی با مداری شبیه زمین هستند و منشأ انسانی یا مصنوعی ندارند. یعنی برخلاف فضاپیماها، ماهواره‌ها یا سایر اشیاء ساخته بشر، این سیارک‌ها جزو مواد اولیه منظومه شمسی بوده و خود به خود، بر اثر فرآیندهای طبیعی شکل گرفته‌اند و در مدارهای خود حرکت می‌کنند.

امروزه  این سیارک ها در قالب گروهی به نام آرجونا «Arjuna» شناخته می‌شوند. این اجرام نزدیک به زمین بیش از ۱۰۰ عضو دارند و به «کمربند ثانویه آرجونا» شهرت دارند.جدیدترین عضو گروه Arjuna، سیارک آرجونا ۲۰۲۵ PN7 است. این سیارک جدید در یک یادداشت علمی در نشریه Research Notes of the American Astronomical Society معرفی شده است.

سیارک‌های Arjuna باعنوان نیمه‌ماهواره یا «Quasi-satellite» شناخته می شوند. حرکت این سیارک‌ها با زمین هماهنگ است، اما جاذبه زمین آن‌ها را به‌طور مستقیم کنترل نمی‌کند. گاهی بعضی از این سیارک‌ها برای مدتی کوتاه توسط زمین به دام می‌افتند و به شکل یک ماه کوچک (mini-Moon) در مدار زمین قرار می‌گیرند. نمونه‌ای از این اتفاق، سیارک ۲۰۲۴ PT5 است که برای مدتی کوتاه به زمین نزدیک شد، ما خطر جدی نداشت.

پژوهشگران می گویند: «نیمه‌ماهواره‌ها در مداری هماهنگ با زمین حرکت می‌کنند، اما تحت جاذبه مستقیم زمین نیستند. در حالی که ماه‌های کوچک برای مدتی کوتاه در مدار زمین می‌چرخند.» از دیگر نیمه‌ماهواره‌های شناخته‌شده زمین می‌توان به 164207 Cardea (2004 GU9)، 469219 Kamo'oalewa (2016 HO3)، 277810 (2006 FV35)، 2013 LX28، 2014 OL339 و 2023 FW13 اشاره کرد. اکنون 2025 PN7 جدیدترین عضو این گروه است.

۲۰۲۵ PN7 هم جزو آپولوهاست، اما بر خلاف آن‌ها، مسیر حرکت سیارک‌های Arjuna از زمین عبور نمی‌کند. دانشمندان می گویند ۲۰۲۵ PN7 تنها حدود ۱۲۸ سال به‌عنوان نیمه‌ماهواره زمین باقی می‌ماند و سپس از مدار زمین خارج می‌شود.