در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶۸۱ مطلب
این گزارش با مرور اظهارات تام باراک و سیاست‌های اسرائیل پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، نشان می‌دهد تل‌آویو با اتکای به حمایت بی‌قید و شرط آمریکا، مرزهای سنتی را بی‌اعتبار کرده و راهبردی هژمونیک برای سلطه سرزمینی و نظامی در غزه، لبنان و سوریه دنبال می‌کند. از «دکترین فردای جنگ» نتانیاهو تا الهام از «طرح ینون» و سیاست «پیرامونی» بن‌گوریون، هدف تضعیف و تجزیه کشورهای عربی، ایجاد مناطق حائل و بهره‌گیری از اقلیت‌هاست.
این گزارش حمله ۹ سپتامبر اسرائیل به رهبران حماس در قطر را نقطه عطفی در کارزار نظامی تل‌آویو می‌داند و می‌پرسد آیا ترکیه می‌تواند هدف بعدی باشد. نویسنده با اشاره به شباهت‌های ترکیه و قطر در روابط با حماس، توضیح می‌دهد که وابستگی انرژی اسرائیل به ترکیه، قدرت نظامی و نفوذ منطقه‌ای آنکارا و ابزارهای اقتصادی‌اش بازدارنده‌اند.
حمله هوایی اسرائیل به دوحه در ۹ سپتامبر، نقطه عطفی در تنش‌های خلیج فارس بود که هم قواعد نانوشته امنیتی منطقه را شکست و هم قطر را از جایگاه میانجی خارج کرد. این اقدام، اسرائیل را در نگاه کشورهای عربی به «تهدید مستقیم» تبدیل ساخت و شورای همکاری خلیج فارس را به سمت فعال‌سازی سازوکار دفاع مشترک کشاند. در پی آن، پیمان‌های دفاعی تازه با آمریکا و پاکستان شکل گرفت و اجماعی کم‌سابقه در جهان عرب علیه تل‌آویو پدید آمد؛ اجماعی که آینده توافقات ابراهیم و نظم منطقه را مبهم کرده است.
عدادی از هیأت‌های شرکت‌کننده در هشتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، درست پیش از آغاز سخنرانی بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، سالن اجلاس را ترک کردند.
سه ماه پس از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسرائیل، تنش‌ها همچنان بالاست و تحلیلگران دور دوم درگیری را اجتناب‌ناپذیر می‌دانند. دو طرف با رزمایش‌های گسترده پیام بازدارندگی می‌فرستند، اما بحران هسته‌ای ایران به ابهامی خطرناک تبدیل شده است.
محمد بن سلمان با کارزار شناسایی فلسطین موفقیتی دیپلماتیک کسب کرده، اما ناتوانی در جلب همراهی آمریکا ضعف نفوذ ریاض را آشکار ساخته است. جنگ غزه، بی‌اعتنایی ترامپ به خواسته‌های سعودی و نزدیکی ریاض به چین، روسیه و حتی ایران نشان می‌دهد عربستان در پی بازتعریف جایگاه خود است. بااین‌حال، ماجراجویی‌های منطقه‌ای از یمن تا لبنان و محاصره قطر اغلب نتیجه‌ای معکوس داشته‌اند. پیمان دفاعی تازه با پاکستان بیش از آنکه پشتوانه‌ای واقعی باشد، نمایش قدرتی نمادین است؛ زیرا عربستان همچنان ناگزیر زیر چتر امنیتی…
منطقه خلیج فارس همچنان بهای نبود توازن قوا و ناکامی پیمان‌های بازدارنده را می‌پردازد، در حالی که آمریکا پس از دوران اوباما اولویت خاورمیانه را کاهش داده و با سیاست‌های متناقض ترامپ بی‌اعتمادی متحدان عربی را تشدید کرده است. وتوی واشنگتن در شورای امنیت، تناقض روایت‌ها در حمله به دوحه و حمایت آشکار از اسرائیل، پرسش‌های جدی درباره آینده همکاری امنیتی با شورای همکاری ایجاد کرده است. هم‌زمان، توافق دفاعی پاکستان و عربستان مسیر همگرایی عربی–اسلامی و کاهش اتکا به واشنگتن را هموار کرده است.
در دو سال اخیر، هم‌سویی سیاست‌های ترامپ و نتانیاهو خاورمیانه را وارد چرخه‌ای از خشونت و بی‌ثباتی کرده است؛ از حملات پی‌درپی به فلسطین، لبنان، سوریه و ایران تا تلاش ناکام برای شعله‌ور کردن اعتراضات داخلی ایران و حمله به تأسیسات هسته‌ای این کشور. ناکامی عملیات دوحه علیه رهبران حماس موجی از خشم و همگرایی عربی–اسلامی ایجاد کرد و به تحرکات تازه ایران، ریاض و اسلام‌آباد انجامید. تهران با «چرخش به شرق» به‌دنبال اتکای راهبردی به چین و روسیه، تقویت همکاری‌های دفاعی و کاستن از وابستگی به دلار است.
جنگ غزه، اسرائیل را بیش از هر زمان دیگر در انزوای بین‌المللی قرار داده و تنها تکیه‌گاه اصلی آن ایالات متحده است؛ اما حتی این اتحاد نیز با ترک‌های عمیق روبه‌رو شده است. کاهش حمایت افکار عمومی آمریکا، به‌ویژه در میان جوانان، دموکرات‌ها و حتی بخش‌هایی از جمهوری‌خواهان، نشانه‌ای از تغییراتی برگشت‌ناپذیر است. ریشه این شکاف هم در فاصله ارزش‌ها و هم در تردید نسبت به منافع مشترک نهفته است.
بریتانیا، کانادا و استرالیا در اقدامی همسو با فرانسه و در تعارض با مواضع آمریکا، کشور فلسطین را به رسمیت شناختند. شناسایی، عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل را تضمین نمی‌کند چون واشنگتن می‌تواند وتو کند. تحلیلگران اثر فوری را نمادین می‌دانند مگر با اهرم‌هایی چون محدودیت فروش سلاح. فلسطینیان استقبال کردند اما هشدار دادند غزه همچنان می‌سوزد و اقدام کافی نیست.
