اشتباه‌های مهمانان سروش صحت / از مجتبی شکوری تا مسعود فراستی
این اشتباهات را افراد متفاوتی و به‌کرات انجام داده‌اند. حامد بهداد در برنامه‌ای که برای سال نو ترتیب داده شده بود، از خدا خواست که دست در «جیفه الهی» برده و بر سر و روی مردم ایران بریزد. «جیفه» در واقع به معنی «لاشه» یا «مردار» است. از این دست اشتباهات زیادند و الحق که بعضی از آن‌ها هم سهوی و طبیعی هستند.
فرارو- مهدی دهقان؛ این روزها با افزایش تعداد برنامه‌های گفتوگومحور، چهره‌های جدیدی به فرهنگ عامه معرفی می‌شوند. طبیعی است که در چنین شرایطی کژفهمی‌ها و کژگویی‌ها نیز افزایش پیدا کنند.
به گزارش فرارو، در چند سال گذشته، بارهاوبارها پیش آمده است که افرادی به‌عنوان کارشناس یا مهمان‌های معمول برنامه‌های مختلف، حرف‌هایی بزنند که حواشی زیادی را به‌دنبال داشته باشد. این حرف‌ها را در بسیاری از مواقع افرادی می‌زنند که از قضا یا کباده علم‌ودانش را می‌کشد و یا حتی بدتر از آن، درواقع انسان‌های بادانشی هم هستند. سوالی که وجود دارد این است که این حجم از بدگویی و بدفهمی چطور به وجود آمده است؛ در ادامه به تعدادی از این حرف‌های حاشیه‌ساز خواهیم پرداخت.
از مجتبی شکوری تا مسعود فراستی و حامد بهداد
اخیرا در برنامه «اکنون»، مجتبی شکوری، ابیاتی را به مولانا نسبت داد که به‌شکل واضحی جعلی بودند. این مسئله واکنش‌های متفاوتی را به‌همراه داشت. عده‌ای شکوری را بابت این اشتباه سرزنش کردند و عده‌ای نیز با تکیه بر این موضوع که باید در مقابل چنین خطاهایی بخشنده بود، از وی دفاع کردند. باوجوداین، مسئله‌ای که همچنان باقی است، این است که چرا و چطور در چند سال گذشته با این میزان از حواشی یکسان برخورد کرده‌ایم.
مجتبی شکوری، در حالی ابیاتی را که متعلق به مولانا نیستند به او نسبت داد که در همین برنامه ادعا کرده بود که مولانا و مثنوی، او و زندگی‌اش را نجات داده‌اند؛ ابیاتی که شکوری به نام مولانا می‌خواند، در واقع متعلق به معینی کرمانشاهی هستند. نکته غم‌انگیز مسئله این است که شعری را که شکوری به مثنوی مولانا نسبت می‌دهد، حتی در وزن مثنوی هم نیست و نکته غم‌انگیزتر داستان اینکه مجتبی شکوری، حتی همین ابیات جعلی را هم اشتباه می‌خواند.
پیشتر از مجتبی شکوری، مجددا در برنامه‌ای از سروش صحت، مسعود فراستی با اشتباهات فاحشی که در شاهنامه‌خوانی داشت، حاشیه‌ساز شد. فراستی علاوه بر اشتباهاتی که در خوانش شاهنامه داشت، در خوانش شعری از مهدی اخوان‌ثالث هم اشتباهاتش را تکرار کرد تا حواشی بیشتر از پیش باشند. اشتباهات فراستی در خوانش شاهنامه تا حدی ابتدایی و زیاد بودند، که نمی‌توان این اشتباهات را به‌پای پیش‌آمد گذاشت. این در حالی است که فراستی به‌عنوان کارشناس در برنامه سروش صحت حضور پیدا کرده بود و طبیعتا توقع می‌رفت که لااقل یک بار پیش از ضبط برنامه، شعری را که خودش انتخاب کرده بود بخواند. ازاین‌گذشته، چندان معقول به‌نظر نمی‌رسد که مسعود فراستی را به‌عنوان ادیب بشناسیم و در برنامه‌ای که میلیون‌ها مخاطب دارد، از او به‌عنوان کارشناس ادبی دعوت کنیم.
این اشتباهات را افراد متفاوتی و به‌کرات انجام داده‌اند. حامد بهداد در برنامه‌ای که برای سال نو ترتیب داده شده بود، از خدا خواست که دست در «جیفه الهی» برده و بر سر و روی مردم ایران بریزد. «جیفه» در واقع به معنی «لاشه» یا «مردار» است. در ادبیات فارسی «جیفه دنیا» بالکنایه به معنی مال و منال دنیا استفاده شده است. اما حتی همین کنایه هم بار معنایی مثبتی ندارد. جیفه دنیا در واقع کنایه از مال بی‌ارزش و پست دنیا دارد. با توجه به این معانی، دعای حامد بهداد چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
از این دست اشتباهات زیادند و الحق که بعضی از آن‌ها هم سهوی و طبیعی هستند. بااین‌حال نمی‌توان انکار کرد که در بسیار از موارد هم ضعف اطلاعات و مسائلی از این دست هستند که باعث همچین اشتباهاتی می‌شوند. مسائل زیادی را می‌توان به‌عنوان دلایلی برای این ضعف‌ها دانست که به‌هرحال جای بررسی بیشتر دارند؛ از انتخاب افراد نامناسب برای صحبت در مورد حیطه‌های مختلف گرفته تا رسالت برنامه‌هایی از این دست برای جذب مخاطب به قیمت استفاده از چهره‌های غیرمتخصص اما مشهور و...
