نقد فیلم «لیپار»؛ قصه‌ای نیمه تمام از سیستان و بلوچستان
فیلم «لیپار» درباره عشق به سینما و دنیای پر پیچ‌وخم چند نوجوان که برای رسیدن به هدف هر کاری می‌کنند. فیلمی که با وجود فضای بصری جذاب مخاطب را تا انتها با خود همراه نمی‌کند.
فرارو- اخیرا اکران فیلم سینمایی «لیپار» در سینماهای کشور آغاز شده است.
به گزارش فرارو، «لیپار» در سال 1399 در چابهار سیستان و بلوچستان ساخته شده، فیلمی که نام خود را از دریاچه معروف صورتی این منطقه گرفته است. اثری با بازی هومن برق نورد، بهناز جعفری و مهران احمدی که داستانی در مورد سینما و رویا را به تصویر می‌کشد.
داستان درباره پسری به نام برکت که رویای سفر به هندوستان و پیدا کردن مادر گمشده‌اش را دارد اما کسی در خانواده به او اهمیت نمی‌دهد. پسری که خیال می‌کند مادرش برای بازیگری در سینمای هند خانه را ترک کرده، پس از دوستانش کمک می‌خواهد تا راهی برای سفر به هند و حضور در سینمای بالیوود پیدا کند تا بتواند مادرش را ببیند. کنار هم قرار گرفتن برکت و دوستانش چالش‌های جدیدی را به وجود می‌آورد که مسیر زندگی آنها را تغییر می‌دهد.
تصاویر بصری جذاب با روایتی ضعیف
«لیپار» به کارگردانی حسین ریگی را می‌توان به مراتب بهتر از سایر کارهایش دانست که نگاهی به زندگی مردم سیستان و بلوچستان دارد و نشان می‌دهد که آنها چگونه در فقر رویاپردازی می‌کنند.
فیلم تصاویر زیبایی از این منطقه نشان می‌دهد تصاویری از آب و خاک گرفته تا دریاچه صورتی لیپار. با این حال زمانی که قصه به میان می‌آید، ایرادات آن مشخص می‌شود. در واقع تصاویر توان ساخت قصه‌ای جذاب برای مخاطب را ندارند. قصه به جای تمرکز به داستان اصلی میان موضوعات مختلفی چون مادر، پدر و سایر روایت‌های فرعی پراکنده می‌شود، به همین دلیل انسجام لازم را ندارد. هرچند «لیپار» تلاش می‌کند با استفاده از فضای بصری مخاطب را با خود همراه کند. در واقع فیلم اگر به جای پرداختن به قصه روی ایده اصلی تمرکز می‌کرد، «لیپار» به اثر بهتری برای تماشا تبدیل می‌شد.
«لیپار» شبیه به فیلم «دونده» امیر نادری پسری را به تصویر می‌کشد که برای رسیدن به هدف هر کاری می‌کند، همان چیزی که مخاطب آن را به دل دریا یا آتش زدن معنا می‌کند. با این حال عدم انسجام روایت سبب شده تا داستان هر چه جلوتر می‌رود، مخاطب با آن ارتباط کمتری می‌گیرد. در نهایت «لیپار» تلاش می‌کند داستانی متفاوت از سیستان و بلوچستان نشان دهد اما نمی‌تواند به اثری جذاب برای مخاطب تبدیل شود.
