«عینک دودی»؛ مسعودخان با دانلد ترامپ دیدار کرد

فرارو – محسن صالحی‌خواه؛ طبق روال هر ساله، هیئت عالیرتبه جمهوری اسلامی ایران برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل به نیویورک می‌رود. خروجی سفر هر ساله چیست، نمی‌دانم. اما می‌دانم این سفر خیلی کیف می‌دهد. گاهی حتی این هیئت عالیرتبه، خیلی هم عالیرتبه نیست ولی پرجمعیت است. یعنی اندازه یک هیئت، آدم توی آن بوده که تشریف بردند نیویورک. البته به شخصه معتقدم مهم نیست چند نفر با پرزیدنت به نیویورک می‌روند. مهم این است که پرزیدنت با خودش از ینگه دنیا چه می‌آورد. اگر با هیئتی عالیرتبه و پرجمعیت برود، بهتر از این است که خودش و وزیر خارجه‌اش بروند اما هیچ چیزی هم نیاورند. اگر قرار به پیچاندن سوغاتی‌ست، نروند بهتر است.

طبیعتاً در چنین ایامی، موضوع دیدار روسای جمهوری اسلامی ایران و جمهوری غیراسلامی اِمریکا داغ می‌شود. انگار رییس‌جمهور آمریکا تحفه است! این دیدار، یک راه‌حل اصلاح‌طلبانه قدمت‌دار و شریعتمداری‌اذیت‌کن قدیمی‌ست که اتفاقاً خاطراتی هم در ادبیات سیاسی ایران یادگاری گذاشته.

مثلاً روایت‌هایی درباره روش سدممد خاتمی برای اجتناب از روبرو شدن با بیل کلینتون وجود دارد که ما از گفتن‌شان معذوریم. یا این که حسن سال ۹۲ وقتی برای اولین دفعه از هشت دفعه، به نیویورک رفت، در مسیر برگشت با اوباما اختلاطی کرد و حسابی تابو را شکست. همین حسن بعداً حواسش را جمع کرد که با اوباما توی کریدور سازمان ملل چشم تو چشم نشود. می‌گویند همین حسن آقا بعدا که ترامپ آمده بود، سر همین قضیه خیلی داستان داشت. جوادآقا ظریف به طور کاملاً اتفاقی با اوباما روبرو شد و متاسفانه به جای این که بخواباند توی گوش نامبرده، به صورت خیلی سازشکارانه و اتفاقی، با او دست داد. به قول خارجی‌ها شِیکد هیز هَند. یکی از افتخارات دوستداران مرحوم رئیسی همواره این بود که ایشان در اولین نشست خبری‌ به عنوان رئیس‌دولت منتخب، در جواب خبرنگار یک رسانه روسی که پرسیده بود اگر فلان اتفاق بیافتد با رئیس‌جمهور آمریکا دیدار می‌کنید یا نه، خیلی سفت گفته بود: «خیر.» تو گویی ملاقات یا عدم ملاقات سیاستمدارها در ذات خود ارزشمند است.

نه آقاجان! مهم این است که این ملاقات کردن یا نکردن فایده‌ای برای خلق‌الله دارد یا نه. اگر نه، بروند و دو تا عکس یادگاری هم بگیرند! خوش به حالشان. خیلی‌ها الان دوست دارند در روزهایی که جلوتر می‌آید، این خبر تیتر رسانه‌های داخلی و خارجی شود: «پزشکیان و ترامپ دیدار کردند!» خب؟ بعدش چه؟ دیدار کردند چه شد؟ مسعودخان برای ترامپ از نامه امیرالمومنین امام علی (ع) به مالک اشتر خواند؟ یا گفت بیا با هم دعوا نکنیم؟!  چه بسا دیدار نکردن این دو نفر با هم، سود بیشتری از دیدار کردنشان داشته باشد. ترامپ خیلی مودی است. یکهو یک کاری می‌کند آنجا و عمری پشیمانی به دنبال خودش می‌آورد. اگر قرار بود دیدوبازدید و مصافحه‌ای صورت بگیرد، سیاستمدار کارکشته‌ای مثل حسن باید این کار را می‌کرد، نه آقامسعود! بگذارید مسعود به سلامت برود نیویورک، آنجا چندتایی دیدار کند، در مجمع عمومی سخن براند، حملات اسرائیل و آمریکا به ایران را محکوم کند، در کریدورهای سازمان ملل کَت‌باز راه برود و برگردد. غیر از این باشد داستان داریم ها! از ما گفتن بود.