ماجرای فروشگاه‌های مملو از مواد غذایی در غزه چیست؟

فرارو؛ «احمد ابوشاویش»؛ خبرنگار فلسطینی ساکن در نوار غزه.

به گزارش فرارو به نقل از الجزیره؛ ماه گذشته، رژیم اسرائیل با پول‌پاشی، کارزاری را در شبکه های اجتماعی به راه انداخت و مدعی شد که هیچ قحطی در نوار غزه نیست! این رژیم ویدئویی را منتشر کرد که غذا در رستوران‌ها و یا بازارهای پُر از میوه و سبزیجات را به نمایش می گذاشت. این ویدئو اعلام می کرد: «هیچ قحطی در غزه در جریان نیست. هر ادعایی غیر از این صرفا دروغ است.»

شاید در مناطق جنوبی نوار غزه مکان های اینچنینی وجود داشته باشند با این حال، واقعیت این است که این مکان‌ها بخشی از کارزار تبلیغات اسرائیل هستند و قیمت ها در آن ها به حدی بالا و نجومی هستند که یا مردم نمی توانند آن ها را بخرند و یا حتی آن هایی که حدی از توانمندی اقتصادی را دارند، با چالشی دیگر به نام عدم‌دسترسی به پول نقد رو به رو هستند و نمی توانند از آن ها استفاده کنند.

افراد برای اینکه از حساب های خود در نوار غزه پول بردارند باید تا 50 درصد پولی که می خواهند بردارند را به عنوان کمیسیون پرداخت کنند. اسکناس ها نیز اغلب به قدری پاره هستند که مغازه ها و یا کافه ها آنها را قبول نمی‌کنند. از این رو، فقط یک عده افراد  انگشت‌شمار می توانند از مکان های اینچنینی استفاده کنند و مثلا یک فنجان قهوه به ارزش 9 دلار و یا یک پیتزای کوچک به ارزش 18 دلار سفارش دهند. بخش اعظم مردم غزه باید بنشینند و آن ها را تماشا کنند.

وضعیت مشابهی را در بازارها نیز شاهد هستیم. اغلب مردم نمی توانند به اندازه نیازشان خرید کنند. آن ها عمدتا نگاه می کنند و سکوت می کنند و چشمان خود را از این سو به آن سو می چرخانند. اغلب مردم غزه میوه ها و  سبزیجات را می بینند اما نمی توانند آن ها را بخرند. آن ها توان مالی ندارند که بتوانند نیاز خود را تامین کنند.

این پارادوکس گرسنگی در نوار غزه است: غذا در برخی مناطق در دسترس است اما اساسا در دسترس نیست! من هنوز به یاد می‌آورم که چگونه در اوایل ماه آگوست سال جاری میلادی، پنیر و شکر برای مدت زمان محدودی دوباره وارد نوار غزه شد. ما ماه ها آن ها را ندیده بودیم. اسرائیل برای یک مدت کوتاه به کامیون هایی که بار تجاری داشتند و نَه کمک های بشردوستانه اجازه ورود به نوار غزه را داد. من نمی توانم لذتی را که با شنیدن خبر ورود این کامیون ها بر من وارد شد، توصیف کنم. من مدت ها پنیر ندیده بودم جوری که حتی شکل پنیر نیز مرا متعجب می‌کرد. من پس از ماه ها چیزی را تجربه کردم که انگار در حال بیگانه‌شدن با آن بودم: "هیجان".

آن روز صبح، من با گرسنگی و گیجی از خواب بیدار شدم. بیش از 10 کیلوگرم در طی سه ماه وزن کم کرده بودم و بدنم از شدت ضعف می‌لرزید. با این حال، اینکه دیدم برای مدت محدودی پنیر و شکر و قند وارد فروشگاه‌ها شد، قلبم را تا حدی روشن کرد. شاید این فکر به ذهنم آمده بود که اوضاع در حال تغییر است. شاید فکر می‌کردم که جنگ به پایان خواهد رسید.

با این حال، وقتی در مورد قیمت این کالاها سوال کردم، قلبم شکست. من نادان بودم. قیمت ها واقعا زیاد بودند. یک کیلوگرم شکر چیزی در حدود 70 دلار قیمت داشت! این عدد بیش از درآمد هفتگی برخی خانوارها در نوار غزه در دوره قبل از آغاز جنگ بود. یک قالب پنیر که برای سیر کردن یک خانواده برای وعده صبحانه کم بود، قیمتی بالغ بر 10 دلار داشت.

من هیچ چیز نخریدم. از محل دور شدم و با خودم فکر کردم شاید ظرف چند روز قیمت ها کاهش پیدا کنند. با این حال، چنین نشد. چند هفته بعد، بار دیکر آرد، تخم مرغ و روغن در بازار ظاهر شد با این حال با قیمت هایی که باز هم زیاد بودند و گرسنگی ما را مسخره می کردند. به عنوان مثال، یک کیلو آرد که حتی نیازهای یک خانوار را تامین نمی کند، ارزشی در حدود 45 دلار داشت. یک تخم مرغ نیز 5 دلار قیمت داشت.

اسرائیل اجازه ظاهر شدن این کالاها را در بازار می دهد اما به این مساله اشاره نمی کند که مردم غزه توان خرید ندارند و همه گرسنه هستند. آن ها نیاز به کمک دارند. اسرائیل فقط می خواهد خوراکِ عکس گرفتن را فراهم کند. اکنون مواد غذایی به معنای واقعی کلمه به یک کالای لوکس در نوار غزه تبدیل شده اند. اسرائیل عملا از این مساله به عنوان یک سلاح پنهان علیه مردم فلسطین استفاده می کند. اسرائیل می داند که بخش قابل‌توجهی از مردم فلسطین شغلی ندارند و کاملا به کمک برای زنده ماندن نیاز دارند. بی‌رحمی اسرائیل فقط در بمب هایش که بر سر مردم می ریزد خود را نشان نمی دهد بلکه در قالب شیوه هایی که با اعصاب مردم غزه بازی می کند و آن ها را شکنجه می دهد نیز آشکار می شود.

وقتی مواد غذایی را در هرجا می بینیم، این مساله به ذهنمان می آید که توان خرید و تهیه آن را نداریم. وقتی قند را می بینیم به جای طعم شیرین آن به همراه چای، تلخی به ذهنمان می آید. ناتوانی ما در تامین نیازهایمان سبب می شود که هر بار رفتنِ ما به بازار موجب تحقیرمان شود. غزه با قحطی رو به رو نیست، آنچه ما می بینیم تحمیل گرسنگی عامدانه تحت مهندسی اسرائیل به غزه است. اسرائیل با بازی های تبلیغاتی سعی دارد تا نهادها و افکار عمومی بین‌المللی را تحت تاثثر قرار دهد.

اسرائیل از همان زمان آغاز جنگ غزه اعلام کرد که می خواهد مانع از ورود کمک های بشردوستانه به شهر غزه شود. با این همه، جهان تاکنون هیچ کاری الا ابراز محکومیت علیه اقدامات اسرائیل انجام نداده است. اینطور به نظر می‌رسد که برخی دوست دارند خود را با تصاویر ساختگی که اسرائیل سعی دارد از غزه ارائه کند وفق ‌دهند تا اینکه حقیقت تلخ این منطقه و گرسنگی مردم را شاهد باشند.