در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۸۹ مطلب
جواد مجابی نویسنده سرشناس کشورمان گفت: من همیشه به شوخی می‌گویم که ما مثل ماشینی هستیم که موتورش کار می‌کند ولی راه نمی‌رود، فقط دود می‌دهد. روشنفکری ایران به این دلیل ناکارآمد هست که امکان بروز اجتماعی‌اش نبوده و این هم فقط ناشی از ممنوعیت حکومت‌ها نیست. فشار حکومت‌ها و سانسور دولتی که هست. انواع ممنوعیت‌ها در محدود کردن ما عمل می‌کنند. سانسور سرمایه است، سانسور اقتصادی، سانسور سیاسی، سانسور فرهنگی و سانسور روشنفکران هست.
وقت‌هایی که حساب و کتاب می‌کردم یا نقشه می‌کشیدم، این‌طوری قدم می‌زدم و بند انگشت‌هایم را توی هم می‌کردم و انگشت‌هایم را، آرام و بدون نظم خاصی، درقی به صدا درمی‌آوردم و از گوشه غربی آپارتمان راه می‌افتادم و در ورودی را قفل و باز می‌کردم و بعد به سمت شرق آپارتمان، به سمت در شیشه‌ای کشویی ایوان چوبی پشتی آپارتمان می‌رفتم و سریع بازش می‌کردم و سرم را از آن بیرون می‌دادم و بعد دوباره می‌بستمش. هند جیرجیر ملایم در را شنید که روی ریلش عقب و جلو شد، اما چیزی نگفت. هوا خیلی سرد بود و بعدازظهر جمعه بود…
احمدرضا احمدی که روز یکشنبه (سیزدهم مهرماه) دچار سکته مغزی شده در منزل تحت‌نظر است و رسیدگی‌های پزشکی در منزلش انجام می‌شود.
محمد راغب، مترجم کتاب «روایت شناسی» اثر مانفرد یان می‌گوید: کلمه روایت‌شناسی در دهه ۱۹۶۰ اختراع شده. اما وقتی می‌خواهیم درباره روایت‌شناسی صحبت کنیم که روایت‌شناسی چیست، اول می‌گوییم بعضی ایده‌های آن در فن شعر ارسطو وجود دارد. بعد می‌رویم سراغ فرمالیست‌های روس. بعد می‌رسیم به ساختارگرا‌های فرانسوی که روایت‌شناسی واقعا آنجا شکل می‌گیرد. ما در ایران به فن خطابه کمتر از فن شعر توجه می‌کنیم.
نسخه‌های دست‌نویس آثار ادبی از بسیاری جهات هیجان‌انگیز است. هیجان سرک کشیدن به زوایای خیلی شخصی نویسنده و لذت بردن از دانستن این که پیش از شما، دستان نویسنده‌ای افسانه‌ای همین دست‌نوشته‌هایی را رقم زده‌اند که او را به سبک و تالیف و هدف نهایی او رساند‌ه‌اند.
محمود دولت آبادی می‌گوید: تاریخ تجدد ما را که نگاه کنید -از ابتدا تا همین لحظه که ما داریم فکر می‌کنیم- هیچ‌چیز به انجام نرسیده است. هیچ حرکت اجتماعی، علمی و فرهنگی به انجام نرسیده و ما ناتمام باقی ماندیم. چه‌جوری بگویم! اخیرا جوانی را دیدم که شاگرد درجه یک دانشگاه شریف بود و به من گفت فلانی ما سی نفر بودیم هم‌کلاس، همه بیست‌ونُه نفر رفتند خارج و من یک نفر برگشته‌ام به‌خاطر بیماری مادرم! این ناتمامی نیست؟
تعداد کسانی که ترجمه ما را به حد متعالی رساندند، اندک است و کسانی مثل عزت‌الله فولادوند و نجف دریابندری ازجمله آنها هستند. اینها کسانی‌اند که ترجمه ما را متعالی کردند و کیفیت را به حدی رساندند که دیگران هم در سایه آنها از آن کیفیت بهره‌مند شدند.
کدکنی درباره حالات درونی مظاهر مصفا بیان کرد: «همه حالات خصوصی او خشم، نفرت، شادی و غم‌هایش اصیل، نجیب و ملی بود. برای من خیلی سخت است. به هر حال دانشگاه تهران استاد بسیار برجسته، ممتاز و بی‌مانندی را از دست داد، زبان فارسی شاعر بزرگ و تراز اولی را در نوع خود از دست داد؛ حوزه پژوهش‌های شعر فارسی و ادب فارسی محقق بسیار بسیار برجسته‌‍ای را از دست داد و جوانمردی و آزادگی یکی از مصادیق اجل و اتم خودش را با فقدان ایشان از دست داد.»
هیچ کشوری با زبان و ادبیات و مفاخر خود این رفتار را نمی‌کند که ما می‌کنیم. نادانسته آب به آسیاب فرهنگ‌های مهاجم و مهاجر می‌ریزیم. با نفی ادبیات و ضعف زبانی فرزندان‌مان، آنان را از هویت فردی و اجتماعی و حتی دینی‌شان جدا می‌کنیم. کج‌فکری، کج‌روشی می‌آورد و نعل وارونه زدن. همه این کج‌روی‌ها پاسخ منفی داده و نتوانسته کارساز باشد. آیا وقت آن نرسیده به رفتارهای غلط و خبط و خطاهای پشت هم خود اندکی بیندیشیم؟
