ترنج

در مورد

ادبیات

در فرارو بیشتر بخوانید

۴۶۰ مطلب

  • عکس‌هایی بسیار زیبا و تأثیر گذار اِروه گیبر از زندگی خاله‌های بزرگش، سوزان و لوئیز، شبیه به یک فیلم قدیمی هستند.

  • «با توجه به این ردیف بودجه‌ای که اینها دارند و این پول‌هایی که اینها می‌گیرند، باید هم این حرف‌ها را بزنند. همه ما دغدغه مردم غزه و لبنان را داریم اما جداً اگر آقایان دغدغه مردم غزه و لبنان را دارند، بلند شوند و به بیروت بروند مقابل اسرائیل بجنگند. اینکه در ایران بنشینی و با ردیف بودجه کلان، زندگی در رفاه و آسایش داشته باشی و دم از صلح و جنگ بزنی، کار غلطی است.»

  • یک پژوهشگر و استاد زبان و ادبیات فارسی، گفت: شفیعی‌کدکنی با آثارش، اعم از تصحیحات و تالیفات و شرح‌هایی که بر متون مختلف نوشته، دنیایی را متوجه خودش کرده است.

  • یک منتقد ادبی و پژوهشگر، گفت: گلچین گیلانی در شعر «باز باران» از یک آهنگ خیلی شادمان استفاده کرده به‌نحوی‌که برای بچه‌ها خیلی ملموس است و این موضوع خیلی مهم‌تر بوده است.

  • «همیشه وسوسه نوشتن داشته‌ام و سناریو همه فیلم‌هایم را خودم نوشته‌ام و انسی با کلام و شیوه‌های نگارش دارم و سعی کرده‌ام خودم را در کوران ادبیات دنیا و ایران بگذارم و، چون کار دیگری بلد نیستم، نوشته‌ام.»

  • محمود حسینی‌زاد مترجم گفت: بین کارهایی که ترجمه کردم چند رمان هستند که از آن‌ها چیزهای زیادی یاد گرفتم و گفته‌ام که مانند کلاس ادبیات برای علاقه‌مندان به نویسندگی است؛ یکی همین «اگنس» پیتر اشتام است، دیگری «عدالت» دورنمات و سومی هم همین رمان «خانه» یودیت هرمان است. این رمان کاندیدای جایزه لایپزیک هم شد اما متاسفانه جایزه را به یک نویسنده ترک‌تبار دادند.

  • رمان فسخ سه راوی دارد و این مهم باعث تکثر هویتی در رمان می‌شود. فصل اول داستان از زبان کاراکتر اصلی بیان می‌شود. در فصل دوم شخصیت اصلی مخاطب نویسنده است و اتفاق‌های داستان خطاب به او به مخاطب عرضه می‌شود و فصل سوم در خارجی‌ترین شکل ممکن در خارج از پرسوناژ؛ هم به کاراکتر می‌نگرد و هم به دنیای او (با زاویه دیدی خداگونه).

  • این رمان روایتگر دوره شکست نازیسم و جنگ سرد غرب با متحد سابقش جوزف استالین و بلوک کمونیستی شوروی که او رهبری آن را بر عهده داشت، است، رمان «۱۹۸۴» تا سال ۱۹۸۸ در اتحاد جماهیر شوروی ممنوع بود.

  • از «اوریکس و کریک» چاپ شده در ۲۰۰۳ میلادی تا «سرگذشت ندیمه» چاپ شده در سال ۱۹۸۵ میلادی، رمان‌های برنده جوایز نوشته شده توسط «مارگارت آتوود» آینده‌ای تاریک را ترسیم می‌کنند. پرسش این است: برای ایجاد آینده و تصویری خوش بینانه‌تر چه چیزی لازم است؟

تبلیغات