۴ نقد جدی به جنجال «فریبا نادری»
«اینکه افراد به نحوی صحبت کنند که انگار ثروت همه چیز است و بقیه مسائل از جایگاهی برخوردار نیستند، این پیام را به مردم و به ویژه نوجوانان و جوانان منتقل می کند که باید به هر قیمتی پولدار شوند و به پول برسند تا بتوان عنوان موفق را به آن ها داد در غیراینصورت، آن ها شکست‌خورده هستند.»
فرارو- به تازگی فریبا نادری بازیگر سینما و تلویزیون در برنامه ای گفتگو محور حاضر شده و صحبت هایی را انجام داده که با بازتاب های مختلفی رو به رو شده است. اگر کسی صحبت های خانم بازیگر را گوش داده و دیده باشد، اکنون خوب می داند که وی چه خودرویی سوار می شود یا در کدام محله شهر تهران زندگی می کند و همچنین شغل همسر ایشان چیست و وضعیت مالی وی در قیاس با برخی دوستانشان با رسم شکل چگونه است!
به گزارش فرارو؛ اساسا همین مسائل و طرح آنها بوده که موجب شده خیلی زود بازخوردهای منفی به آن ها داده شود. از این رو، در واکنش به جنجال فریبا نادری، می توان چهار نقد مهم را به خانم بازیگر مطرح کرد.
اول اینکه هنرمندان در هر کشوری از جمله ایران، حیات هنری و محبوبیت خود را از مردمشان می گیرند. اساسا به همین دلیل است که گفته می شود هنرمندان واقعی در کنار مردم خود هستند و سعی می کنند بازتاب آنچیزی باشند که آن ها می خواهند. حال اگر از این زاویه به ماجرا بنگریم، باید اذعان کنیم که مردم ایران در سالهای گذشته و البته وضعیت کنونی، با مشکلات قابل‌توجهی از حیث اقتصادی و تامین نیازهای خود رو به رو بوده و هستند.
تورم و عدم تناسب دستمزدها با روند گرانی در کشور، سبب شده تا رفاه مردم به نحوی منفی تحت تاثیر قرار گیرد و اساسا به همین دلیل است که می بینیم دولت هایی که در سال های گذشته در ایران بر سر کار آمده اند، دغدغه محوری خود را بر مشکلات اقتصادی و حل آن ها متمرکز کرده اند. با این حال، هر چه هست، هر سال که گذشته وضعیت معیشتی مردم سخت‌تر و مشکلات اقتصادی آن ها بیشتر شده است.
حال در چنین شرایطی، آیا رواست که یک هنرمندِ بازیگر، در مورد دارایی های خود در یک برنامه مانور بدهد و ثروتمند بودنش را در چشمِ افکار عمومی کند؟ این جنس از کنش، چه نسبتی با رسالتی دارد که یک هنرمند در قبال جامعه خود دارد؟
نکته دوم اینکه یکی از اصلی‌ترین نکاتی که هنرمندان و چهره های شناخته شده در کشورهای مختلف جهان باید به آن توجه داشته باشند این است که آن ها یک مسوولیت اجتماعی بزرگ را در قبال جامعه خود دارند و باید به آن متعهد باشند.
اینکه افراد به نحوی صحبت کنند که انگار ثروت همه چیز است و بقیه مسائل از جایگاهی برخوردار نیستند، این پیام را به مردم و به ویژه نوجونان و جوانان منتقل می کنند که باید به هر قیمتی پولدار شوند و به پول برسند تا بتوان عنوان موفق را به آن ها داد در غیراینصورت، آن ها شکست خورده هستند. در واقع، اگر بتوانند فلان ماشین را سوار شوند یا در فلان محله شهر زندگی کنند و غیره، موفق خواهند بود و راه دیگری برای اینکه به مثابه فردی موفق شناخته شوند وجود ندارد. اینکه یک چهره شناخته شده بی محابا و بدون فکر در مورد تاثیرات آنچه می گوید سخن بگوید، نشان از آن دارد که اساسا وی با قیود و الزامات نقشی که در آن قرار دارد و وظایفی که نسبت به جامعه خود دارد، بیگانه است. هنرمند بودن صرفا شهرت و مزایا ندارد، مسوولیت هایی نیز دارد که باید در مورد آن ها آگاهی وجود داشته باشد.
مساله سوم اینکه وقتی افرادِ شناخته‌شده صریحا و بدون در نظر گرفتن شرایط جامعه و مردم خود از موقعیت اقتصادی و رفاهشان حرف می‌زنند و دارایی های خودشان را به رخ می کشند، این مساله خود نوعی مقایسه ذهنی را برای طیف های مختلفی از افکار عمومی ایجاد می کند و سبب می شود که آن ها نسبت به زندگی خودشان به شدت احساس نارضایتی کنند. موضوعی که منجر به نارضایتی اجتماعی و بعضا وقوع برخی رفتارهای نابهنجار در جامعه می شود. این در حالی است که افراد باید خود را در قالب توانمندی ها و موقعیت خودشان ببینند و اینکه خودشان را با دیگران مقایسه کنند، اقدام درستی نیست.
این در حالی است که شاید به دلیل عدم آگاهی و شناخت، عده ای چنین نکنند و این یعنی جامعه با برخی مشکلات اجتماعی رو به رو می شود. در این فضا، برنامه هایی که افراد را دعوت می کنند و فلسفه ای که بر این برنامه ها حاکم است نیز نباید معیار خوب بودن برنامه را صرفا بر وایرال شدن حرف های جنجالی و عاری از توجه به برخی نکات قرار دهند. برنامه ها نیز باید مراقبت های لازم را صورت دهند و به چیزهایی ورای صِرف جلب توجه به هر قیمتی و بازدیدگرفتن توجه داشته باشند.
و در نهایت نکته چهارم اینکه تاریخ نشان داده که در عالم هنر، برخی خیلی زود می آیند و می روند و برخی دیگر ماندگار می شوند. ایران و ایرانی بزرگانی نظیر عزت الله انتظامی، علی نصیریان، خسرو شکیبایی و دیگر هنرمندان بزرگی که در دیگر رشته های هنری فعالیت داشته اند را هیچگاه از یاد نخواهند برد. حال باید از برخی افراد پرسید که آیا برگ برنده آن ها در عالم هنر و در معرض نگاه مردم قرارداشتن، هنرشان است یا خیر آن ها با پولشان سعی دارند خودشان را به مردم معرفی کنند.
آیا این مولفه برای آن ها ماندگاری می آورد؟ شاید برخی این باور را دارند که سهم آن ها از جهان هنر نه ماندگاری و مسوولیت احتماعی نسبت به جامعه خود بلکه سلبریتی شدن و وایرال شدن در فضای مجازی است. با این حال، ای کاش همه از موقعیت خود استفاده کنیم تا مردم حس بهتری داشته باشند.
