در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۵ مطلب
رویارویی اقتصادی آمریکا و چین بار دیگر شعله‌ور شده است. پکن با وضع محدودیت‌های تازه بر صادرات عناصر نادر خاکی، در برابر تعرفه‌های جدید و تهدیدهای ترامپ واکنش نشان داده و این اقدام، بازارهای جهانی را دچار شوک کرده است. چین با بهره‌گیری از منابع حیاتی خود، تلاش می کند ابزار فشار ژئواکونومیک مؤثری علیه واشنگتن ایجاد کند، بی‌آنکه راه مذاکره را کاملاً ببندد. نتیجه، بازگشت به جنگ تجاری‌ای است که می‌تواند آینده اقتصاد جهانی را بار دیگر بی‌ثبات کند.
گزارش فارن پالیسی نشان می‌دهد دولت ترامپ در دوره دوم با سیاستی شخصی‌محور در آمریکای لاتین عمل می‌کند: حملات هوایی به قایق‌های ونزوئلا، حمایت از رهبران اقتدارگرایی چون بوکله و میلی و فشار بر برزیل برای حمایت از بولسونارو. این رویکرد یادآور سنت دیکتاتوری‌های قرن بیستم است، اما با حذف ارزش‌هایی چون دموکراسی و حقوق بشر از گفتمان رسمی واشنگتن خطرناک‌تر جلوه می‌کند. سیاست ترامپ عملاً اقتدارگرایی را تقویت و مشروعیت آمریکا را در منطقه بیش از پیش تضعیف می‌کند.
نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم که بر پایه نهادهای بین‌المللی و هژمونی آمریکا شکل گرفته بود، امروز با سیاست‌های ملی‌گرایانه و یکجانبه‌گرایانه ترامپ دچار فرسایش شده است. ترامپ با جنگ‌های تجاری، بی‌اعتنایی به متحدان و تضعیف ساختارهای چندجانبه، مشروعیت و قدرت نرم آمریکا را کاهش داد و فرصت تقویت جایگاه چین را فراهم ساخت. اکنون بسیاری از کشورها به سمت پکن متمایل‌اند.
رژه مشترک چین، روسیه و کره شمالی و گسترش نفوذ سازمان همکاری شانگهای نشان داد که بسیاری از کشورها در حال فاصله گرفتن از آمریکا و نزدیکی به پکن‌اند. سیاست‌های تعرفه‌ای و لفاظی‌های تند ترامپ موجب بی‌اعتمادی هند، برزیل و آفریقای جنوبی شد و جایگاه چین را تقویت کرد. تحریم‌ها و فشارهای غیرمنطقی واشنگتن، به‌ویژه علیه دموکراسی‌های بزرگ، به روابط آمریکا آسیب زده و آن را به سمت همراهی با مستبدان سوق داده است؛ روندی که منافع استراتژیک آمریکا را تضعیف می‌کند.
مقاله فارن پالیسی دوره دوم ترامپ را دوره‌ای شتاب‌زده و آشوبناک توصیف می‌کند که از سیاست خارجی تا اقتصاد، الگوی حکمرانی او بر پایه تصمیم‌های شخصی و لحظه‌ای است. ترامپ با حمله به فدرال رزرو، تحمیل تعرفه‌ها، دخالت در صنایع تراشه و انرژی و خرید سهام شرکت‌ها، اصول سرمایه‌داری بازار آزاد آمریکا را زیر پا گذاشته و مدلی شبیه «سرمایه‌داری دولتی» پیش برده است. سکوت محافظه‌کاران نیز ناشی از ترس و بهره‌مندی آنان از کاهش مالیات‌هاست.
دیدار «لی جائه‌میونگ» و «دونالد ترامپ» در کاخ سفید، فرصتی کلیدی برای تقویت اتحاد واشنگتن–سئول است، اما اختلافات امنیتی همچنان پابرجاست. توافق تجاری اخیر با وجود امتیازات اقتصادی، زیر سایه فشار ترامپ برای افزایش هزینه‌های دفاعی و تغییر مأموریت نیروهای آمریکایی به سمت مهار چین قرار دارد؛ موضوعی که با مخالفت جدی افکار عمومی کره جنوبی روبه‌روست. در عین حال، هر دو رهبر خواهان احیای دیپلماسی با پیونگ‌یانگ‌اند، اما واقعیت کره شمالی هسته‌ای چالش اصلی باقی مانده است.
نشریه فارن پالیسی می‌گوید فشارهای فزاینده چین و تغییر رویکرد دولت دوم ترامپ، تایوان را در موقعیتی شکننده قرار داده است. پکن با مانورهای نظامی و جنگ تبلیغاتی به دنبال اتحاد نهایی است و در داخل تایوان، شکاف سیاسی میان احزاب تعمیق یافته است. هم‌زمان، ترامپ با امتیازدهی به چین، تعرفه‌ها و محدودیت‌ها نگرانی تایپه را تشدید کرده است. راهبرد بقا برای تایوان شامل افزایش بودجه دفاعی، سرمایه‌گذاری در آمریکا و پرهیز از لفاظی استقلال‌طلبانه است.
تعرفه‌های تجاری ترامپ با هدف بازگرداندن تولید به آمریکا، تاکنون بیش از ۱۵۲ میلیارد دلار درآمد ایجاد کرده و مناقشه‌ای جهانی برانگیخته است. آدام توز معتقد است آثار کامل این سیاست دیرهنگام و عمدتاً منفی، به‌ویژه برای مصرف‌کنندگان کم‌درآمد، خواهد بود. سرمایه‌گذاری‌های کلان اعلام‌شده بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد و ارتباط مستقیمی با تعرفه‌ها ندارد. به‌عنوان ابزار ژئوپولیتیک، این سیاست علیه اروپا مؤثرتر بوده اما در مورد قدرت‌هایی چون هند ناکارامد است
فرید زکریا در واشنگتن‌پست می‌نویسد برخلاف تصور رایج، درآمد میانه خانوار آمریکایی از بیشتر کشورهای صنعتی بالاتر و طی دهه‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است. هرچند «شوک چین» موجب از دست رفتن مشاغلی شد، جابه‌جایی سالانه ۳۰ میلیون شغل و ایجاد فرصت‌های بهتر نشان‌دهنده پویایی بازار کار است. با این حال، کاهش تحرک جغرافیایی و نگرانی‌های ناشی از جهانی‌سازی، فناوری و تغییرات فرهنگی، به نارضایتی سیاسی و تمایل برخی برای بازگشت به گذشته دامن زده است.
دونالد ترامپ با مجموعه‌ای از توافق‌های تجاری یک‌طرفه با اتحادیه اروپا، ژاپن، بریتانیا و دیگر کشورها ظاهراً دست بالا را پیدا کرده، اما کارشناسان آن را «پیروزی پیره» می‌دانند؛ بردی پرهزینه که به زیان اقتصاد آمریکا تمام می‌شود. افزایش درآمد تعرفه‌ها، فشار بر مصرف‌کنندگان و کسب‌وکارها، بی‌ثباتی سرمایه‌گذاری، و امتیازدهی به چین بدون دستاورد ملموس، همراه با تضعیف نظام تجارت جهانی و بی‌اعتمادی متحدان، آینده این رویکرد را مبهم و پرریسک کرده است.
