به مناسبت لیله الرغایب ۱۴۰۴
لیله الرغائب است و سجاده های بندگی، سرهای ارادت بر آستان دوست و پیشانی خضوع بر خاک خشوع دلهای لرزان از خشیت و دیده های دخیل بسته به درگاهت
پروردگارا
آدینه ای دیگر در راه است و چشمهای بیداری که دیده به راه سحر ، در انتظار سپیده صبحی که بر صفحه سپهر طلوع کند و آفتابی که از پی شبهای هجران برآید و بر جان بتابد.
لیله الرغائب است و سجاده های بندگی، سرهای ارادت بر آستان دوست و پیشانی خضوع بر خاک خشوع دلهای لرزان از خشیت و دیده های دخیل بسته به درگاهت
محنت کشیدگان تبعیدگاه ناسوت و مشتاقان رجعت به کوی دوست و بازگشت به منزلگاه ملکوت، پای به وادی معرفت نهاده و دل به تولای جانان خسته از پیچ و خم های تعلق و رنجور از طولانی شبهای دیجور، پای خلیده از مغیلان حیرت و دل سپرده به کوی وحدت، مشکات دل به نور حقیقت روشن داشته و کام جان به صهبای سبو جانان تازه داشته تا در زمستانی ترین لحظه های انتظار رایحه بهار وصل مشام جان بیاراید و گلوازه های آیه های نور بر صفحه خاطر پدیدار شود.
پروردگارا
اینک در چنین شبی مقدس /که خاک شوق افلاک دارد و جان شور جانان، خسته از هبوط و دلتنگ عالم ملکوت، زبان بهاقرار از قصور سر تسلیم بر آستان تو داریم باشد که جام جان از باده حضور حضرتت لبریز شود و دایره خرد در محیط همت مان گوهر فرزانگی یابد در عصری که ان الانسان لفی الخسر است و انسان گویی که لَمْ یَکُنْ شَیْئًا مَذْکُورًا چه بیگانه است زمین برای زندگی و زمان برای بندگی جز برای پرهیزگاران و ما قامت های شکسته از بیداد را به دادخواهی آورده ایم باشد که قامت عدالت را قائم به ظهور حضرت غائب کنی و در روزی که إِنَّا نَخَافُ مِنْ رَبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا ست دلهایمان را به رحمت خویش روشن و امیدوار کنی دستهای خالی ما آکنده از وَاذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَأَصِیلًا است ما را دریاب که سجده گاه بندگی جز ولَأَصْرُخَنَّ إِلَیْکَ صُرَاخَ الْمُسْتَصْرِخِینَ، وَلَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بُکَاءَ الْفَاقِدِینَ هیچ نداریم. بادا در این شب آرزوهای شکفته بر شاخسار تمنای بندگی، با رحمت بیکرانت اجابت شود.
