سنت عجیب نجات طوطی دریایی؛ پرتاب جوجه‌ها از صخره!
هر سال در جزیره‌ای کوچک در جنوب ایسلند، مردم در دل شب به شکار جوجه‌پافین‌های گمشده می‌روند. نه برای خوردن، بلکه برای نجات دادن. سنتی عجیب و زیبا که با پرتاب پرندگان کوچک به سوی اقیانوس، زندگی را دوباره به پرواز درمی‌آورد.
فرارو-در جزیره‌ای کوچک در جنوب ایسلند، هر سال در پایان تابستان، سنتی شگفت‌انگیز و در عین حال دل‌گرم‌کننده برگزار می‌شود؛ ساکنان محلی در دل شب به جست‌وجوی جوجه‌پافین‌هایی می‌روند که در مسیر رسیدن به دریا گم شده‌اند.
به گزارش فرارو به نقل از نشنال جئوگرافیک، آنها جوجه‌های کوچک را از زیر خودروها، میان کانتینرها یا حتی از بالای برج‌های نور نجات می‌دهند و صبح روز بعد، با دستان خود از صخره‌های سبز جزیره به سوی اقیانوس پرتاب می‌کنند تا راه خود را پیدا کنند.
در اواخر تابستان، جزیره‌ی وستمانائیار (Vestmannaeyjar) در ایسلند چهره‌ای متفاوت به خود می‌گیرد. با تاریک شدن هوا، ساکنان محلی از خانه‌ها بیرون می‌آیند و در خیابان‌ها و اطراف بندر به جست‌وجوی جوجه‌پافین‌هایی می‌پردازند که راه خود به سوی دریا را گم کرده‌اند. این جوجه‌ها که تازه لانه را ترک کرده‌اند، در نور شهر سردرگم می‌شوند و به جای پرواز به سمت اقیانوس، در میان خانه‌ها، خودروها و کانتینرها فرود می‌آیند.
جوجه‌پافین‌های بدشانس اغلب قربانی گربه‌ها یا پرندگان شکاری می‌شوند. به همین دلیل، هر سال صدها نفر از مردم جزیره در عملیاتی شبانه، این پرندگان کوچک را نجات می‌دهند، آنها را در جعبه هایی امن نگه می دارند و صبح روز بعد، از صخره‌های بلند جزیره به سوی اقیانوس رها می‌کنند تا سفر زندگی‌شان را آغاز کنند.
این سنت دیرینه، که نسل به نسل منتقل شده، اکنون به بخشی از برنامه‌های حفاظت از پافین اطلس تبدیل شده است؛ پرنده‌ای که جمعیت آن در دهه‌های اخیر به‌شدت کاهش یافته و در فهرست گونه‌های آسیب‌پذیر قرار دارد. کارشناسان می‌گویند حدود ۴۰ درصد از کل جمعیت پافین‌های جهان در ایسلند زندگی می‌کنند و کاهش تعداد آنها در این کشور، خطری جدی برای بقای گونه به شمار می‌رود. پژوهش‌ها نشان می‌دهد تغییرات اقلیمی و کاهش منابع غذایی در اقیانوس اطلس شمالی از مهم‌ترین دلایل کاهش جمعیت این پرنده هاست.
با این حال، مردم این جزیره معتقدند حتی نجات چند جوجه در هر فصل نیز می‌تواند در جلوگیری از انقراض پافین ها موثر باشد. برای مردم این منطقه، این کار تنها یک رسم قدیمی نیست؛ بلکه نوعی تعهد قلبی به طبیعت و نشانه‌ای از پیوند عمیق با محیط زیست است.
