پرتره فریدون مشیری؛ شاعری ساده‌گو و ساده‌پو!
شعر مشیری به‌سبب آسانی فی‌نفسه‌ای که دارد، مخاطبان زیادی را از طیف‌های متفاوت جامعه دربرمی‌گیرد. این مسئله باعث شده است که او به‌شکل پیوسته یکی از چهره‌های بسیار محبوب و درعین‌حال نام‌آشنای ادبیات فارسی باشد.
فرارو- قرن گذشته، قرنی بود که در آن چهره‌های بسیار مهمی در ادبیات ایران سر برآوردند. یکی از این چهره‌ها فریدون مشیری بود. مشیری، با وجود اینکه هرگز در کنار نوابغ هم‌دوره‌اش قرار نگرفت، اما از او به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های ادبی معاصر یاد می‌شود.
به گزارش فرارو، فریدون مشیری، از آن دسته از شاعرانی است که نه می‌توان نام نابغه بر آن‌ها نهاد و نه می‌شود نادیده‌شان گرفت. جهان شخصی مشیری هم مانند اشعارش گوشه‌گیرانه و کم‌سروصدا بود. در دوره‌ای که بسیاری از نوشته‌های فردی مانند شاملو برای جریان‌های سیاسی و غیرسیاسی زمانه، حکم بیانیه‌های ادبی-سیاسی داشتند، اشعار فریدون مشیری آهسته و بدون صدا مسیرشان را به‌سوی جامعه ایران باز می‌کردند.
زندگی فریدون مشیری
فریدون مشیری در 30 شهریور 1305 در بیرجند و در خانواده‌ای اداری به دنیا آمد. پدرش ابراهیم مشیری افشار، کارمند وزارت پست و تلگراف بود و مادرش خورشید (اعظم‌السلطنه) از خاندان موتمن‌الممالک، شاعر و نماینده نخستین دوره مجلس شورای ملی، به شمار می‌رفت. از سوی مادر، فضل‌الله بایگان، از پیشگامان تئاتر نوین ایران، دایی او بود.
مشیری دوران کودکی را در تهران و مشهد گذراند و پس‌از تحصیل در دارالفنون و دبیرستان ادیب، در سال‌های پرآشوب ۱۳۲۰ به تهران بازگشت. با وجود تمایل نداشتن به زندگی کارمندی، در هجده‌سالگی وارد وزارت پست و تلگراف شد و سی و سه سال در آنجا خدمت کرد. این تجربه سال‌ها همراه او ماند و در کنار ذوق ادبی و روح حساسش، زمینه‌ساز شکل‌گیری نگاهی انسانی و اجتماعی در شعرهایش شد.
فریدون مشیری سرودن شعر را از نوجوانی آغاز کرد. اولین مجموعه شعرش را در 28 سالگی، با مقدمه شهریار و علی دشتی، به چاپ رساند.
فریدون مشیری پس‌از ورود به رادیو، در کنار چهره‌هایی چون هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی نقشی مهم در پیوند شعر و موسیقی و غنای برنامه گل‌های تازه داشت. در سال‌های پایانی زندگی، مشیری به آلمان، آمریکا و سوئد سفر کرد و شعرخوانی‌های او در شهرهای بزرگ و دانشگاه‌های معتبر با استقبال فراوان ایرانیان خارج از کشور روبه‌رو شد.
در نهایت، فریدون مشیری در 3 آبان سال 1379 بعداز تحملِ درد و رنج بیماری از دنیا رفت.
آفاق شعر فریدون مشیری
زبان بی‌پیرایه فریدون مشیری در کنار تصاویر عینی و درعین‌حال ساده او، سبکی ویژه را برایش به ارمغان آورده است. مشیری باوجوداینکه خود را وام‌دار ادبیات کلاسیک فارسی می‌داند، اما هرگز خودش را در حد یک تقلید صرف از آثار کلاسیک ادبیات فارسی نگه نداشته، و شعر و نگاهی کاملا جدید و شخصی دارد.
شعر مشیری به‌سبب آسانی فی‌نفسه‌ای که دارد، مخاطبان زیادی را از طیف‌های متفاوت جامعه دربرمی‌گیرد. این مسئله باعث شده است که او به‌شکل پیوسته یکی از چهره‌های بسیار محبوب و درعین‌حال نام‌آشنای ادبیات فارسی باشد. شاید بتوان گفت که نقطه قوت اشعار فریدون مشیری در عاطفه‌ای است که در این اشعار وجود دارد. شعر مشیری باوجوداینکه نمونه اعلای ادبیات قرن گذشته ایران نیست و با نمونه‌های اعلای شعر فاصله کمی ندارد، اما شعری است بسیار انسانی، آموزنده، عاطفی و در کنار همه این‌ها مهم.
