جولان «عشق ابدی» در غفلت فرهنگی ما
یا شجاعانه از پیله‌های گذشته بیرون می‌آییم و با تولید محتوای بومی جذاب، میدان را به دست می‌گیریم، یا همچنان نظاره‌گر جولان برنامه‌های خارجی می‌مانیم و حسرت روزهایی را می‌خوریم که می‌توانستیم کاری کنیم.
در روزگاری که ذائقه نسل جوان ایران زمین تا آسمان با گذشته فرق کرده، سیاست‌گذاران فرهنگی ما همچنان در خواب کهنه الگوهای گذشته‌اند. این غفلت، شکافی عمیق میان جامعه و تصمیم‌گیران فرهنگی ایجاد کرده و راه را برای برنامه‌هایی مثل «عشق ابدی» باز کرده است؛ برنامه‌ای که با رنگ و لعاب بصری و محتوایی، قلب و ذهن جوانان ایرانی را تسخیر کرده.
نسل جدید زبان خودش را دارد، نیازهای خودش را، و دنیایی که با دیروز ما فرسنگ‌ها فاصله دارد. تا وقتی این حقیقت را نپذیریم، نمی‌توانیم خوراک فرهنگی درخوری برایشان تدارک ببینیم. «عشق ابدی» و امثال آن، با درک دقیق این نیازها و سوار بر موج پلتفرم‌های دیجیتال مثل یوتیوب و اینستاگرام، بی‌هیچ زحمتی مخاطب ایرانی را به چنگ آورده‌اند. اما واکنش ما چیست؟ بیانیه‌های تکراری، سانسور، و دریغ از یک راهکار خلاقانه!
فرهنگ در ایران سال‌هاست که به حاشیه رانده شده، گویی جایی در اولویت‌ها ندارد. نمونه‌اش برنامه‌های داخلی مثل «بلایند دیت» که وینی، اینفلوئنسر جوان، با فرمتی ساده اما جذاب در اینستاگرام و یوتیوب اجرا کرد و میلیون‌ها نفر را پای خود نشاند. نسخه اسلامی این برنامه هم با موضوعاتی مثل مهریه و نقش‌های جنسیتی، تلاش کرد خلأ فرهنگی را پر کند، اما بدون حمایت و نظارت هوشمندانه، به محاق رفت. این در حالی است که برنامه‌های خارجی، با شناخت دقیق ذائقه نسل جدید و نمایش سبک زندگی مدرن، جای خالی محتوای بومی را پر کرده‌اند.
این غفلت، شکاف نسلی را عمیق‌تر کرده و جامعه را از نهادهای فرهنگی دورتر. اگر امروز دست به کار نشویم، فردا باید حسرت فرصت‌های ازدست‌رفته را بخوریم. راه نجات، تحول واقعی در سیاست‌گذاری فرهنگی است: باید ذائقه جوانان را جدی گرفت، از ابزارهای نوین بهره برد و محتوای جذاب و اثرگذار تولید کرد. برنامه‌هایی مثل «بلایند دیت» اگر با نظارت هوشمندانه حمایت شوند، می‌توانند رقیبی جدی برای تولیدات خارجی باشند و هویت فرهنگی ما را تقویت کنند.
یا شجاعانه از پیله‌های گذشته بیرون می‌آییم و با تولید محتوای بومی جذاب، میدان را به دست می‌گیریم، یا همچنان نظاره‌گر جولان برنامه‌های خارجی می‌مانیم و حسرت روزهایی را می‌خوریم که می‌توانستیم کاری کنیم.
