نقد فیلم «ناتور دشت»؛ صدایی که در هیاهو گم شد
«ناتور دشت» به کارگردانی محمدرضا خردمندان داستان افرادی را روایت می‌کند که در دو راهی تصمیم‌گیری میان انسانیت و وظیفه گرفتار شده‌اند.
فرارو- فیلم سینمایی «ناتور دشت» اولین بار در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. اکران عمومی این فیلم در سینماهای کشور از 12 شهریور آغاز خواهد شد.
به گزارش فرارو، ناتور دشت که نام آن به عنوان یکی از گزینه‌های انتخابی ایران برای جشنواره اسکار مطرح است، روایت یک داستان واقعی است. «ناتور دشت» داستانی از همدلی و همراهی مردم برای حل بحران را نمایش می‌دهد، با این حال ایراداتی دارد که از تبدیل آن به یک اثر عالی جلوگیری می‌کند.
نام این فیلم برگرفته از کتابی به نام «ناتور دشت» نوشته «سلینجر» است که در قصه هم شباهتی به یک دیگر ندارند و ارجاعاتی از این کتاب نیز در فیلم دیده نمی‌شود. به نظر می‌رسد تنها نکته مشترک کتاب و فیلم را می‌توان روایت کشمکش‌های درونی کاراکترها دانست.
داستان درباره گم شدن دختری چهارساله به نام یسنا است. احمد پیران محیط بان بازنشسته با شنیدن این موضوع تصمیم می‌گیرد به اهالی روستا کمک کند. او از فضای مجازی استفاده می‌کند تا افراد بیشتری به کمک بیایند و همین امر سبب می‌شود تا گروه‌های زیادی به روستا بیایند.
روایت همراهی انسان‌ها در بحران‌ها
این فیلم در مرز باریک انسانیت و وظیفه حرکت می‌کند و با فضا‌سازی دقیق و طبیعت محور، قصه‌ای پیچیده از بحران‌های اجتماعی را روایت می‌کند. داستان در نگاه اول با بحران به ظاهر ساده یعنی گم شدن شروع می‌شود، اما گذشت زمان و گسترش پیچیدگی‌ها، این اتفاق را تبدیل به درامی پرتنش می‌کند که مرزهای عاطفی و اخلاقی کاراکترها را به چالش می‌کشد. در عین حال سوالاتی درباره هویت، مسئولیت پذیری و مرزهای خوبی و بدی در ذهن مخاطب نقش می‌بندد.
طبیعت و فضای روستا در این فیلم نماد و استعاره‌ای از بحران‌های درونی شخصیت‌هاست. قنات را می‌توان استعاره‌ای از عمق مشکلات روحی کاراکترها دانست، چرا که رسیدن به پایان آن سخت و طاقت فرساست. در واقع این میزانسن ها که آمیخته‌‌‌‌‌‌‌ای از فضای طبیعی و وضعیت روحی شخصیت‌هاست به شکلی موثر بر هیجان و احساسات مخاطب تاثیر می‌گذارند. پایان «ناتور دشت» از لحاظ احساسی قدرتمند است و با گره‌گشایی‌های دقیق و نمایش کشمکش‌های درونی مخاطب را تا لحظه‌های پایانی درگیر می‌کند.
با این حال، «ناتور دشت» در ریتم ایراد دارد. نمایش جستجوهای مداوم برای یافتن یسنا در برخی از لحظات ممکن است برای تماشاگر کسل کننده باشد، در حالی که این تکرارها می‌توانستند با تنش‌های متفاوت همراه شوند تا در نگاه بیننده تاثیرگذارتر باشند. یکی از نقاط ضعف این فیلم بازی تکراری هادی هجازی فر است، او در «ناتور دشت»، همان کاراکتری است که مخاطب قبلا در سایر آثارش دیده است، این در حالی است که بازی خوب میرسعید مولویان باعث شده تا ضعف‌های سایر بازیگران مشخص نباشد.
