نقد و بررسی فیلم جدید برد پیت «فرمول ۱»

فرارو-   «فرمول یک» یک ملودرام پرزرق‌وبرق درباره بازگشت یک راننده سالخورده به عرصه رقابت‌های حرفه‌ای است که با هنرنمایی برد پیت و صحنه‌هایی تماشایی، جذابیتی خاص برای دوست‌داران هیجان و سرعت فراهم کرده است.

به گزارش فرارو به نقل از گاردین،  در فیلم جدیدی که با همکاری برند فرمول یک تولید شده و کارگردانی آن را جوزف کوزینسکی بر عهده دارد، برد پیت در نقش یک راننده کهنه‌کار و افسانه‌ای ظاهر می‌شود؛ مردی که پس از سه دهه دوری از مسابقات، حالا دوباره به میدان برگشته تا نشان دهد هنوز هم توانایی شکستن قواعد و پیش‌بینی‌ها را دارد.

در این ملودرام پرهیاهو و خوش‌ساخت، پیت با چهره‌ای آفتاب‌سوخته و کمی کودکانه که درون کلاه ایمنی‌اش فشرده شده، پشت فرمان خودروی مسابقه می‌نشیند؛ چهره‌ای که هنوز جذابیت خاصی دارد، هرچند دیگر جوان نیست. فیلم «فرمول یک» که آشکارا از کلیشه‌های کلاسیک ژانر ورزشی بهره می‌برد، شباهت‌هایی با انیمیشن معروف «ماشین‌ها» (Cars) محصول شرکت پیکسار دارد. ماجراهای تربیت یک راننده جوان مغرور توسط یک قهرمان پا به سن گذاشته، هسته مرکزی روایت را شکل می‌دهد، اما چیزی که این فیلم را متفاوت می‌سازد، نحوه تصویربرداری خیره‌کننده، بهره‌گیری از صحنه‌های واقعی مسابقات فرمول یک و حضور بازیگرانی سرشناس در کنار برد پیت است.

در میان صحنه‌های پرسرعت و هیجان‌انگیز، شاهد ادای احترام فیلم به فضای واقعی دنیای مسابقات هستیم؛ از برندهای تبلیغاتی که هر سانتی متر از خودروها را پوشانده‌اند گرفته تا جلوه‌های بصری دیجیتال و گرافیک‌هایی به سبک بازی‌های ویدیویی که مسابقات را همراهی می‌کنند. جالب‌تر اینکه این فیلم با مجوز رسمی فرمول یک ساخته شده و لوییس همیلتون، قهرمان مشهور مسابقات، یکی از تهیه‌کنندگان آن است. او حتی حضوری کوتاه اما تأثیرگذار در فیلم نیز دارد.

در یکی از صحنه‌ها، سانی (شخصیت اصلی فیلم با بازی پیت) به رانندگی مکس ورستاپن اشاره کرده و با تحسین می‌گوید: «لعنتی، چقدر خوبه!» اما آیا ورستاپن به اندازه سانیِ بی‌پروا، شورشی و عاشق خطر است؟ شاید هرگز پاسخ این سؤال را ندانیم، اما آنچه مسلم است، پیت در نقش سانی هایز، حضوری پررنگ و کاریزماتیک دارد. سانی، راننده‌ای که پس از یک تصادف مرگبار در دوران جوانی‌اش از دنیای مسابقات فاصله گرفته، حالا دوباره بازگشته است؛ سال‌هایی را در خلوت گذرانده، به عنوان راننده تاکسی در نیویورک و قمارباز حرفه‌ای روزگار گذرانده و اکنون در قالب یک راننده آزاد، از شهری به شهر دیگر می‌رود و در مسابقات مختلف شرکت می‌کند.

او به سبک خود آموزش می‌دهد، جوان‌ترها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و با نبوغ تاکتیکی‌اش، همه را غافلگیر می‌کند. دوست قدیمی‌اش روبن (با بازی خاویر باردم) که حالا مدیر یک تیم شکست‌خورده است، به کمک او نیاز دارد و از سانی دعوت می‌کند به تیمش بپیوندد. با این حال، برخی از اعضای هیئت‌مدیره با این تصمیم مخالف‌اند، از جمله بَنینگ (توبیاس منزیس) که چهره‌ای موذی و قدرت‌طلب دارد و همچنین جاشوا پیرس (دَمسون ادریس)، ستاره جوان و مغرور تیم که سانی را «پیرمرد» خطاب می‌کند. اما آیا سانی قوانین را زیر پا خواهد گذاشت و همچنان جادو خواهد کرد؟ پاسخ، البته که مثبت است.

با گذشت زمان، سانی به شکلی غیرمنتظره همه اطرافیان را مجذوب خود می‌کند، به‌ویژه کیت مک‌کنا، مدیر فنی تیم که نقشش را کری کاندن بازی می‌کند. بازی قدرتمند کاندن یکی از نقاط قوت فیلم است؛ او با جذابیت و قدرت در کنار برد پیت ظاهر می‌شود و اجازه نمی‌دهد نقش زن در این فیلم، به شخصیتی فرعی تقلیل یابد. بدون حضور او، ممکن بود پیت در ارائه احساسات و تنش‌های درونی سانی دچار ضعف شود. روایت فیلم، مسیر مسابقات مختلف در نقاط مختلف جهان را دنبال می‌کند؛ از لندن گرفته تا ابوظبی. پیش از هر مسابقه، با گرافیک‌های بازی‌گونه و عناوین درشت روی صفحه مواجه می‌شویم که به شکلی جذاب مخاطب را وارد فضای مسابقات می‌کند. حتی نشست‌های فنی تیم‌ها نیز با دقت و جزئیات بازسازی شده‌اند؛ صحنه‌هایی که در آن‌ها اعضا با هدست و میکروفون در حال گفتگو هستند؛ حتی اگر این ارتباط بیش از حد پیچیده و غیرضروری به نظر برسد.

فیلم «فرمول یک» نشان می‌دهد  مسابقات اتومبیل‌رانی، به‌خصوص فرمول یک، می‌توانند بستری مناسب برای خلق درامی سرشار از تنش، رقابت و هیجان باشند؛ چراکه اعضای یک تیم به همان اندازه که علیه رقبا می‌جنگند، با یکدیگر نیز رقابت دارند. گرچه فیلم پر از کلیشه‌های مردانه و لحظات احساسی اغراق‌شده است، اما کارگردانی کوزینسکی و تدوین چشمگیر آن، بیننده را سرگرم نگه می‌دارد.

برای مخاطبانی که طرفدار فرمول یک نیستند، فیلم ممکن است به‌نوعی تجربه‌ای فراواقعی و شگفت‌انگیز به شمار رود. اما برای دوستداران این ورزش، تماشای بازگشت یک اسطوره، با چاشنی اکشن و درامی پرانرژی، قطعاً جذاب خواهد بود. در نهایت، این فیلم ترکیبی است از نوستالژی، هیجان، و بازی درخشان چهره‌هایی که تماشای آن‌ها همچنان لذت‌بخش است.