کاش سقف آرزوهایت بلند بود آقای قایدی!

استقلالِ منصوریان پس از شکست مقابل صنعت‌نفت، اولین بازی خانگی‌اش را مقابل هم‌نام خوزستانی به انجام رساند. کار گره خورده بود که تابلوی تعویض بالا رفت. امید نورافکن در دقیقه 63 جای خود را به جوانی 18 ساله و 166 سانتی‌متری داد. تعریف و تمجیدها اغراق نبود. استقلال نتوانست آن مسابقه را ببرد اما تماشاگران حاضر در ورزشگاه با پدیده‌ای مواجه شدند که توانایی بر هم ریختن هر خط دفاعی‌ای را داشت. نام آن بازیکن مهدی قایدی بود.

حدود 8 سال از آن روزها گذشته است. مهدی قایدیِ 26 ساله با اتحاد کلبا برای عقد قراردادی 4 ساله به توافق رسیده و این یعنی نباید منتظر حضور این وینگر ملی‌پوش در فوتبال اروپا باشیم. ماجرا تمام‌شده است. سقف آرزوهای باشو، به اندازه حاشیه خلیج فارس و تیم میانه‌جدولی اماراتی بلندی دارد.

آیا قایدی نمی‌توانست راهی اروپا شود؟

شاید خیلی‌ها با این گزاره مخالف باشند که مهدی قایدی توانایی بازی در سطح اول فوتبال اروپا را داشت. احتمالا مهم‌ترین دلیل این تعداد قابل توجه، فیزیک ستاره بوشهری باشد که در ظاهر یارای تنه‌به‌تنه شدن با مدافعان غول‌پیکر پنج لیگ معتبر را نداشته باشد. اما آیا مهدی نمی‌توانست همانند خیل عظیمی از هم‌نسل‌هایش حداقل یک بار طعم حضور در لیگ‌های سطح دو و سه قاره سبز را بچشد؟ اتفاقی که برای بازیکنانی چون علی قلی‌زاده، امیرحسین حسین‌زاده، فرشاد احمدزاده، یونس دلفی، محمدمهدی مهدیخانی، علی علیپور، جعفر سلمانی و... رخ داد. آیا جایی برای باشو در لیگ‌های پرتغال، کرواسی، بلژیک، لهستان، روسیه و... نبود؟ 

در دورانی که معمولی‌ترین بازیکنان هم به واسطه روابط مدیربرنامه‌های‌شان سر از تیم‌های اروپایی درمی‌آورند، استعدادی چون مهدی قایدی نباید دیده می‌شد؟ بعید است که پاسخِ این سوال منفی باشد. سخت است که تصور کنیم پیشنهاد جدی‌ای به سمت قایدی نیامده باشد. شاید باید دلیل عدم حضور مهدی در فوتبال خارج از حاشیه خلیج فارس را در عدم جاه‌‌طلبی‌اش جستجو کنیم. بازیکنی که مدتی درگیر حواشی داخلی بود و سپس با ورود افراد جدید به زندگی‌اش عازم امارات شد و حتی پس از جدا شدن از افراد مذکور، نتوانست از امارات دل بکند و دل خوش کرد به حضور در یک تیم متوسط و بزرگی کردن در میان کوچک‌ها.

دلارهای نقد و پرتعداد اماراتی‌ها، فشار نسبتا پایین تمرینات، سطح نه‌چندان بالای مسابقات و آب‌وهوای مطبوع برای یک فرد جنوبی، دست در دست هم دادند تا قایدی، قید رویاپردازی را بزند و نخواهد طعم حضور در سطحی بالاتر را بچشد و خلاف همشهری‌اش مهدی طارمی، برای رسیدن به جایگاهی بهتر تلاش خاصی انجام ندهد. جلوتر از نشدن‌ها، باشو خودش نخواست تا در زندگی ورزشی‌اش هم‌سنگ با استعدادی که داشت، پیشرفت کند.

نه اروپا، نه شباب‌الاهلی و نه حتی استقلال

قایدی در فصلی که گذشت نمایشی شگفت‌انگیز در ترکیب اتحاد کلبا داشت. مشخص بود که او در زندگی شخصی‌اش نیز به آرامش رسیده و خبری از حواشی گاه‌وبیگاه گذشته نبود. انتظار می‌رفت او پس از تبدیل شدن به یکی از تاثیرگذارترین بازیکنان فصل امارات، تصمیم بگیرد چالشی جدید را در سال منتهی به جام جهانی تجربه کند. اما در عمل شاهد کم‌ریسک‌ترین و معمولی‌ترین انتخاب ممکن بودیم. وینگر 26 ساله تیم ملی ایران احتمالا در آخرین سالی که می‌توانست به اروپا ترانسفر شود، تصمیم گرفت در امارات بماند. او به جای دل به دریا زدن، ترجیح داد در آب‌های خلیج فارس تنی به آب بزند.

داستان وقتی عجیب‌تر می‌شود که قایدی در خود امارات هم خود را درگیر تیمی کرده که کسب رتبه هفتم یا هشتم در لیگ 14 تیمی برایش یک اتفاق مثبت به نظر می‌رسد. یعنی قایدی حتی در تیمی بالانشین هم عضویت نخواهد داشت. مشخص نیست که آیا امکان حضور مهدی در شباب الاهلی را داشت یا خیر. او اما علی‌رغم داشتن قرارداد یک ساله با مدافع عنوان قهرمانی لیگ ادنوک، قرارداد قرضی‌‌اش با کلباء را قطعی کرد. این اتفاق در شرایطی رخ داد که مبین دهقان با انجام چند بازی در لیگ بیست‌وچهارم به عضویت الوحده درآمد و می‌تواند یکی از نمایندگان ایران در فصل جدید لیگ نخبگان باشد.

قایدی مورد توجه استقلال هم قرار داشت اما به نظر می‌رسد هم باشگاه شبا‌ب‌الاهلی و هم خود قایدی به خاطر توانایی مالی پایین تیم تهرانی، تصمیم گرفتند به سمت کلباء قدم بردارند تا پروژه بازگشت باشو به تیم اسبقش شکست بخورد.

به هر حال باید پذیرفت که مورچه‌اتمی‌ای که روزی با سرعت و تکنیکش همگان را به تولد ستاره‌ای جدید امیدوار کرده بود، قرار است در یک تیم کم‌نام‌ونشان اماراتی وارد چهارمین دهه زندگی‌اش شود؛ بدون یک روز بازی در لیگی اروپایی. کاش سقف آرزوهایت بلند بود باشو!