گاف تازه تلویزیون؛ آب تَنی با کت و شلوار!
تاکید گل درشت روی هر مضمون اخلاقی و یا حتی آمیخته با سنت و شرع در رسانه ها منجر به پس زدگی آن مضمون از سمت مخاطب می شود. فرقی هم ندارد در کدام قالب این اتفاق بیفتد.
تازه با خوابیدن بانوان با روسرى در سریال ها کنار آمده بودیم با کت شلوار و کلاه، استخر و جکوزی رفتن هم بهش اضافه شد.
به گزارش برترین ها، تاکید گل درشت روی هر مضمون اخلاقی در رسانه ها منجر به پس زدگی آن مضمون از سمت مخاطب می شود. فرقی هم ندارد در کدام قالب این اتفاق بیفتد.
بیلبورد کنار یک اتوبان شهری و یا زیرنویس تلویزیونی و حتی صفحه ای از یک روزنامه. پس زدگی خاصیت مشترک چنین رفتاری است.
اما ارتکاب اشتباهات این چنینی در رسانه ای فراگیر، بالطبع دامنه دارتر خواهد شد. یعنی وقتی صدا و سیما پس از سال ها تکلیف خودش را با پوشش مراسمی مثل قرعه کشی فیفا روشن نمی کند و متناقض عمل می کند، سرکنگبین صفرا می زاید و کلی کانال طناز تلگرامی مساله را تبدیل به سوژه می کنند. ظاهر ماجرا ایرادی ندارد. یک گافی رخ داده و ملت هم دور هم می خندند، غافل از این که از پس این خنده ها چیزهایی فرو می ریزد.
شاید در دفعات اول این اشتباهات در گذر زمان فراموش شود اما وقتی با پر کاری رسانه های مجازی تلاقی پیدا می کند در ذهن مخاطبان آرشیو می شود.
هر بار تکرار اشتباه، داستان را پیچیده تر می کند.سانسور پوشش فلان تماشاگر والیبال در کنار حضور کاراکترهای لیسانسه ها با کت و شلوار در استخر و...به طور کلی تکرار این دست اشتباهات، هم موجب تقویت نگاه های جنسیتی می شود و هم آن نگاه را اتفاقا در وضعیتی خلاف آن چه که می خواهیم، تکثیر می کند.
چند نمای بسته یا حتی چند نمای لانگ شات مساله ی کت و شلوار کاراکترهای لیسانسه ها را حل می کرد. یا ذوق این کار را نداشته اند و یا این که تعمدی بوده که این حالت دوم خودش فاجعه است. برنامه ای دست به استهزای خودش می زند!
در هر صورت وضعیت پوشش در تلویزیون وضعیت غریبی شده؛ مخاطب نه تنها پیام مورد نظر را دریافت نمی کند بلکه آن را دست هم می اندازد، تکرار بر تاکید این اشتباهات از این به بعد فقط موجب اُفت صدا و سیما نیست. نقض یک رسانه با جایگزین های دیگر قابل رفع و رجوع است اما باور به مسائل، ضربه جبران ناپذیری است.
به گزارش برترین ها، تاکید گل درشت روی هر مضمون اخلاقی در رسانه ها منجر به پس زدگی آن مضمون از سمت مخاطب می شود. فرقی هم ندارد در کدام قالب این اتفاق بیفتد.
بیلبورد کنار یک اتوبان شهری و یا زیرنویس تلویزیونی و حتی صفحه ای از یک روزنامه. پس زدگی خاصیت مشترک چنین رفتاری است.
شاید در دفعات اول این اشتباهات در گذر زمان فراموش شود اما وقتی با پر کاری رسانه های مجازی تلاقی پیدا می کند در ذهن مخاطبان آرشیو می شود.
هر بار تکرار اشتباه، داستان را پیچیده تر می کند.سانسور پوشش فلان تماشاگر والیبال در کنار حضور کاراکترهای لیسانسه ها با کت و شلوار در استخر و...به طور کلی تکرار این دست اشتباهات، هم موجب تقویت نگاه های جنسیتی می شود و هم آن نگاه را اتفاقا در وضعیتی خلاف آن چه که می خواهیم، تکثیر می کند.
چند نمای بسته یا حتی چند نمای لانگ شات مساله ی کت و شلوار کاراکترهای لیسانسه ها را حل می کرد. یا ذوق این کار را نداشته اند و یا این که تعمدی بوده که این حالت دوم خودش فاجعه است. برنامه ای دست به استهزای خودش می زند!
در هر صورت وضعیت پوشش در تلویزیون وضعیت غریبی شده؛ مخاطب نه تنها پیام مورد نظر را دریافت نمی کند بلکه آن را دست هم می اندازد، تکرار بر تاکید این اشتباهات از این به بعد فقط موجب اُفت صدا و سیما نیست. نقض یک رسانه با جایگزین های دیگر قابل رفع و رجوع است اما باور به مسائل، ضربه جبران ناپذیری است.
