سیاست‌های موازی در دانشگاه‌ها
'آمارها' ضد 'تفکیک جنسیتی دانشجویان'
سیاست‌های موازی و نگاه‌های یک‌جانبه سبب می‌شود نظریه‌هایی بدون مطالعه کامل ارائه شوند، بی‌آنکه تمام جوانب سنجیده شده باشد. این طور وقت‌ها حکایت درست کردن ابرو و کور کردن چشم به یاد می‌آید. حکایتی که این سال‌ها از یک طرف ازدواج‌های دانشجویی را موفق‌ترین ازدواج‌ها معرفی می‌کند و از طرف دیگر تلاش می‌کند تا حد ممکن بین دانشجویان دختر و پسر دیوار بکشد.
فرارو- سیاست‌های موازی و نگاه‌های یک‌جانبه سبب می‌شود نظریه‌هایی بدون مطالعه کامل ارائه شوند، بی‌آنکه تمام جوانب سنجیده شده باشد. این طور وقت‌ها حکایت درست کردن ابرو و کور کردن چشم به یاد می‌آید. حکایتی که این سال‌ها از یک طرف ازدواج‌های دانشجویی را موفق‌ترین ازدواج‌ها معرفی می‌کند و از طرف دیگر تلاش می‌کند تا حد ممکن بین دانشجویان دختر و پسر دیوار بکشد.
به گزارش سرویس اجتماعی فرارو، سهم زوج‌های دانشجو از طلاق در سطح کشور، یک تا یک و نیم درصد معرفی شده است. به این ترتیب زندگی‌هایی که ریشه آن‌ها در محیط فرهنگی دانشگاه شکل می‌گیرد، همواره الگویی موفق و نمونه‌ای از زندگی‌های پایدار محسوب می‌شوند.
کارشناسان علوم اجتماعی امکان شناخت کامل در یک محیط فرهنگی و رشد فکری دانشجویان را از جمله عواملی می‌دانند که در موفقیت ازدواج‌های دانشجویی دخیل‌اند.
اما برخی از مسؤولان و نمایندگان مجلس محیط دانشگاه و اختلاط دانشجویان را مفسده انگیز میخوانند و به شدت بر این باورند که باید برای جلوگیری از انحراف‌های اخلاقی طرح تفکیک جنسیتی را اجرا کنند.
به دنبال موضع‌گیری‌هایی از این دست، وزارت علوم تلاش کرد که طرح جداسازی دانشجویان دختر و پسر را اجرایی کند. اما محمود احمدی‌نژاد نامه‌ای به وزیر علوم نوشت و به صراحت دستور داد که از این اقدام سطحی و غیرعالمانه جلوگیری شود.
برخی این اقدام رئیس‌جمهور را چنین تعبیر کردند که او مخالف تندروی و سخت‌گیری است و هرجا لازم باشد با قاطعیت اقدام می‌کند. عده‌ای هم این نامه را صرفاً تبلیغاتی خواندند که نباید زیاد جدی گرفته شود.
رفته رفته طرح تفکیک جنسیتی دانشگاه‌ها به یک خصومت شخصی تبدیل شد که هیچ کدام از دو طرف حاضر نبودند از موضع خود کوتاه بیایند و یا حداقل یک بار دور هم جمع شوند و به تبادل نظرات بپردازنند.
کامران دانشجو سیاست جدیدی در پیش گرفت. از یک طرف در برخی محافل اعلام می‌کرد که این طرح در دست اقدام است و از طرف دیگر سعی می‌کرد شیب اجرایی شدن آن را تا حد ممکن پایین آورد.
اما برخی از رؤسای دانشگاه‌ها به این شیب ملایم تن ندادند و کلاس‌های دانشجویان را در دروس عمومی و بسیاری از دروس اختصاصی به صورت دخترانه و پسرانه برگزار کردند.
به غیر از دانشگاه علامه طباطبایی که سردمدار جداساختن دانشجویان دختر و پسر بود، 20 دانشگاه دیگر نیز برای اولین بار پذیرش دانشجویان را به صور تک‌جنسیتی اعلام کردند.
دانشگاه‌های تهران، امیركبیر، دانشگاه اصفهان، محقق اردبیلی، زابل، هنر شیراز، دانشگاه صنعت نفت تهران و سهند تبریز از جمله معتبرترین این دانشگاه‌ها هستند.
کاهش آمار ازدواج و افزایش طلاق
با توجه به کاهش آمار ازدواج، بالا رفتن سن ازدواج و افزایش سال به سال طلاق در کشور، لزوم توجه به ازدواج‌های دانشجویی بیش از پیش اهمیت می‌یابد. بر این اساس رئیس دانشگاه صنعتی شریف و تعدادی از مسؤولان دیگر دانشگاه‌ها اعلام کردند که تمهیدات و برنامه‌هایی برای ازدواج دانشجویی در دانشگاه پیش‌بینی شده است.
این سیاست یک بام و دو هوا در دانشگاه‌ها است که از یک سو اصرار می‌کند دانشگاه‌ها و رشته‌های خاص تک جنسیتی شوند و از سوی دیگر تلاش می‌کند ازدواج‌های دانشجویی را تشویق کند تا آمار پایین ازدواج در جامعه شود.
برخی از جامعه‌شناسان عقیده دارند که اعتماد به جوانان شرط اول تشویق آنان برای ازدواج است. به این معنا که اگر مسؤولان، وزرات علوم و رؤسای دانشگاه‌ها پیش فرض خود را از دانشجویان چنین قرار دهند که آن‌ها سراسر شور و حرارتند و باید کنترل شوند یعنی قدرت اندیشه و تحلیلشان را زیر سؤال برده‌اند.
آن‌ها بر این باورند که سیاست‌های کنترلی در محیط‌های ایزوله گاهی نتیجه معکوس می‌دهد و اگر جداسازی دانشجویان به این شیوه ادامه و گسترش یابد، احتمالاً در چند سال آینده معضل کاهش ازدواج‌های دانشجویی را خواهیم داشت و یا احتمالاً زندگی‌های دانشجویی در سال‌های آتی موفقیت قبل را نخواهند داشت چرا که شناخت زوج‌ها از هم آن طور که باید و شاید نخواهد بود. آن زمان شاید مجبور شویم با تحمیل هزینه‌های زیاد، دوباره دانشگاه‌ها را به روال سابق بازگردانیم.
این که مقام‌های مسؤول همگی موافق ازدواج دانشجویی هستند، جای تردید ندارد، تنها یافتن رابطه‌ای منطقی بین کلاس‌های تفکیک شده و آشنایی دانشجویان با یکدیگر، کار دشواری است.
