محلۀ منیریۀ تهران هنوز هم به نام این همسر ناصرالدین‌شاه شناخته می‌شود. سرورالسلطنه و شمس‌الدوله نیز از دیگر زنانی بودند که شاه در اولین سال‌های سلطنتش با آن‌ها ازدواج کرده بود.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۰۷ مطلب
محلۀ منیریۀ تهران هنوز هم به نام این همسر ناصرالدین‌شاه شناخته می‌شود. سرورالسلطنه و شمس‌الدوله نیز از دیگر زنانی بودند که شاه در اولین سال‌های سلطنتش با آن‌ها ازدواج کرده بود.
ناصرالدین شاه زود درمی‌یابد و نگران می‌شود که اگر این خبر به گوش میزبانان فرنگی برسد چه بسا در نوع رفتار با او تأثیر داشته باشد. پس برآن می‌شود کاری کند تا روایت مطابق میل او به پاریس منعکس شود.
گفته می‌شود نقش زنان در دربار شاه یکی این بود که مجالس روضه‌خوانی ترتیب دهند و دیگر برگزاری برخی مجالس بزم بود که شاه مسئولیتش را بر عهدۀ آنان گذاشته بود.
در تازه‌ترین مورد، تارنمای «تاریخ‌ما» تصویری از مهر و امضا‌های ۷ پادشاه قاجار منتشر کرده که به ترتیب تاریخی از این قرار است.
دوران حکومت ظل السلطان در اصفهان، به قلع و قمع مخالفان و سرکوب شورش‌های محلی و داخلی و یا افزون بر دارایی‌های کلان، از طریق دست اندازی بر اموال مردم می‌گذشت و از آنجا که مملکت داری جایی در ذهنیت قاجار نداشت، اغلب اوقات را به شکار و بلوک گردی و خوشگذرانی سپری می‌کرد.
تصویری از کباب‌پز‌های کنار خیابانی بازار تهران در زمان قاجار را مشاهده می‌کنید.
یکی از مهم‌ترین قسمت‌های قلیان، سرقلیان بود که می‌توانست بالا بودن سطح ثروت و پایگاه طبقاتی اعیان و اشراف را نمود داده و به رخ دیگران بکشاند. ظرأفت‌کاری‌های روی سرقلیان و استفاده از جواهرآلات و سنگ‌های قیمتی، نشان‌دهندۀ تمّول اقتصادی و تشخّص اجتماعی افراد بوده است.
نام مهدی موش با گذشت زمان از تابلوی یکی از قدیمی‌ترین خیابان‌های تهران محو شد و این کوچه یا خیابان با نام مهدی خان شناحته می‌شد که در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به شهید فروزش تغییر پیدا کرد. در دوره قاجار بخش قابل ملاحظه‌ای از املاک مهدی موش در همین خیابان بود و به همین دلیل به این نقطه از تهران گذر مهدی موش می‌گفتند.
اساس رسمی قدیمی شاهان می‌بایست برای نشان دادن شکوه و جلال و البته قدرت خود شتری را نحر کنند؛ اما شاهان قاجاری رسم را به شکل دیگری به اجرا درآوردند.
بنیان گذار و اولین شاه قاجار گفت: ارباب زراعت و فلاحت باید چنان باشد که هر ده خانه را یک دیگ نباشد تا به جهت طبخ آشی یک روز به عطلت و انتظار بسر برند و الا رعیتی نکنند و نقصان در ملک روی کند.