محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه پیشین ایران، در تازه‌ترین اظهارات خود در یک برنامه در رابطه با نوع مذاکرات سعید جلیلی در استانبول گفت: «معلوم نبود موضوع درباره مدیریت جهان بود یا مبارزه با دزدی دریایی.»
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۲۹۸ مطلب
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه پیشین ایران، در تازه‌ترین اظهارات خود در یک برنامه در رابطه با نوع مذاکرات سعید جلیلی در استانبول گفت: «معلوم نبود موضوع درباره مدیریت جهان بود یا مبارزه با دزدی دریایی.»
وزیر امور خارجه پیشین کشورمان در حساب ایکس خود نوشت: جنگ، ترور، خرابکاری، باج‌گیری .... نشان می‌دهد که تنها «تهدید وجودی» برای اسرائیل، صلح است.
« زمانی که قرار شد به عنوان وزیر امور خارجه منصوب شوم، متوجه شدم که در طول یک سال از مذاکرات عمان، تنها ۲ دور مذاکره انجام شد.»
اگر چمبرلین را ساده‌لوح و خوش‌باور و خام‌اندیش و غافل بدانیم آنگاه چرچیلِ سَیّاس و دوراندیش‌شان کیست و کجاست و آیا رشتۀ کار را در دست داشت و از او گرفتند یا هنوز در دست نگرفته است و باید بگیرد؟
ظریف در ادامه یادداشت خود تصریح کرد: «نیروهای مسلح ایران، با تکیه بر توانایی نظامی داخلی، بار دیگر افسانه شکست‌ناپذیری اسرائیل را نابود کرده و پوست نازک قلدر را آشکار کرده‌اند. همزمان، مردم شجاع و سرافراز ایران، توهم نتانیاهو و همدستان او برای تجزیه ایران را خنثی کردند. ایران بار دیگر ثابت کرد که حتی ۲ قدرت هسته‌ای، در کنار هم، نمی‌توانند یک کشور با تمدن هزاران ساله را به زانو درآورند.»
اصل درگیری سیاسی، مجازی و رسانه‌ای بر سر این موضوع، میان اصلاح‌طلبان و تندروهاست. در واقع، اختلاف قدیمی آنان بر سر نگاه به حوزه دیپلماسی بار دیگر سر باز کرد. در سطح رسانه‌ای، یک طرف روزنامه‌هایی مانند کیهان، وطن امروز و سایت‌هایی مانند رجانیوز قرار دارند. در طرف مقابل، هم‌میهن، سازندگی، اعتماد و رسانه‌های مستقل و اصلاح‌طلب ایستاده‌اند. در سطح مجازی و به طور مشخص توئیتر (ایکس) نیز صف‌آرایی به همین شکل است.
محمدجواد ظریف در واکنش به خروج جولانی از فهرست تروریسم آمریکا توییتی در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرد.
این جز یک ترفند بی‌ارزش برای کشاندن ترامپ به #جنگ‌های‌بی‌پایان و قربانی کردن #MAGA پیش پای #اول‌نتانیاهو نیست.
روزنامه کیهان در مطلبی به تشبیه ظریف به نخست‌وزیر انگلیس در سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۰ «نویل چمبرلین» پرداخت.
با همه این تجاربی که به دست آورده‌ایم، آیا باید با چشم‌بستن بر عهدشکنی‌های مکرر آمریکا، باز همان چهره‌هایی را که سیاست خارجی ایران را معطل وعده‌های پوچ خود کردند، به‌عنوان رابین هود و ناجی ملت ایران معرفی کنیم؟
