در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۵۷۰ مطلب
گزارش آتلانتیک با نگاهی تند و تحلیلی، سیاست خارجی هنری کیسینجر و دونالد ترامپ را مقایسه می‌کند؛ کیسینجر با واقع‌گرایی سرد و تراژیک، حقوق بشر را قربانی توازن قدرت می‌دانست، اما ترامپ این بی‌اعتقادی را به بی‌شرمی علنی تبدیل کرد. در دولت ترامپ، نهاد‌های مدافع حقوق بشر منحل یا تضعیف شدند و آمریکا نقش اخلاقی خود را کنار گذاشت؛ جهانی بی‌صدا، جایی که دیگر هیچ‌کس پشت خط پاسخگو نیست.
کتاب «تله آشیل» استیو کول، هشداری درباره تکرار خطا‌های فاجعه‌بار آمریکا در عراق است و این مسئله می‌تواند در قبال ایران هم مطرح باشد. این تحلیل نشان می‌دهد که چگونه روایت‌سازی هدفمند، تحریف اطلاعات و سلطه لابی‌های پرنفوذ، دیپلماسی را به حاشیه رانده و ایران را به‌نادرست دشمنی دائمی جلوه داده‌اند. اکنون، عبور از این چرخه ساختاریِ بی‌اعتمادی و بازتعریف منافع ملی، به ضرورتی راهبردی برای آینده سیاست خارجی آمریکا تبدیل شده است.
کنار گذاشتن مایکل والتز از سمت مشاور امنیت ملی، نتیجه تنش‌های عمیق با ترامپ بر سر مداخله نظامی، به‌ویژه درباره ایران و هماهنگی‌هایش با نتانیاهو بود. ماجرای «سیگنال‌گیت» ضربه نهایی را زد. ترامپ در دور دوم، با کنار زدن چهره‌های سنتی، ساختار تصمیم‌گیری را شخصی‌تر و وفادارمحور کرده است. سپردن امور امنیت ملی به مارکو روبیو، نشانه‌ای از تضعیف نهاد شورای امنیت ملی و تمرکز قدرت در دستان شخص رئیس‌جمهور است.
در سومین دور مذاکرات ایران و آمریکا در مسقط، نشانه‌هایی از پیشرفت و اراده مشترک برای توافق دیده شد. اختلاف‌نظر‌هایی در واشنگتن و تهران باقی‌ست، اما فشار زمان، تهدید‌های امنیتی و فرصت‌های اقتصادی، دو طرف را به مصالحه نزدیک کرده است. پیشنهاد‌های جدید از جمله محدودسازی غنی‌سازی و مدل توافق جایگزین برجام مطرح‌اند، اما مخالفت اسرائیل، مواضع تندرو‌ها و دغدغه‌های راهبردی، مسیر توافق را همچنان پیچیده و شکننده نگه داشته‌اند.
در دور دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، سیاست خارجی آمریکا دچار دگرگونی اساسی شده است: چرخش به‌سوی روسیه، فشار تعرفه‌ای بر متحدان سنتی، حمایت بی‌قید از اقدامات نظامی اسرائیل و آغاز مذاکراتی غافلگیرکننده با ایران. هم‌زمان، بی‌اعتنایی به تضعیف دموکراسی و تشدید تنش در نیم‌کره غربی، بازتاب رویکردی یک‌جانبه‌گرایانه است. آینده سیاست جهانی اکنون بیش از هر زمان، به تصمیمات فردی ترامپ گره خورده است.
دور چهارم مذاکرات هسته‌ای میان ایران و آمریکا که قرار بود امروز در رُم برگزار شود، در حالی به تعویق افتاد که واشینگتن با اعلام دور تازه تحریمها، نوعی سیاست دوگانه را در قبال ایران دنبال می‌کند.
«درخواست کیم جونگ اون برای مدرنیزه کردن زرادخانه تسلیحات متعارف و غیرمتعارف کره شمالی کاملا روشن و واضح است. ماه گذشته، کیم شاهد آزمایش یک پهپاد انتحاری جدید از سوی ارتش کره شمالی بود که احتمالا به فناوری هوش مصنوعی مجهز بوده است. همکاری روسیه با کره شمالی در تهیه و توسعه این فناوری نباید دور از نظر باشد.»
«قدرت سیاسی روسای جمهور آمریکا رابطه مستقیمی با میزان محبوبیت آن‌ها از منظر افکار عمومی در این کشور دارد. سیاستمداران نمی‌توانند در برابر رئیس جمهوری که ۷۰ درصد محبوبیت مردمی دارد بایستند و در عین حال، از اینکه در کنار رئیس جمهوری دیده شوند که تنها ۳۰ درصد محبوبیت مردمی دارد هم هراس دارند.»
دونالد ترامپ در حالی بار دیگر راهی خلیج فارس می‌شود که کشورهای منطقه دیگر صرفاً بازیگرانی تابع نیستند، بلکه به‌دنبال نقش‌آفرینی مستقل در نظم جهانی‌اند. در میانه بحران‌های اقتصادی، رقابت‌های ژئوپلیتیک و ناآرامی‌های منطقه‌ای، رهبران کشورهای عربی تلاش می‌کنند با مهار سبک معامله‌گری ترامپ، امتیاز بگیرند؛ نه امتیاز ببازند. اما اتکای بیش از حد به ترامپ، قطع پیوند با چین و ماجراجویی‌های اسرائیل می‌تواند این رؤیای استراتژیک را به کابوسی پرهزینه بدل کند.
سوریه پس از سقوط بشار اسد به کانون رقابت‌های ژئوپلیتیکی میان ترکیه و اسرائیل تبدیل شده است. ترکیه خواهان حفظ تمامیت ارضی سوریه است؛ در حالی که اسرائیل تمایل دارد این کشور تضعیف و تجزیه شود. در این شرایط آمریکا تلاش دارد تنش‌ها را کنترل کند و توافقاتی میان نیرو‌های دموکراتیک سوریه و دمشق ایجاد کند. ترامپ در دیدار با نتانیاهو، با تمجید از ترکیه و هشدار به اسرائیل، نقش موازنه‌گر ترکیه را به رسمیت شناخت.
