یک کیلو آرد ۶۰ دلار؛ روایتی تکان‌دهنده از نوار غزه

   فرارو-   تقوا احمد الووی؛ نویسنده و شاعر اهل شهر  غزه

  به گزارش فرارو به نقل از میدل ایست آی؛ من هیچگاه فکر نمی کردم که روزی جمله «من گرسنه هستم» را بلند فریاد بزنم. من اکنون این جمله را هر روز فریاد می زنم. برای بخش اعظم زندگی ام، من خیلی کم به غذا اهمیت می دادم. وعده های غذایی را چندان رعایت نمی کردم و گاهی اوقات اشتهایم را در مواقعی نظیر دوره‌های زمانی که امتحان داشتم به کل از دست می دادم.

در خانه، من را مسخره می کردند زیرا خوب غذا نمی خوردم. برخی از دوستانم در مدرسه می‌گفتند که من با انرژی خورشیدی زنده هستم! با این حال، هیچ چیز شبیه این عادت های من نمی توانست مرا برای شرایط کنونی در نوار غزه آماده کند. الان با صِرف از دست دادن اشتها یا اینکه مرحله ای خاص برایم پیش آمده باشد رو به رو نیستم. اکنون گرسنگی در غزه بیداد می کند. یک قحطی عامدانه از سوی اسرائیل به نوار غزه تحمیل شده است. این وضعیت، امکان تفکر را از انسان ها می گیرد و بدن آن ها فقط برای بقا می جنگد. هیچ راحتی نیست. هرلحظه می توان تشدید گرسنگی را در انسان ها حس کرد.

این وضعیت تصادفی نیست. این شرایط توسط یک رژیم آدمکش نظیر اسرائیل طراحی شده تا افراد بیگناه را مجازات کند. اکنون ما در غزه گرسنه هستیم و جهان صرفا ما را تماشا می کند. بدترین بخش ماجرا نیز فقط مربوط به جسم ما نیست. گرسنگی بر ذهن ما نیز چیره شده است. گرسنگی به پدیده ای تبدیل شده که همه در مورد آن فکر می کنند. اغلب افراد در غزه، ذهن خود را درگیر با آن می یابند و به دنبال یافتن غذا یا اینکه چطور بهای آن را بپردازند و زنده بمانند، فکر می کنند.

روز جمعه 18 جولای سال جاری میلادی، قیمت برخی اقلام مواد غذایی به شرحی است که در ادامه به آن اشاره می کنم:

1 کیلوگرم آرد: 60 دلار

1 کیلوگرم شکر: 120 دلار

1 کیلوگرم ماکارونی: 30 دلار

1 کیلوگرم برنج: 45 دلار

1 کیلوگرم سیب زمینی: 30 دلار

1 کیلوگرم عدس: 26 دلار

1 کیلوگرم گوجه فرنگی: 24 دلار

این اعداد قیمت نیستند. این ها مجازات هستند. کسی از پسِ آن ها برنمی آید. اگر حتی شما تلاش کنید و پول کافی را جمع کنید، یک مشکل دیگر وجود دارد: مغازه‌داران اسکناس های قدیمی و کثیف را قبول نمی کنند. اگر هم بپذیرند، یک کمیسیون 45 درصدی می گیرند. قیمت ها در چشم برهم‌زدنی به شدت افزایش می یابند. همه چیز ماهیت سیال دارد و ثابت نیست. در بسیاری از موارد وقتی افراد در پیِ غذا می روند، به سختی می توانند آن میزان از مواد غذایی را بیابند که بتوانند شکم اعضای خانواده خود را با آن سیر کنند.

در تاریخ 22 جولای سال جاری، 15 فلسطینی که 4 نفر از آن ها کودک بودند از گرسنگی جان خود را از دست دادند. تاکنون 80 کودک در نوار غزه از گرسنگی جان خود را از دست داده اند(از زمان آغاز جنگ در این منطقه). بنا به گفته یونیسف، تنها در ماه ژوئن، شش هزار کودک فلسطینی به دلیل سوءتغذیه در بیمارستان ها بستری شده‌اند. گزارش های رسمی حاکی از این هستند که 650 هزار کودک زیر پنج سال با خطر مرگ به علت گرسنگی رو به رو هستند.

اغلب ما مردم غزه اکنون با صرفا یک وعده غذایی روز را می گذرانیم. البته آن یک وعده هم یک وعده درست و حسابی نیست. برخی فقط آب می نوشند و حتی آن آب نیز پاک نیست. با این حال، این همه چیزی است که ما داریم. البته که در وضعیت کنونی کمتر کسی اهمیت می دهد که آیا آن آب تمیز است یا ناسالم. گرسنگی تمامی استانداردها را جابجا می کند. برخی کاسبان سودجو نیز اقدام به احتکار مواد غذایی می کنند. من از گفتن این مساله ابایی ندارم چون همه ما در غزه گرسنه هستیم و این افراد نماینده مردم ما نیستند.

گرسنگی حتی بر احساسات ما نیز اثرگذار است. دوست من «حلا» به من یک داستان تکان‌دهنده را گفت. وی برایم تعریف کرد که خواهرش همسر خود را در یک حمله هوایی از دست داد. او بچه های کوچک دارد. او هر شب گریه می کند. نه به این دلیل که دلتنگ همسرش است بلکه به این دلیل که دیگر چیزی نیست که به فرزندانش بدهد و آن ها را سیر کند. این مسائل واقعیت های امروز ما هستند. البته که داستان های ناراحت‌کننده‌تری نیز وجود دارند و کلمات نمی توانند آن ها را توصیف کنند.

در غزه، کودکان در مورد اسباب بازی هایی که از دست داده اند گریه نمی کنند بلکه آن ها از گرسنگی می گریند. یک کودک در خواب نه از گلوله و یا بمب، بلکه به دلیل گرسنگی جان خود را از دست داد. گرسنگی او را کُشت. سکوت او را دفن کرد. اعراب کجایید شما؟ انسان ها شما کجایید؟ چرا جهان نسبت به غزه کور و کَر شده است؟

چرا آب و غذا به یک رویا برای ما تبدیل شده است؟ غزه به دلسوزی نیاز ندارد. غزه به عمل نیاز دارد. غزه نیاز دارد تا سکوت جهانی در مورد آن بشکند. رهبران جهان باید از شرم اینکه یک بچه از گرسنگی می میرد، جان بدهند.

ما مردم غزه از روی تصادف گرسنکی نمی کشیم. گرسنگی به صورت عامدانه به ما تحمیل شده است. این یک فاجعه طبیعی نیست بلکه فاجعه ای است که به صورت عامدانه تولید شده است. نسل‌کشی از طریق ایجاد گرسنگی به اهرم اسرائیل تبدیل شده است. آیا جهان نمی بیند؟ ما نه خواهیم بخشید و نه فراموش خواهیم کرد.