خوانشی روانشناسی از فیلم «پیر پسر»؛ تراژدی کنترل‌گری
فیلم «پیرپسر» خانواده‌ای ناکارآمد و گرفتار در چرخه خشونت را با زبان نمادین هنر و نگاهی آسیب‌شناسانه به خانواده‌هایی که در ظاهر با هم زندگی می‌کنند اما از درون مدت‌هاست که فروپاشیده‌اند را نمایش می‌دهد.
دکتر حمیلا بخشی روانشناس در ایران نوشت:
فیلم «پیرپسر» ساخته اکتای براهنی داستانی عمیق و تأثیرگذار است که به بررسی روابط بین نسل‌ها و چالش‌های هویتی می‌پردازد.
پیرپسر، تصویری از تقابل نسل‌ها و جست‌و‌جوی هویت در دنیای مدرن است. داستانی از عشق، ناامیدی و تلاش برای درک یکدیگر؛ در دل زندگی‌های متفاوت. پیوند میان گذشته و حال در «پیر پسر» به تماشاگران یادآوری می‌کند که هر نسل داستان خود را دارد.
فیلم «پیرپسر» خانواده‌ای ناکارآمد و گرفتار در چرخه خشونت را با زبان نمادین هنر و نگاهی آسیب‌شناسانه به خانواده‌هایی که در ظاهر با هم زندگی می‌کنند اما از درون مدت‌هاست که فروپاشیده‌اند را نمایش می‌دهد.
این فیلم به شکلی هنرمندانه و واقع‌گرایانه، وضعیت روانی و اجتماعی فردی کنترل‌گر را که قادر به کنترل هیجانات خود نیست به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد گاهی ارزش‌ها شکسته می‌شوند و ممکن است نابود شوند و آدم‌های مهم زندگی‌مان گاهی اشتباهات و ضعف‌های انسانی دارند که این موضوع روابط خانوادگی پیچیده و گاهی پرتنش را در پی دارد.
از نگاه روانشناسی خانواده، پیرپسر نمونه‌ای از فردی است که قربانی یک نظام خانوادگی ناکارآمد، سبک دلبستگی ناسالم و رشد هیجانی ناپایدار شده است. فیلم به‌خوبی نشان می‌دهد که چطور زخم‌های عاطفی کودکی، در روابط بزرگسالی بازتولید می‌شوند مگر آن‌که فرد آگاهانه وارد مسیر درمان شود.
این فیلم به شیوه‌ای دقیق و هنرمندانه، بازتابی از تأثیرات مخرب جامعه مدرن بر فرد و روابط انسانی را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به تأمل در ارزش‌ها و معنای زندگی دعوت می‌کند.
پیرپسر به شکلی دقیق و با جسارت و بدون شعارزدگی، مشکلات روانی و فشارهای زندگی روزمره را به تصویر می‌کشد.
