در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵۲ مطلب
شاهنامه صرفاً روایت یک سلسله جنگهای کهنه پادشاهان و پهلوانان نیست، شاهنامه ظفرنامه‌نویسیِ فلان پادشاه یا بهمان سلسله برای عرض چاکری و جان نثاری نیست، شاهنامه همچنین صرفاً کنار هم قرار دادن یکسری داستانهای اخلاقی و خردمندانه هم نیست، شاهنامه بیانگر فلسفه تاریخ و خودآگاهی هویتی ملت ایران است! شاهنامه «ایران»ی است که به ایرانی بودن خود می اندیشد! آری به همین دلیل است که هر کس بخواهد بداند ایران چیست؟ و ایرانی کیست؟ در نخستین گام به او آدرس شاهنامه را می دهند! آری شاهنامه خوانی چیزی جز خودخوانی و…
«من فرانسیس فورد کاپولا هستم. شاهنامه، این حماسه عظیم شاهان، چند سال پیش به دستم رسید و با ولع خواندم. حس کردم گنجینه‌ای هم‌پایه گیلگمش و حماسه‌های هومر را کشف کرده‌ام؛ این بار از ایران باستان. اشعارش توسط فردوسی سروده شده‌اند و با داستان‌ها و نام‌های پادشاهانش، انتظارم را کاملاً برآورده کرد.»
خوانش تحلیلی شاهنامه را مستقیماً از پادشاهی کیومرث (گَیومَرت) آغاز کرده ایم و تحلیل مقدمه سترگ این اثر را به فرصتی مناسب واگذارده‌ایم.
یک شاهنامه‌پژوه با اشاره به درستی واقعه تیراندازی آرش کمانگیر، به مرور سه نظریه در این‌باره امکان واقعی بودن این داستان پرداخت.
«همین است که تأکید دارم مطالعه شاهنامه نباید فقط به جامعه دانشگاهی و اهالی ادبیات محدود شود، حتی سیاستمداران هم باید این شاهکار را بخوانند و از آن درس بگیرند. تأکید بر تعامل و گفت‌وگو، نجات‌بخش جهان آشفته امروز است. حتماً شاهنامه را بخوانید. اگر تا به امروز فقط برخی داستان‌ها و حکایت‌های آن را خوانده‌اید، دیگر وقتش شده که به سراغ کل آن بروید.»
میرجلاالدین کزازی شاهنامه را رشته‌ای استوار می‌خواند که ایرانیان را با یکدیگر پیوند می‌دهد.
کامل‌ترین و قدیمی‌ترین نسخه خطی شاهنامه جهان در موزه یکی از کشورهای اروپایی حفظ و نگهداری می‌شود و به یکی از جاذبه‌های گردشگری برای مردم جهان تبدیل شده است.
آخرین مورد از این رستاخیز ملی‌گرایی ایرانیان را به خوبی می توان در واکنش یکپارچه و متحد تمام ایرانی‌ها از سراسر جهان به طرح دولت امریکا برای تغییر نام خلیج فارس به نام جعلی خلیج عربی مشاهده کرد؛ واکنشی چنان متحد و مستحکم که بلافاصله باعث عقب نشینی دونالد ترامپ و خارج شدن این طرح ابلهانه از روی میز دولت امریکا شد.
در جهان‌بینی فردوسی، دانش صرفاً انباشت اطلاعات نیست؛ بلکه نیرویی است جستجوگر، کنجکاو، و معناگر. فردوسی در جای‌جای شاهنامه از «دانش» نه به‌مثابه ابزاری فناورانه، که به‌مثابه نیرویی کیهانی و هستی‌شناسانه یاد می‌کند؛ نیرویی که انسان را از جهل، از سرکشی، و از تباهی می‌رهاند و او را به مرزهای اخلاق، خرد و سعادتمندی می‌رساند.
۵۰ سال پیش نسخه خطی از شاهنامه متعلق دوران صفویه در یک حراجی فروخته شد.
