زیگموند فروید در وهله نخست یک عصبشناس (neurologist) و دانشمند (scientist) بود و مقالاتی علمی داشت و از مطالعاتش در این حوزهها و کار کردن با پزشکانی، چون بروئر و شارکو، توجهش به درمان «هیستریا» معطوف شده بود. در نتیجه همین مطالعات بود که به کشف ناخودآگاه نائل شد. بنابراین هدف فروید، علمی و بالینی بود، یعنی میخواست با کشف ناخودآگاه و پایهگذاری روانکاوی، بحث خود را از نظر علمی پیش ببرد.