در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵۰۷ مطلب
ایران نخستین قطعنامه هشدارآمیز شورای امنیت را در سال ۲۰۰۶ دریافت کرد. زمانی که پرونده هسته‌ای ایران از شورای حکام آژانس به شورای امنیت ارجاع شد. تمام این قطعنامه‌ها شامل وضع تحریم بر ایران نیستند. بلکه درخواست از ایران، اعمال تحریم و تمدید ماموریت‌های پیشین در این قطعنامه‌ها ذکر شده‌اند. سه قطعنامه مربوط به دوره دو ساله علی لاریجانی، سه قطعنامه مربوط به دوره ۶ ساله سعید جلیلی و یک قطعنامه نیز مربوط به پس از به سرانجام رسیدن گفتگوهای هسته‌ای (قطعنامه ۲۲۳۱) است.
«این جنایات هولناک که عامدانه ماموران انتظامی، غیرنظامیان و حتی کودکان را هدف قرار داده‌اند، نقض آشکار حقوق بین‌الملل از جمله حقوق بین‌الملل بشردوستانه، محسوب می‌شوند. آنها بار دیگر ماهیت ضدانسانی، تروریستی و افراطی جیش‌العدل و تهدید جدی ناشی از آن علیه صلح و امنیت منطقه را آشکار می‌سازند.»
وی در این زمینه ادعا کرد که ایران و برخی کشورها با نقض تحریم تسلیحاتی سازمان ملل علیه انصارالله، «موشک‌ها، مهمات و همچنین قطعات و مواد شیمیایی لازم برای حملات به کشتی‌های تجاری در دریای سرخ» را در اختیار این گروه قرار می‌دهند.
با نزدیک شدن زمان به پایان ضرب الاجل اروپا، مذاکرات هسته‌ای ایران با طرفهای غربی هر روز پیچیده‌تر می‌شود.
با وجود حمایت تمام قد آمریکا از رژیم صهیونیستی، «جای دارمادهیکاری»، معاون نمایندگی دائم فرانسه در سازمان ملل، نیز برنامه اسرائیل برای گسترش عملیات نظامی به منظور تصرف شهر غزه و کل باریکه را محکوم و آن را «نقض فاحش حقوق بین‌الملل با پیامدهای انسانی بسیار وخیم» توصیف کرد.
منابع دیپلماتیک عمچنین اعلام کردند که روسیه، چین، سومالی و الجزایر از تشکیل جلسه فوری شورای امنیت سازمان ملل متحد برای بررسی طرح‌های اسرائیل برای تصرف نوار غزه حمایت کرده‌اند.
ایران در برابر مجموعه‌ای از قطعنامههای تحریمی تحت ماده ۴۱ فصل هفتم منشور سازمان ملل قرار گرفت و سپس با توافقی سیاسی از آن خارج شد. حال در شرایطی که پس از بازگشت دونالد ترامپ به قدرت، تجاوز نظامی آمریکا و اسرائیل به ایران در ژوئن ۲۰۲۵ و تعلیق همکاری‌های ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بار دیگر بحث فعال‌سازی «مکانیسم ماشه» و بازگشت تحریم‌ها جدی شده، این پرسش برجسته شده است که آیا ایران دوباره در آستانه بازگشت به فصل هفتم قرار دارد؟
منشور ملل متحد در واقع اساسنامه سازمان ملل است. اساسنامه‌ای که طرفهای پیروز در جنگ دوم جهانی آن را نوشتند و همواره ابزاری برای حفظ منافع آنان و نظم برقرار شده پس از پایان آن جنگ است. هیچ طرفی در ماهیت این سازمان‌ها تردیدی ندارد اما سیاستمداران در ایران دو دسته می‌شوند؛ یک دسته معتقدند این نظم در حال فروپاشی بوده و نباید به آن توجه کرد. گروه دیگر هم می‌گویند باید با این سازمان‌ها برای تامین منافع ملی کار کرد.
در صورتی که در زمان مشخص شده تا موقع پایان قطعنامه ۲۲۳۱ این مکانیسم استفاده نشود، با پایان قطعنامه ۲۲۳۱ دیگر آنها نمی‌توانند قطعنامههای پیشین را بازگردانند. پس از آن نیز حتی اگر پرونده هسته‌ای ایران از سوی شورای حکام آژانس به شورای امنیت ارجاع شود، صدور قطعنامه علیه ایران بسیار سخت است.
معاون امور حقوقی و بین‌المللی وزارت خارجه که برای شرکت در دو نشست شورای امنیت به نیویورک سفر کرده است، نشستی را با ۱۰ عضو غیردائم این شورا در محل نمایندگی دائم کشورمان برگزار کرد.
