در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۵۰ مطلب
سخن بر سرِ آن بود که در دموکراسی هیچ نقطه‌ی غیرقابل بازگشتی وجود ندارد. هیچ چیز خطرناک‌تر از آن نیست که مردم کنار میدان قرار یابند و همچون مأمورانِ معذور، منفعلانه به تماشای آنچه می‌گذرد بایستند. جداسازیِ دموکراسی از عنصرِ انسانیِ آن و گمان بردن به اینکه دموکراسی همچون ماشینی اتوماتیک به کار خویش مشغول است و می‌تواند پیش برانَد وهمی است خطرناک و آسیب‌زا.
قدرت ایده‌ها و اندیشه‌های کیسینجر، اشتراوس و آرنت برگرفته از ارزشی است که آنها برای تفکر آزاد و بی‌طرف قائل بودند که - در استنتاج هر سه نفر - به بهترین شکلی در کشور تازه اختیار شده‌شان [آمریکا]به دست می‌آمد؛ و با این‌حال، هیچ‌یک از آنها مدافع پروپاقرص نهاد‌های آمریکایی نبودند.
صادق زیباکلام نوشت: آیا به‌واسطه این احتمال که مردم ممکن است در یک انتخابات آزاد، لزوما انتخاب نادرست را انجام دهند، باید اصل انتخاب مردم از آنان سلب شود؟ آن را واگذار به یک جمع محدود مصلح یا خیّر کنند تا به‌جای مردم انتخاب کرده یا خودشان کشور را اداره کنند؟ تجربه تاریخی مبین آن است که اگرچه در مواردی مردم ترامپ‌ها را انتخاب می‌کنند، اما در بلندمدت، سلب حق انتخاب از مردم، هزینه به‌مراتب سنگین‌تری به بار می‌آورد.
احسان شریعتی فلسفه‌پژوه و استاد دانشگاه می‌گوید: مسئله‌ای که در ایران وجود دارد، این است که قدرت‌های گذشته، همیشه به نام امنیت و ترس از اینکه کشور به هرج‌ومرج کشیده شود، فضایی مختنق را پدید می‌آورده‌اند. مثلا شاه می‌گفت در غیاب من «ایران ایرانستان خواهد شد» و این واقعیت هم وجود دارد که بعد از بهار عربی بعضی کشور‌ها مثل لیبی، سوریه و حتی افغانستان از بین رفته‌اند. کشور‌هایی که به دنبال انقلاب دموکراتیک بودند، کارشان به نوعی جنگ داخلی یا نیابتی و حتی دخالت خارجی کشید که اصل کشور از بین رفت؛…
حاتم قادری استاد علوم سیاسی می گوید: امکان دستیابی به یک سامان سیاسی دموکراتیک، تقریبا نشدنی است. شاید بدبینانه جلوه کند، ولی من ارزیابی خودم را از شرایط ارائه می‌دهم. ما نه مشق دموکراسی کرده‌ایم، نه نیرو‌های مناسب آن فراهم شده؛ این‌طور نیست که در یک موقعیت اجتماعی و جغرافیایی امنی به سر ببریم و بگوییم که اکنون وقت مشروطه‌شدن است. تقریبا این امکان به نحوی از دست رفته است. از طرفی، امکان اینکه برخی جنبش‌های مدنی به‌تن‌هایی ما را از این وضعیت برهانند، خیلی ضعیف است. حتی اگر از این وضعیت نیز…
دموکراسی، آخرین پروژه ایران است، نه اولین پروژه آن. ما اصلا از طریق دموکراسی به توسعه نخواهیم رسید؛ بلکه همواره چنین بوده که از دموکراسی به ایدئالیسم و رادیکالیسم و ایدئولوژی‌های رادیکال رسیده‌ایم. چنان‌که ۱۵۰ سال است که چنین مسیری را تجربه کرده‌ایم. ما ایدئولوژی‌سازی کردیم و جناح‌های رقیب سیاسی به سرکوب یکدیگر مشغول شدند. مسئله اساسی جامعه ایران در وهله اول، نظم و استقرار است. پس ما در ابتدا به تئوری‌هایی نیاز داریم که جامعه ایران را مستقر کرده و پیوست آن را به لحاظ تاریخی با جهان توضیح دهد.…
جزیره دموکراسی و آزادی با حضور رئیس جمهور، رئیس مجلس و رئیس حزب حرکت ملی و مقامات نظامی و سیاسی ترکیه رسما افتتاح شد.
غفاری معتقد است؛ مجلس یکی از شاخصه‌های نظام اسلامی است و کسانی که اسباب حضور کوتوله‌ها را در مجلس فراهم می‌سازند خیانت بزرگی به انقلاب اسلامی می‌کنند. همچنین لازم به توضیح می‌دانم، نگاه تمامیت‌خواهی متعلق به عصر قجر هم نیست و به عصر حجر برمی‌گردد.
وقتی دانشمندان می خواستند به آزادی بپردازند تصورات مختلفی از آزادی پیدا کردند. نویسنده این کتاب در فصل های سوم تا پنجم به این موضوع می پردازد. برلین متفکر روسی تبار بریتانیایی بحثی با عنوان آزادی مثبت و آزادی منفی پیش کشیده بود و آنها را دو تصور از آزادی می دانست. یعنی کسانی وقتی می گویند آزادی منظورشان آزادی از یک سری چیزها است و آزادی منفی محل توجه آنها است
