طبق نوشته سیروس سعدوندیان در کتاب «اولینهای تهران»، گذشته از وبا و طاعون، هر چند وقت یک بار هم سایر بیماریهای مسری بلای جان ساکنان تهران میشد و یکی از این بیماریها «تب نوبه» بود که درمان آن را مصرف «گنه گنه» میدانستند و گاهی شدت شیوع بیماری و مصرف فراوان دارو موجب نایابی «گنه گنه» میشد. به دنبال شیوع تب نوبه در سال ۱۲۷۸ هجری قمری، گرانفروشی و تقلب در دارو توسط سودجویان، بازار را آشفته کرد.