یکی از مخاطرات آینده سیاسی ما، خطر «شاماتی‌شدن» سیاست در ایران است. منظور از شاماتی‌شدن یعنی تکرار تجربه منطقه شامات که از سوریه تا لبنان را شامل می‌شود.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵۱۷ مطلب
یکی از مخاطرات آینده سیاسی ما، خطر «شاماتی‌شدن» سیاست در ایران است. منظور از شاماتی‌شدن یعنی تکرار تجربه منطقه شامات که از سوریه تا لبنان را شامل می‌شود.
یک تحلیل‌گر ارشد سیاست خارجی گفت: عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای الزاما به این معنا نیست که ایران به طور کامل در مدار چین و روسیه غلطیده و نگرانی‌ها در آمریکا را تشدید کند و باید توجه داشته باشیم هند و پاکستان به عنوان دو متحد آمریکا هم در این سازمان حضور دارند.
از زمان تأیید سند عضویت دایم ایران از سوی اعضای این سازمان همکاری، تا نهایی شدن عضویت کامل فرایندی بروکراتیک باید طی شود و نیاز به امضای مجموعه‌ای از توافق‌هاست. کارشناسان معتقدند پیوستن به سازمان همکاری‌های شانگهای برای ایران فوایدی خواهد داشت.
اکنون فرصت مناسبی دراختیار دولتمردان ایرانی قرار گرفته است تا طرف از فضای بی‌اعتمادی ایجاد شده در روابط کشور‌های حاشیه جنوبی خلیج‌فارس با امریکا در جهت تنش‌زدایی و گسترش روابط با آن‌ها استفاده کند.
علیرضا عنایتی دستیار وزیر خارجه گفت: از طرف ایران این مذاکرات یک تصمیم اساسی از طرف نظام بود. نظام و حاکمیت تصمیم گرفت چنین گفتگو‌هایی را با طرف سعودی برگزار کند و در ترکیب هیات ایران از تمام نهاد‌های ذیربط حضور داشتند.
کنفرانس اخیر بغداد به‌عنوان اولین جلوه‌گاه ارزیابی راهبرد جمهوری اسلامی ایران در‌قبال تحولات منطقه خاورمیانه و خلیج فارس، با تمام پیچ‌وخم‌هایش تجربه‌ای ارزشمند و گران‌بها بود.
دولت سیزدهم باید ساز و کاری جامع برای پایان دادن به تنش‌ها داشته باشد. اگر این کار صورت بگیرد، امکان دیپلماسی اقتصادی فراهم‌تر می‌شود و کشور می‌تواند در اقتصاد بین‌الملل صاحب نقش شود.
دولت‌های غربی که مدعی حل فوری مساله برجام هستند، اتفاقا از روی خصومت بدشان نمی‌آید که ما این مساله را همچنان حل نشده باقی بگذاریم؛ چراکه تمامی روند حرکت‌های ما در توسعه مناسبات اقتصادی، دیپلماسی اقتصادی، توسعه روابط حتی با همسایگان و حضور قوی ما در مجامع بین‌المللی به حل این مساله گره خورده است.
هدف منع گسترش تسلیحات هسته‌ای از طریق برجام تنها از طریق تعامل دیپلماتیک واشنگتن با تهران محقق شد و این اتفاق در همه دوره‌هایی که آمریکا از تعامل با ایران خودداری می‌کرد، دور از دسترس بود.
ایران در محاصره کشور‌هایی است مانند خودش، کشور‌هایی که نه اقتصاد توسعه یافته‌ای دارند و نه الگوی توسعه محسوب می‌شوند. بسیاری می‌گویند شرایط ما نتیجه جبر جغرافیایی و بودن در خاورمیانه است. شاید اگر ایران به جای عراق و افغانستان، همسایه کشور‌های اروپایی بود، ناگزیر از توسعه بود. آیا واقعا چنین است؟ همسایه سرسخت چه فوایدی برای یک کشور دارد؟