فسیل نسبتاً کاملِ Balaenognathus maeuseri بخشی از خانواده‌ی پتروسور به صورت تصادفی در یک معدن سنگ باواریایی در آلمان کشف شد در حالی که دانشمندان در حال حفاری بلوک بزرگی از سنگ‌آهکِ حاوی استخوان‌های کروکودیل بودند.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۲۳ مطلب
فسیل نسبتاً کاملِ Balaenognathus maeuseri بخشی از خانواده‌ی پتروسور به صورت تصادفی در یک معدن سنگ باواریایی در آلمان کشف شد در حالی که دانشمندان در حال حفاری بلوک بزرگی از سنگ‌آهکِ حاوی استخوان‌های کروکودیل بودند.
فیلیپ سنتر، دانشمند پزشکی قانونی از دانشگاه ایالتی فایتویل در ایالات متحده، می‌گوید: اگر می‌خواهیم به یکی از اهداف اصلی دیرینه شناسی دست یابیم: بازسازی دقیق دنیای باستان، باید جزئیات صوتی گنجانده شود. بقایای فسیلی که در دهه‌های اخیر و صد‌ها نفر در مورد غول‌های ماقبل تاریخ فاش کرده‌اند: اندازه، زیست‌شناسی و زمان زندگی آنها، باید کمک کند.
دکتر دیوید هان از دانشگاه کوئین ماریِ لندن، نخستین نویسنده‌ی این مطالعه گفته است: «یافتن نمونه‌های غذا درون بدن دایناسورها یک اتفاق نادر است، پس هر نمونه‌ای که کشف شود واقعاٌ مهم است، چون مدرک مستقیمی است که نشان می‌دهد دایناسورها از چه چیز‌هایی تغذیه می‌کردند.
دقیقاً مشخص نیست که آخرین پاتاگوتیتان (Patagotitan)، بزرگترین دایناسوری که تاکنون شناخته شده، در نهایت چه زمانی و چگونه مرد.
در این مطلب نگاهی می‌اندازیم به چگونگی گسترش دانش انسان‌ها درباره‌ی کیهان و پیشینه‌ی خودمان در یک سالِ گذشته؛ از زمانِ انقراض دایناسورها گرفته تا کشف یک دندان انسان اسرارآمیز باستانی و کهکشان‌های بسیار کهن.
محققان می‌گویند ناتووناتور ممکن است اولین دایناسور غیر پرنده شناخته شده باشد که دارای بدنی ساده و قابل مقایسه با پرندگان مدرن است. آنها می‌گویند این موجود و سایر دایناسور‌های نزدیک به هم ممکن است شکارچیان شناگر بوده باشند و این تصور رایج که همه دایناسورها در خشکی می‌زیستند را به چالش می‌کشد.
در دهه ۱۹۸۰، دیرینه شناس، دیل راسل، یک آزمایش فکری را پیشنهاد کرد که در آن یک دایناسور گوشتخوار به یک کاربر ابزار هوشمند تبدیل شد. این «دایناسوروئید» مغز بزرگی داشت و شست‌هایش مخالف بود و راست راه می‌رفت.
این دو گروه نمونه‌ای از فسیل‌های بسیار منحصربفرد از دایناسورها هستند که قدمت آنها به ۱۰۰ میلیون سال قبل بر می‌گردد (دوران کرتاسه پسین). نکته جالبی که از آنالیز این فسیل‌ها بدست آمده این است که بیشتر آنها دایناسور‌های تروپود (Theropod) درنده (از دسته دایناسور‌های گوشتخوار) بودند.
جف دیویس از مقام‌های «پارک ایالتی دره دایناسورها» تگزاس گفت: ردپا‌ها در مسیری حدودا ۳۵ متری روی زمین نقش بسته است. تخمین زده می‌شود که در حدود ۱۴۰ رد پا از این یک دایناسور به جا مانده باشد که حالا حدود ۶۰ تای آنها اکنون پیداست.
به گفته «باب ون ایپرن»، مدیر جشنواره «دایناسورها در شن» که در شهر «میدلکرک» برگزار شده است، حدود ۱۰ نفر ۱۰ روز را فقط به جمع‌آوری شن و متراکم کردن آنها اختصاص دادند. این توده‌های شنی سپس به دایناسور‌های مختلفی همچون «ولاسیرپتر»، «استگوسور» و «تیرانوسوروس رکس» تبدیل شده‌اند.
