در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵ مطلب
محققان معتقدند که نئاندرتال‌ها این استخوان‌های خردشده را در آب می‌جوشاندند تا چربی مغذی درون آنها آزاد شود و سپس چربی شناور روی سطح آب را برای مصرف یا ذخیره‌سازی جمع‌آوری می‌کردند. اگرچه هیچ ظرفی از آن دوران باقی نمانده، اما کشف این بقایا در نزدیکی منابع آب و زغال‌سنگ‌های باستانی این فرضیه را تأیید می‌کند.
کشف قدیمی‌ترین دی‌ان‌ای انسانی با قدمت ۴۳۰,۰۰۰ سال در غار سیما د لوس هوئسوس، شاخه‌ای گمشده در درخت خانوادگی نئاندرتال‌ها را آشکار کرد و شواهدی از آمیختگی زودهنگام با دنیسوواها ارائه داد. این یافته، که درک ما از تکامل انسان را عمیق‌تر کرده، پتانسیل بازنویسی تاریخچه گونه‌های انسانی را دارد.
موش‌های حامل این ژن باستانی در مقایسه با موش‌های معمولی، مهره‌های کمتر و پیچش دنده‌های قوی‌تری داشتند که یادآور تفاوت‌های مشاهده شده بین انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها است. جالب اینجاست که برخی از این موش‌ها اشکال قفسه سینه‌ای نامتقارن مرتبط با کژپشتی (scoliosis) را نشان می‌دهند، وضعیتی که مطالعات اخیر نشان داده است که نئاندرتال‌ها ممکن است به همراه ماکروسفالی یا بزرگ شدن اندازه سر مستعد ابتلا به آن بوده باشند.
باستان‌شناسانی که در غار‌های TOLL DE MOIÀ مشغول حفاری بودند، شواهدی از هم‌نوع‌خواری نئاندرتال‌ها را کشف کرده‌اند که قدمت آنها به بیش از ۵۲۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد.
یکی از داغ‌ترین پرسش‌ها در تاریخ پژوهش پیرامون نئاندرتال‌ها این بوده که آیا آنان خالق آثار هنری بوده اند یا خیر. در چند سال گذشته اجماع نظر بر این بوده که نئاندرتال‌ها گاهی اوقات خالق هنر بوده اند. با این وجود، رفتار نئاندرتال‌ها مانند روابط آنان در دو انتهای درخت تکاملی میمون انسان نما (هومینوئید)، شامپانزه‌ها و هوموساپینس‌ها از نظر فرهنگی از گروهی به گروه دیگر و در طول زمان متفاوت بود.
