در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۷۹ مطلب
شهروندان این روز‌های داغ تابستان ۱۴۰۰ را، درحالی سپری کرده و می‌کنند که گاه با مصایب ناشی از بی‌آبی سروکله می‌زنند، گاه درگیر مشکلات خاموشی و قطع برقند و در این گیر و دار، هر از گاه خبری هم از احتمال فیلترینگ این و آن شبکه اجتماعی محبوب‌شان می‌شنوند.
مگر نه اینکه مردم خوزستان ۱۸ نماینده در مجلس دارند، و صد‌ها نماینده در شورای شهر و چند نماینده در مجلس خبرگان. پس چرا این نمایندگان که باید صدای قانونی این مردم باشند و مطالبات آنان را به صورت مدنی و قانونی پیگیری کنند تا کارد مشکلات به استخوان مردم نرسد در این ماجرای اخیر حضوری ندارند؟
خوزستان را باید از ذیل فصل هفت! (امنیتی دیدن اوضاع) خارج کرد. شاید این کار در کوتاه‌مدت عملی نباشد، ولی می‌توان در این مسیر حرکت کرد. نکته مهم این است که ظاهرا سیاست‌های جاری در خوزستان حتی از مرکز نیز به صورت دقیق کنترل و هدایت نمی‌شود، بلکه جریان امور به عهده نیرو‌های رقیب و غیر همسو در منطقه افتاده است.
عباس عبدی نوشت: به نظر می‌رسد که علت بروز شکاف میان نگاه مردم و مسوولان، پیروی آنان از دو رویکرد متفاوت جزیی‌نگری و کلی‌نگری نسبت به امور است که نزد هر کدام وجود دارد. مسوولان در بسیاری از موارد جزییات را می‌بینند. آن هم جزییاتی که مطلوب آنان است. گزارش‌های اداری زیردستان، سراسر آکنده از این جزییات جذاب است.
تجربه تاریخی نشان داده است که چه بسا همین حکومت‌ها هستند که به بزرگ‌ترین ضایع‌کنندگان حقوق مردم تبدیل شده‌اند. تدبیری که در دنیای جدید برای این مساله اندیشیده شده و تا حدود زیادی موثر بوده، عبارت است از محدود کردن یا مشروط کردن حاکمان به اجرای قوانین از پیش تعیین‌شده که اصطلاحا حکومت‌های مبتنی بر قانون اساسی یا مشروطه نامیده می‌شوند.
روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: اشکال در سیاست‌ها و در مدیریت‌هاست. چرا به جای نقد این سیاست‌ها و رفع ناکارآمدی‌ها، به توجیه پناه آورده‌اید؟ چه کسی از شما می‌پذیرد بعد از ۴۲ سال در اختیار داشتن قدرت، به توجیهاتی از قبیل آنچه در برابر دوربین‌ها و از شبکه‌های تلویزیونی آنهم با توسل غیرمنطقی به وضعیت صدر اسلام گفته‌اید روی بیاورید؟ آیا بهتر نیست ناکارآمدی افراد را بپذیرید و گناه آنان را به گردن اسلام و پیشوایان دینی نیندازید؟
امروز در سطح جهان، واکسن کرونا، یک دغدغه قطعی به مقیاس یک‌یک مردم کره زمین است؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد ظرف یک‌سال آینده، چگونگی تامین و تزریق واکسن درکشور‌های مختلف جهان، به آزمون مهمی برای ارزیابی کیفیت حکمرانی آن‌ها بدل خواهد شد.
تحریم‌ها علیه ایران توانست آثار ویرانگر سیاست‌های نابخردانه و عوام‌گرایانه قبلی را نشان دهد و این مهم‌ترین دستاورد این تحریم‌ها بود. ولی آیا از این تجربه درس گرفته خواهد شد؟ متاسفانه پاسخ منفی است، چون اگر درس گرفته بودیم، آزادسازی ظرفیت‌های انسانی و مالی کشور را به عنوان یک سیاست ضروری در دستور کار قرار می‌دادیم، درحالی که برای مقابله با تحریم‌ها، در مسیر معکوس حرکت می‌شود.
مضامین مشخصی در تمام آثار ماکیاولی حضور دارد، از جمله مواردی که در بالا به آن‌ها اشاره نشد: سرزنش طبیعت انسان؛ نیاز به دانستن اینکه چگونه «خوب نباشیم»؛ نگاه ابزاری به دین؛ ساده‌لوحی و درعین‌حال حس مشترک توده‌ها؛ تغییرپذیری بخت؛ ارزیابی مثبت از نزاع طبقاتی؛ ضرورت شدت و سرعت در بنیان‌گذاری حکومت‌های جدید.
رسیدن به ساختار یکدست برای فرار از تنوع و تناقض، اول بدبختی است زیرا آغاز جنگ درونی خواهد بود. نمونه آن دولت اصولگرای سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ است، که از دل آن یک‌دستی محض که همه اصولگرایان را چنان خوشحال کرد که سر به آسمان ساییدند، گروهی بیرون آمد که اکنون، چون استخوانی تیز درگلوی آنان گیر کرده است.
