دانشمندان کلید مهار سرطان پروستات را کشف کردند
کشف دو آنزیم کلیدی که به سلول‌های سرطانی پروستات در برابر درمان مقاومت می‌دهند، امید تازه‌ای برای یافتن درمان مؤثرتر این بیماری ایجاد کرده است. پژوهشگران می‌گویند مسدود کردن این آنزیم‌ها می‌تواند تومورها را در برابر داروهای رایج آسیب‌پذیرتر کند.
دانشمندان می‌گویند مسدود کردن آنزیم‌هایی که به تازگی کشف شده‌اند، می‌تواند درمان سرطان پروستات را تقویت کند.
به گزارش ایسنا، دانشمندان مستقر در استرالیا و چین یک جفت آنزیم مزاحم را شناسایی کرده‌اند که مسئول طولانی شدن سرطان پروستات هستند؛ به این معنی که اکنون می‌توانیم آنها را برای درمان سریع‌تر و مؤثرتر این بیماری که سالانه ۱.۵ میلیون مرد در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، هدف قرار دهیم.
به نقل از نیو اطلس، محققان دانشگاه فلیندرز استرالیا و دانشگاه فناوری جنوب چین در مقاله‌ای که قرار است در مجله PNAS منتشر شود، خاطرنشان کردند که دو آنزیم «PDIA1» و «PDIA5» از سلول‌های سرطانی پروستات در بدن در حین رشد محافظت می‌کنند و به آنها در مقاومت در برابر درمان کمک می‌کنند.
به طور خاص، آنها از پروتئینی به نام گیرنده آندروژن(AR) محافظت می‌کنند و حتی به این سلول‌ها کمک می‌کنند تا تولید انرژی را داخل تنظیم کنند و آنها را قادر به زنده ماندن در بدن می‌کنند.
پروفسور لوک سلث(Luke Selth)، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه فلیندرز خاطرنشان کرد: با هدف قرار دادن این آنزیم‌ها می‌توانیم گیرنده آندروژن را بی‌ثبات کنیم و تومورها را در برابر درمان‌های موجود مانند انزالوتامید(enzalutamide) آسیب‌پذیرتر کنیم.
این تیم دریافت که مسدود کردن این آنزیم‌ها با داروهای فرموله شده خاص باعث مرگ سلول‌های سرطانی می‌شود و حتی منجر به کوچک شدن تومورهای سرطانی در سلول‌های کشت شده در آزمایشگاه و مدل‌های حیوانی می‌شود. این امر همچنین به میتوکندری که نیروگاه سلول‌های سرطانی است، آسیب می‌رساند و استرس اکسیداتیو را در آنها ایجاد می‌کند و به آنها آسیب بیشتری می‌رساند.
ترکیب داروهای هدف قرار دهنده آنزیم با یک داروی رایج سرطان پروستات به نام «انزالوتامید»، اثربخشی درمان را نیز افزایش داد. این قطعاً امیدوارکننده به نظر می‌رسد، چرا که سرطان پروستات دومین سرطان شایع در جهان است که فاصله کمی با سرطان ریه دارد و در حالی که درمان‌هایی برای آن وجود دارد، بسیاری از بیماران اغلب در برابر درمان‌های فعلی مقاومت نشان می‌دهند.
این تیم خاطرنشان می‌کند که رویکرد آن هنوز برای استفاده آماده نیست، زیرا داروهایی که می‌توانند به طور خاص «PDIA1» و «PDIA5» را هدف قرار دهند، باید بیشتر توسعه یابند تا در حالی که فقط با آن دو آنزیم مقابله می‌کنند، بر سلول‌های سالم تأثیر نگذارند.
