فیلم سینمایی «اگر پا داشتم میزدمت»/ پرتره‌ای فرو ریخته از یک مادر
فیلم «اگر پا داشتم میزدمت»، تصویری از مادران نشان می‌دهد که کمتر کسی به آن توجه می‌کند، نمایشی که با پرهیز از کلیشه‌ها مخاطب را با خود همراه می‌کند.
فرارو- اکران فیلم سینمایی «اگر پا داشتم میزدمت» (If Had Legs I’d Kich You) به زودی در سینماهای جهان آغاز می‌شود.
به گزارش فرارو، در روزگاری که فیلم‌های سینمایی درگیر فضای بصری جذاب و ریتم تندند، «اگر پا داشتم میزدمت» برخلاف این مسیر گام برداشته، اثری تلخ و عمیق با نگاهی انسانی که پرتره‌ای دردناک از مادران را نشان می‌دهد که در دل فشارها به تدریج در حال فروپاشی است.
داستان درباره مادری خسته و درمانده به نام «لیندا» که با مشکلات فراوان از جمله بیماری دخترش و فرو ریختن ناگهانی سقف خانه‌اش دست و پنجه نرم می‌کند. او مدام به روان درمانگر و همسرش می‌گوید نیاز دارد تنها باشد اما کسی به او اهمیتی نمی‌دهد. همچنین همسرش مدام تصمیم می‌گیرد تا به «لیندا» یادآوری کند در حال کم کاری در انجام وظایف است. با این حال ورود یک همسایه پر سروصدا همه چیز را به هم می‌ریزد. در عین حال او خود یک روان درمانگر حرفه‌ای است که به خاطر مشکلاتش به مرور توانایی خود در معالجه دیگران را از دست رفته می‌بیند. ماجرا از جایی شروع می‌شود که یکی از بیمارانش در جلسه درمان از اتاق بیرون می‌رود و نوزاد را پیش او جا می‌گذارد. این نوزاد تبدیل به آیینه‌ای می‌شود که «لیندا» آینده خود را درون آن می‌بیند.
مادری فراموش شده در جامعه امروزی
در سراسر فیلم، موسیقی به عنوان یک عنصر حیاتی نقش خود را به درستی ایفا می‌کند. موسیقی تپنده و وهم‌آلود مخاطب را وادار به فکر کردن درباره سرنوشت «لیندا» می‌کند. در عین حال اگر بیننده چشمانش را ببندد از طریق آهنگ‌ها و صداها، سردرگمی کاراکترها را متوجه می‌شود. حفره به وجود آمده در سقف خانه، نمادی از درون «لیندا»، فضایی که نمادی از بخش تاریک و ترسناک اوست که به بیرون نشت کرده است. در خلوت شبانه که همه خوابیده‌اند با خود واقعی‌اش روبرو می‌شود و سفری به سیاه چاله درونش آغاز می‌کند. سفری که پایان ندارد.
فیلم مخاطب را وادار می‌کند از خود بپرسد، بدترین اتفاقی که برای تو رخ داده چیست؟ در حقیقت «اگر پا داشتم، میزدمت» بیننده را دعوت می‌کند به بازنگری در تعریف درد و چگونگی بقا در میان دردهای زندگی. در عین حال فیلم نشان می‌دهد که چگونه یک مادر می‌تواند در برابر مشکلات مقاومت کند، در حالی که به شدت آسیب‌پذیر است. مادری که در جامعه تبدیل به یک نقش کلیشه‌ای، پیش پا افتاده و بی‌اهمیت شده است.
در واقع «اگر پا داشتم میزدمت» پیش از آنکه یک اثر جذاب سینمایی باشد، نقدی به رفتار جامعه با زنان به خصوص مادران است. فیلم نشان می‌دهد که چگونه زنان حتی از جانب نزدیک‌ترین افراد به خودشان نادیده گرفته می‌شوند و همراهی در لحظات سخت زندگی ندارند. در عین حال مسئولیت‌های سنگین مادری که بدون حمایت می‌ماند به تدریج روان انسان را از بین می‌برد و ممکن باعث جنون و خشونت شود. در نهایت «اگر پا داشتم میزدمت» روایتی صادقانه و گاه وحشتناک از فشاری که روی زنان در جامعه وجود دارد.
