ضربه آشفتگی ارزی به تولید
عضو اتاق بازرگانی ایران با انتقاد از رویه ارزی بانک مرکزی گفت بخشنامه‌های مختلف و تغییرات ارزی سبب تعطیلی واحدهای تولیدی کوچک شده است
در ماه‌های اخیر سیاست‌های ارزی بانک مرکزی که با هدف حمایت از تولید تدوین شده‌اند، از سوی فعالان اقتصادی به‌عنوان نوعی تحریم داخلی صنعت تعبیر می‌شوند. اعضای اتاق بازرگانی معتقدند بخشنامه‌های متعدد، چندنرخی بودن ارز و تأخیر در تخصیص آن، نه‌تنها به رشد تولید کمکی نکرده، بلکه به افزایش هزینه‌ها و کاهش سود بنگاه‌های کوچک انجامیده است.
به گزارش دنیای اقتصاد، فعالان اقتصادی هشدار می‌دهند که ناترازی ارزی و بی‌ثباتی سیاست‌ها موجب افت صادرات، کاهش سرمایه‌گذاری و شکل‌گیری رکود تورمی در بخش صنعت شده است.
به گفته سعید ترکمان ، عضو هیات نمایندگان اتاق ایران، در ماه‌های گذشته موجی از بخشنامه‌های پیچیده و بعضاً متضاد از سوی بانک مرکزی صادر شده که تولیدکنندگان را سردرگم کرده است. او تأکید می‌کند بسیاری از این مصوبات بدون مشورت با بخش خصوصی تدوین شده‌اند و همین مسئله سبب تأخیر در واردات مواد اولیه و توقف تولید در برخی واحدها شده است. ترکمان با اشاره به مشکلات سامانه‌های ارزی و تخصیص نامنظم ارز، افزود: «نتیجه این تصمیمات، افزایش ۴۰ درصدی هزینه ارزی واردات بدون رشد محسوس حجم کالا بوده است.»
او گفت: بسیاری از صنایع کوچک و متوسط که نیاز ارزی محدودی دارند، اکنون برای ثبت سفارش و ترخیص کالا در گمرک با موانع متعددی روبه‌رو هستند. این در حالی است که منابع ارزی عمدتاً به صنایع بزرگ دولتی اختصاص یافته و تولیدکنندگان خصوصی برای تأمین مواد اولیه به اعتبار شخصی متوسل شده‌اند.
در ادامه، حسن حسینقلی ، دیگر عضو اتاق بازرگانی ایران، با انتقاد از رویکرد بانک مرکزی تصریح کرد: «وقتی دلار در بازار آزاد ۱۱۵ هزار تومان است، انتظار کار کردن با دلار ۷۰ هزار تومانی غیرواقع‌بینانه است. این تصمیمات به معنای فشار مضاعف بر تولید و اشتغال است.» او این رفتار را «تحریم داخلی» دانست و گفت افزایش عوارض صادراتی از ۵ به ۱۵ درصد، به تعطیلی واحدهای تولیدی منجر می‌شود.
به گفته حسینقلی، بخشنامه‌های پی‌در‌پی و تغییرات ناگهانی ارزی، رقابت‌پذیری صنایع خصوصی را از بین برده و موجب شده واحدهای کوچک معدنی و صنعتی به مرز تعطیلی برسند. وی تأکید کرد: «ثبات قوانین و سیاست‌های ارزی، شرط بقای تولید و اشتغال است. سرمایه‌گذار باید بتواند آینده اقتصادی را حداقل در افق ده‌ساله پیش‌بینی کند؛ در غیر این صورت، صنعت ایران تاب‌آوری خود را از دست خواهد داد.»
