مقایسه هونداسیتی و تویوتا لوین؛ دوئل سامورایی‌ها در ایران

بازار خودروی ایران، پس از سال‌ها رکود در حوزه واردات، بار دیگر شاهد حضور برندهای معتبر جهانی، به‌ویژه از خاستگاه ژاپن است. در این میان، دو نام آشنا، هوندا و تویوتا، با معرفی مدل‌های سیتی و لوین، رقابتی را آغاز کرده‌اند که می‌تواند معادلات سدان‌های اقتصادی را دستخوش تغییر کند.

به گزارش خودرو بانک، هوندا سیتی، به‌عنوان سدانی با سابقه طولانی در بازارهای جهانی، و تویوتا لوین، نسخه‌ای از کرولای پرفروش که با تمرکز بر جوان‌گرایی و مشخصات فنی متفاوت پا به میدان گذاشته است، هر دو نماینده تفکر مهندسی دقیق ژاپن در کلاس خودروهای جمع‌وجور هستند. این دو خودرو، در شرایطی به بازار ایران راه یافته‌اند که خریداران، پس از تجربه طولانی‌مدت محصولات چینی، به دنبال گزینه‌هایی با استهلاک پایین، دوام بالا و برند معتبر هستند.

در این مقاله، به کالبدشکافی دقیق این دو رقیب ژاپنی پرداخته و با مقایسه جامع مشخصات فنی، طراحی و امکانات، به این پرسش پاسخ می‌دهیم که کدام یک می‌تواند گزینه مناسب‌تری برای مصرف‌کننده ایرانی باشد.

مهندسی و پلتفرم: تفاوت رویکرد در یک کلاس مشترک

هوندا سیتی نسل هفتم (GN)، بر پایه پلتفرم جهانی هوندا ساخته شده است که در مدل‌های دیگری مانند هوندا فیت نیز به کار رفته است. این پلتفرم با تمرکز بر سادگی، سبکی و کارایی، امکان تولید یک سدان کامپکت با فضای داخلی مناسب را فراهم کرده است. وزن خالص ۱۱۸۹ کیلوگرمی هوندا سیتی نشان از رویکرد هوندا به بهینه‌سازی ساختار دارد.

سیستم تعلیق در جلو از نوع مک‌فرسون و در عقب از نوع نیمه مستقل محور پیچشی (Torsion Beam) است که ترکیبی رایج و اقتصادی در این کلاس محسوب می‌شود. این نوع تعلیق، هرچند ساده و کم‌هزینه است، اما در مقایسه با سیستم‌های تعلیق مستقل، ممکن است در پیچ‌های تند و سرعت‌های بالا، کشیدگی و عدم پایداری مطلوبی را به راننده القا کند.

این موضوع در تجربه رانندگی هوندا سیتی نیز به وضوح قابل لمس است و سیستم کنترل پایداری الکترونیکی خودرو (VSA) مجبور به دخالت بیشتری برای حفظ تعادل می‌شود. با این حال، به دلیل مهندسی دقیق هوندا، این پلتفرم در بحث هندلینگ و پایداری در شرایط رانندگی روزمره عملکردی قابل قبول ارائه می‌دهد.

در مقابل، تویوتا لوین از پلتفرم مدرن و جهانی TNGA-C (نسخه GA-C) بهره می‌برد که یک زیرساخت مدرن و جهانی است و در نسل‌های جدید تویوتا کرولا نیز استفاده شده است. این پلتفرم با تمرکز بر مرکز ثقل پایین و استحکام بیشتر، نویدبخش یک تجربه رانندگی پویا و ایمن‌تر است. ابعاد بزرگ‌تر لوین نسبت به سیتی و فاصله محوری ۲۷۰۰ میلی‌متری (در مقابل ۲۵۹۰ میلی‌متری سیتی) نشان از فضای داخلی بیشتر به‌ویژه برای سرنشینان عقب دارد.

وزن لوین در نسخه بنزینی ۱۳۶۰ کیلوگرم و در نسخه هیبرید ۱۴۲۰ کیلوگرم است که از هوندا سیتی سنگین‌تر است. سیستم تعلیق تویوتا لوین نیز در جلو مک‌فرسون و در عقب از نوع مولتی‌لینک یا جناغی دوبل (Double Wishbone) است که در مقایسه با تعلیق نیمه مستقل سیتی، می‌تواند راحتی و پایداری بیشتری را در پیچ‌ها فراهم آورد. استفاده از ترمز دیسکی برای هر چهار چرخ در لوین (دیسک خنک‌شونده در جلو) در مقایسه با ترمز کاسه‌ای عقب در سیتی، مزیت دیگری است که از نظر ایمنی و عملکرد ترمزگیری به نفع لوین تمام می‌شود.

قوای محرکه و مشخصات فنی: تنفس طبیعی در برابر توربوشارژ و هیبرید

در بخش فنی، شاهد اصلی‌ترین تفاوت میان این دو خودرو هستیم. هوندا سیتی با یک پیشرانه ۱.۵ لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی با فناوری i-VTEC و تزریق مستقیم سوخت (GDI) به بازار ایران آمده است. این موتور قادر به تولید حداکثر قدرت ۱۲۱ اسب بخار و گشتاور ۱۴۵ نیوتن‌متر است. این اعداد از طریق یک گیربکس CVT نسل سوم با قابلیت شبیه‌سازی ۷ دنده به چرخ‌های جلو منتقل می‌شوند.

شتاب صفر تا صد رسمی این خودرو ۱۰.۵ ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی آن ۶.۲ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر اعلام شده است. نقطه قوت این پیشرانه، سازگاری آن با کیفیت بنزین موجود در کشور و استهلاک پایین آن است که هزینه‌های نگهداری را به حداقل می‌رساند. این موتور به دلیل ساختار ساده و تنفس طبیعی، به بنزین با اکتان بالا حساسیت کمتری دارد و در درازمدت، قطعات آن دیرتر دچار فرسودگی می‌شوند. با این حال، در شتاب‌گیری‌های ناگهانی، به‌خصوص در سربالایی‌ها، ممکن است عملکرد ضعیف‌تری نسبت به پیشرانه‌های توربو داشته باشد.

هوندا سیتی با یک پیشرانه ۱.۵ لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی با فناوری i-VTEC و تزریق مستقیم سوخت (GDI) به بازار ایران آمده است

در سوی دیگر، تویوتا لوین در دو نسخه بنزینی و هیبرید عرضه می‌شود. نسخه بنزینی به یک پیشرانه ۱.۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ مجهز است که ۱۱۶ اسب بخار قدرت و ۱۸۵ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند. این موتور نیز با گیربکس S-CVT همراه شده و شتاب صفر تا صد آن ۹.۳ ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی ۵.۹ لیتر است. گشتاور بالای موتور توربو در دورهای پایین (۱۵۰۰ دور در دقیقه)، مزیت آن در رانندگی شهری و سبقت‌گیری‌ها است.

اما نسخه هیبرید، که احتمالاً جذابیت بیشتری برای بازار ایران دارد، از یک موتور ۱.۸ لیتری تنفس طبیعی و یک موتور الکتریکی بهره می‌برد که در مجموع، ۱۳۶ اسب بخار قدرت و ۱۸۵ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند. شتاب این نسخه ۹.۷ ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی آن فوق‌العاده پایین و در حدود ۴.۱ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است. با این حال، حساسیت بیشتر پیشرانه‌های توربو و هیبرید نسبت به کیفیت سوخت و نیاز به خدمات پس از فروش تخصصی‌تر، از چالش‌های احتمالی آن‌ها در ایران خواهد بود.

تویوتا لوین در دو نسخه بنزینی و هیبرید عرضه می‌شود.

طراحی بیرونی: سادگی بالغ در برابر هیجان جوان‌پسند

هوندا سیتی در نسل هفتم خود، از زبان طراحی بالغ‌تر و ساده‌تری بهره می‌برد. خطوط صاف و کشیده، جلوپنجره کرومی بزرگ و چراغ‌های کشیده LED، ظاهری شیک و مینیمال به آن بخشیده‌اند. این طراحی شاید فاقد هیجان بصری رقبای چینی باشد، اما اصالت و سادگی آن باعث می‌شود که دیرتر از مد افتاده و برای طیف وسیع‌تری از خریداران جذاب باشد.

نمای جانبی با خط کمربند بالا و رینگ‌های ۱۶ اینچی آلومینیومی، و نمای عقب با چراغ‌های ساده و پهن، تکمیل‌کننده این ظاهر است. به طور کلی، طراحی سیتی بر پایه اصول کاربردی و کم‌حاشیه استوار است، که آن را به یک گزینه مناسب برای خانواده‌ها تبدیل می‌کند.

در مقابل، تویوتا لوین با رویکردی متفاوت، طراحی جوان‌پسند و اسپرت‌تری دارد. این خودرو که اساساً نسخه‌ای از کرولا است، با چراغ‌های کشیده‌تر و جلوپنجره بزرگ‌تر و تهاجمی‌تر، ظاهری پویاتر از هوندا سیتی ارائه می‌دهد. خطوط تیز و شکسته در بدنه و طراحی خاص سپر، لوین را از کرولا متمایز می‌کند. نمای عقب نیز با چراغ‌های Lشکل و سپر عضلانی، تکمیل‌کننده این هویت بصری اسپرت است. این خودرو به دلیل طراحی خاص چراغ‌های عقب که به صورت یکپارچه به هم متصل شده‌اند، نسبت به کرولاهای وارداتی دیگر تمایز دارد. در مجموع، هوندا سیتی برای خریداران محافظه‌کارتر و تویوتا لوین برای کسانی که به دنبال ظاهری مدرن و پرهیجان هستند، جذاب‌تر خواهد بود.

طراحی داخلی و فناوری‌ها: کاربردی و ساده یا مدرن و دیجیتال؟

کابین هوندا سیتی با رویکردی کاربردی و ارگونومیک طراحی شده است. داشبورد ساده با خطوط افقی، کیفیت ساخت قابل قبول و استفاده از مواد با کیفیت مناسب در مقایسه با محصولات چینی، از ویژگی‌های آن است. نمایشگر ۸ اینچی لمسی مرکزی، کامپیوتر سفری، روکش پارچه‌ای صندلی‌ها و تنظیم دستی آن‌ها، امکانات استاندارد این خودرو هستند. با این حال، نبود برخی امکانات رفاهی مانند سانروف یا ترمز پارک برقی می‌تواند از نقاط ضعف آن محسوب شود.

همچنین، برخی گزارش‌ها به نفوذ صدای موتور به داخل کابین در شتاب‌گیری‌های بالا اشاره دارند که به دلیل ذات پیشرانه تنفس طبیعی و گیربکس CVT است. فضای داخلی کابین، به خصوص در بخش صندوق عقب با ۵۱۹ لیتر فضا، یکی از نقاط قوت این خودرو به شمار می‌رود و آن را به گزینه‌ای مناسب برای خانواده‌ها تبدیل می‌کند.

تویوتا لوین در کابین، خود را به عنوان یک خودروی مدرن‌تر معرفی می‌کند. نمایشگر لمسی ۹ اینچی در نسخه بنزینی و ۱۰.۲۵ اینچی در نسخه هیبرید، تهویه مطبوع اتوماتیک (در نسخه هیبرید)، دریچه تهویه برای سرنشینان عقب و استارت دکمه‌ای، از جمله امکانات شاخص آن هستند. کیفیت مواد به کار رفته و مونتاژ کابین لوین نیز در سطح خوبی قرار دارد.

فضای داخلی و به‌ویژه فضای پای سرنشینان عقب به دلیل فاصله محوری ۲۷۰۰ میلی‌متری، از هوندا سیتی جادارتر است. حجم صندوق عقب لوین ۴۷۱ لیتر است که در مقایسه با سیتی، کمی کوچک‌تر به نظر می‌رسد. وجود کلیدهای فیزیکی متعدد در بخش‌های مختلف داشبورد و کنسول میانی، نشان از حفظ اصالت طراحی کابین در مقابل رویکرد کاملاً لمسی رقبای چینی دارد.

تجهیزات رفاهی و ایمنی: مزیت تویوتا در سیستم‌های کمک‌راننده

هر دو خودرو با توجه به کلاس و قیمت خود، امکانات ایمنی و رفاهی مناسبی ارائه می‌دهند، اما تویوتا لوین در زمینه سیستم‌های کمک‌راننده برتری محسوسی دارد.

هوندا سیتی به امکاناتی چون ۶ کیسه هوا، سیستم کنترل پایداری الکترونیکی (VSA)، سیستم کمکی شروع حرکت در سربالایی (HAC)، سیستم پایش فشار تایرها (TPMS)، کروز کنترل، صندلی ایزوفیکس، فرمان کمکی برقی، و مولتی‌مدیای ۸ اینچی با پشتیبانی از اپل کارپلی و اندروید اتو مجهز است.

در مقابل، تویوتا لوین به لطف پلتفرم TNGA و مجموعه سیستم‌های ایمنی تویوتا سیفتی سنس (Toyota Safety Sense)، پکیج کامل‌تری را ارائه می‌دهد. این خودرو علاوه بر ۷ کیسه هوا، به سیستم‌هایی مانند رادار نقطه کور (BSD)، رادار هشدار خروج از خط (LDA)، دستیار حفظ خودرو در بین خطوط (LTA)، رادار تصادف جلو (PCS) با قابلیت تشخیص عابر پیاده، کروز کنترل هوشمند تطبیقی (ACC)، و ترمز پارک برقی (EPB) مجهز است که آن را از نظر ایمنی فعال در سطح بالاتری قرار می‌دهد. این برتری در بحث ایمنی و کمک‌راننده، یک مزیت رقابتی مهم برای لوین در مقایسه با هوندا سیتی محسوب می‌شود.

جایگاه رقابتی و چالش‌های بازار

در بازار ایران، هوندا سیتی و تویوتا لوین در سگمنت سدان‌های جمع‌وجور، با رقبای مستقیم و غیرمستقیمی روبرو هستند. رقبای مستقیم آن‌ها، سدان‌های ژاپنی مانند سوزوکی سیاز و البته تویوتا کرولا وارداتی توسط شرکت‌های دیگر هستند. از سوی دیگر، محصولات چینی مانند چری آریزو ۶ پرو و فونیکس آریزو ۸، با ارائه امکانات بیشتر و پیشرانه‌های توربو با قیمت رقابتی، چالشی جدی برای این دو ژاپنی محسوب می‌شوند.

بزرگ‌ترین چالش این خودروها در بازار ایران، قیمت‌گذاری و خدمات پس از فروش است. قیمت نهایی فروش هوندا سیتی در سامانه یکپارچه ۲ میلیارد و ۳۲۷ میلیون تومان بود که این قیمت در بازار آزاد به حدود ۲.۵ میلیارد تومان می‌رسد. قیمت تویوتا لوین (به‌ویژه نسخه هیبرید) نیز در مقایسه با رقبای چینی، بالاتر است.

از طرفی، خدمات پس از فروش و تامین قطعات یدکی به دلیل تحریم‌ها، همواره یک دغدغه برای خریداران خودروهای وارداتی بوده است. اگر شرکت‌های واردکننده (آذریوردسال برای سیتی و معین خودرو، برساوش و... برای لوین) نتوانند شبکه خدمات گسترده و قابل اعتمادی را ایجاد کنند، مزایای ذاتی این برندها در زمینه دوام و استهلاک پایین، تحت‌الشعاع قرار خواهد گرفت.

جمع‌بندی: انتخاب میان اعتبار، استهلاک و فناوری

هوندا سیتی:

مزایا:

برند هوندا با سابقه درخشان در ایران و جهان.

پیشرانه تنفس طبیعی با استهلاک بسیار پایین و سازگاری با بنزین ایران.

طراحی ساده و بالغ که دیرتر کهنه می‌شود.

فضای کابین و صندوق عقب بزرگ.

عملکرد هماهنگ و دقیق موتور و گیربکس.

معایب:

پیشرانه ضعیف‌تر و شتاب کمتر نسبت به رقبا.

فقدان برخی امکانات رفاهی پایه مانند سانروف و ترمز پارک برقی.

تجهیزات ایمنی فعال کمتر.

سیستم تعلیق عقب از نوع تورشن بیم که در پیچ‌های تند، عملکرد ضعیف‌تری دارد.

نفوذ صدای موتور به درون کابین.

تویوتا لوین:

مزایا:

انتخاب میان دو پیشرانه توربو و هیبرید.

مصرف سوخت بسیار پایین در نسخه هیبرید.

شتاب بهتر در هر دو نسخه.

پلتفرم مدرن TNGA و هندلینگ بهتر.

پکیج کامل‌تر سیستم‌های کمک‌راننده و ایمنی فعال.

فضای داخلی جادارتر برای سرنشینان عقب.

معایب:

حساسیت پیشرانه‌های توربو و هیبرید نسبت به کیفیت سوخت.

پیچیدگی فنی بیشتر و نیاز به خدمات پس از فروش تخصصی‌تر.

قیمت احتمالی بالاتر به‌ویژه در نسخه هیبرید.

حجم صندوق عقب کمتر نسبت به هوندا سیتی.

در نهایت، انتخاب میان هوندا سیتی و تویوتا لوین به اولویت‌های شخصی شما بستگی دارد، اما با نگاهی دقیق‌تر به مزایا و معایب هر دو خودرو، می‌توان به یک جمع‌بندی منطقی رسید. از نظر کیفیت ساخت، هوندا سیتی به دلیل نداشتن خط تولید در چین و مونتاژ در تایلند، از کیفیت و متریال ساخت بالاتری برخوردار است که در درازمدت خود را نشان می‌دهد. این در حالی است که تویوتا لوین، محصول مشترک تویوتا و GAC در چین است.

با این حال، لوین در بخش پلتفرم و قوای محرکه، مدرن‌تر عمل می‌کند؛ سیستم تعلیق مستقل مولتی‌لینک عقب و ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ، برتری فنی آن را نسبت به تعلیق نیمه مستقل و ترمز کاسه‌ای عقب هوندا سیتی نشان می‌دهد. در بخش عملکرد، هر دو خودرو شتاب تقریباً یکسانی دارند، اما هوندا سیتی با پیشرانه تنفس طبیعی، حساسیت بسیار کمتری به کیفیت بنزین ایران دارد و استهلاک پایین‌تری را به همراه می‌آورد.

از نظر امکانات، هر دو خودرو در برخی موارد برتری و در برخی موارد ضعف دارند؛ برای مثال، هوندا سیتی به شیفترهای پشت فرمان مجهز است، در حالی که تویوتا لوین سانروف دارد. با این حال، اگر فضای کابین و صندوق عقب برای شما اهمیت دارد، هوندا سیتی با فضای بزرگ‌تر خود، گزینه‌ی مناسب‌تری برای خانواده‌ها محسوب می‌شود.

در نهایت، هوندا سیتی انتخابی بی‌دردسر و باکیفیت برای کسانی است که به دنبال دوام و کمترین هزینه نگهداری هستند، در حالی که تویوتا لوین با فناوری‌های مدرن‌تر، پلتفرم به‌روز و آپشن‌های بیشتر، برای خریداران جوان‌تر و علاقه‌مند به امکانات رفاهی جذاب‌تر خواهد بود.