نقد فیلم «آتروپیا»؛ نسخه جعلی خاورمیانه
فیلم سینمایی «آتروپیا» با وجود نکات قابلتوجه و لحظات درخشان، در مجموع مثل تمرینی است که پتانسیلش را نشان میدهد، اما اجازه پیدا نمیکند به یک عملیات واقعی تبدیل شود.
فرارو- نسخه آنلاین فیلم سینمایی «آتروپیا» به زودی منتشر خواهد شد.
به گزارش فرارو، این فیلم روایتی گزنده از شیوهای است که غرب سالهاست خاورمیانه را به تصویر میکشد؛ تصویری که نه ریشه در واقعیت دارد و نه در احساس، بلکه ساختهوپرداخته ذهن هالیوود است
قصه با صحنهای آغاز میشود که مخاطب بارها در فیلمهای جنگی دیده است. زنی عراقی، انفجار و سربازان آمریکایی که گویی قرار است در عرض چند ثانیه به کشف مهمی برسند اما این آشوب فقط بخشی از یک تمرین نظامی در کالیفرنیا است. شهری ساختگی به نام «آتروپیا» که سربازان آمریکایی را برای حضور در جنگهای بیپایان آماده میکند.
نمایشی متفاوت از جنگ
ماجرا به سال ۲۰۰۶ برمیگردد، زمانی که آمریکا درگیر جنگی سخت با عراق بود. آتروپیا بیش از آنکه شهری واقعی باشد، یک لوکیشن سینمایی غولآساست. با مدیران لجستیک که شبیه دستیار کارگردان عمل میکنند، رئیس جلوههای ویژه که انگار از دل هالیوود آمده، مربی لهجه و حتی «مدیران اجرایی» که از اتاق کنفرانس فرمان صادر میکنند.
در این میان زنی عراقی به نام «فیروز» نیز در میان گروه عراقیهای تمرینی حضور دارد، او امیدوار است از این راه وارد سینمای هالیوود شود اما هیچکس نمیداند حتی عراقیهای تمرینی هم بیشتر لاتین تبارند و تنها حضورشان کافی بوده تا این شهر جعلی شکل گیرد، درست مثل سیاستهای رسانهای هالیوود که سالهاست خاورمیانه را به همه نشان میدهند.
فیلم در خلق جزئیات شهری که نه واقعی است و نه خیالی به درستی عمل میکند، آتروپیا فضایی گرم، تیره و غبارآلود دارد و از دور همه چیز زنده به نظر میآید. با این حال شاید جالبترین بخش فیلم نگاهش به سربازان نوجوان آمریکایی باشد، جوانانی که نه میدانند چرا قرار است به عراق بروند نه ایدئولوژی مشخصی دارند و تنها به امید یک آینده بهتر وارد ارتش شدهاند.
فیلم با تضاد میان نگاه نزدیک به چهرههای مضطرب این سربازان و نماهای دور و مضحک از گروه، نقدی دقیق بر فرهنگ ارتش آمریکا ارائه میدهد، فرهنگی که جوانان سادهدل را در خود هضم میکند. در عین حال فیلم با ویدئوهای آموزشی طنزآلود، فورا لحن کنایهایاش را تثبیت میکند و جنگ با ترور را به نوعی تفریح تکراری شبیه پارک «وستورلد» تبدیل میسازد؛ جایی که همه نقش بازی میکنند و دروغ میگویند.
با وجود این همه ایده جذاب، «آتروپیا» گاهی پراکنده و ناتمام بهنظر میرسد. برخی شوخیها زود تکراری میشوند و شخصیتهای فرعی که قرار بود لایهای تازه به داستان اضافه کنند، فقط ابزار شوخیهای دیگراناند. نقدهای فیلم درباره نژادپرستی، نگاه شرقزده و نظامیگری آمریکایی نیز معمولاً از همان لحظه معرفی جلوتر نمیروند. در نهایت فیلم آینهای روبروی هالیوود میگذارد، آینهای که تصویری تحریفشده، مصنوعی و تکراری از خاورمیانه بازتاب میدهد.
