۶ پایگاه نظامی فوق محرمانه آمریکا

در این مطلب با چند نمونه از سایت‌های نظامی مخفی که نتایج اقدامات صورت گرفته در آن‌ها به تغییراتی بزرگ در سطح جهان منجر شد، بیشتر آشنا می‌شویم. 

به گزارش عصر ایران، این پایگاه‌های نظامی محرمانه عبارتند از:

شهر اوک ریج، تنسی

اوک ریج در تنسی اکنون به شهری کاملا عادی با حدود ۳۰ هزار شهروند تبدیل شده است، اما این شهر در اصل برای تولید بمب اتمی شکل گرفت. 

مهندسان ارتش آمریکا که وظیفه ایجاد زیرساخت‌های پروژه منهتن را بر عهده داشتند، سایت اوک ریج را انتخاب کرده و به طور مخفیانه تاسیساتی فوق محرمانه با قابلیت حضور حداکثر ۷۵ هزار نفر را ایجاد کردند. اوک ریج جایی بود که قسمت عمده مواد اتمی برای بمب‌ها به آنجا انتقال می‌یافت. 

در سال ۱۹۴۹، اوک ریج به روی عموم باز شد و در سال ۱۹۵۹ به عنوان یک شهر ثبت شد. 

جزیره مرجانی کواجالین در اقیانوس آرام

جزیره مرجانی بیکنی مکانی است که بسیاری از آزمایش‌های اتمی آمریکا در آن انجام شده است. 

ارتش آمریکا همچنان در جزیره مرجانی کواجالین حضور دارد و عملیات‌های حساس از جمله بیشتر آزمایش‌های موشکی و تمرینات نابودی اهداف همچنان در آنجا انجام می‌شوند. 

تونوپا

سایت تونوپا در دهه ۱۹۷۰ حتی بین خلبانان ارتش آمریکا نیز یک راز محسوب می‌شد. خلبانان منتخب برای انجام تمرینات نبرد هوایی علیه جت‌های شوروی به نزدیکی تونوپا در نوادا اعزام می‌شدند. 

اما تونوپا با راز دیگری نیز پیوند خورده است که هوانوردی نظامی را تغییر داد. برخی هواپیماهای پنهان‌کار ارتش آمریکا در تونوپا توسعه داده شدند و بسیاری از پروازهای آزمایشی هواپیمای لاکهید F-117 ملقب به «شاهین شب» از فرودگاه آن انجام شد. 

منطقه ۵۱

شایعاتی که پیرامون سایت آزمایش منطقه ۵۱ وجود دارد، دستمایه ساخت برخی فیلم‌های مطرح هالیوودی مانند «روز استقلال» و بازی‌های ویدئویی مانند «منطقه ۵۱» بوده است. 

تاسیسات فوق محرمانه نیروی هوایی ارتش آمریکا در این سایت قرار دارند و محل آزمایش هواپیماهای شناخته شده‌ای همچون U-2، SR-71 و A-12 Oxcart بوده است. به طور رسمی، این سایت به نام محدوده آزمایش و آموزش نوادا در دریاچه گروم شناخته می‌شود. 

پایگاه نیروی هوایی وِندُور

پایگاه نیروی هوایی وِندُور در زمان آغاز فعالیت خود در سال ۱۹۴۲، تاسیسات کوچکی بود که در درجه نخست به عنوان مدرسه آموزش خلبانانی که قرار بود راهی اروپا شوند، مورد استفاده قرار می‌گرفت. 

اما در سال ۱۹۴۴، پنهان‌کاری در این پایگاه دور افتاده افزایش یافته و ماموران FBI و پلیس نظامی بر مکالمات افراد نظارت داشته و حرکات کارکنان پایگاه و خانواده آن‌ها را محدود کردند. این شرایط به دلیل آن ایجاد شد که پایگاه نیروی هوایی وِندُور برای آموزش افرادی که وظیفه رهاسازی بمب‌های اتمی روی ژاپن را بر عهده داشتند، انتخاب شده بود. 

پایگاه نیروی هوایی موراک / پایگاه نیروی هوایی ادواردز

پایگاهی نیروی هوایی موراک فعالیت خود را در دهه ۱۹۳۰ به عنوان مکانی برای آموزش بمباران و تیراندازی آغاز کرد، اما در طول جنگ جهانی دوم به پایگاه و مدرسه‌ای برای آموزش خلبانان تبدیل شد. چند سال پس از جنگ جهانی دوم، نام این پایگاه به ادواردز تغییر کرد. 

پروژه‌های فوق محرمانه در سال ۱۹۴۲ در پایگاه نیروی هوایی موراک آغاز شدند و نخستین جت نیروی هوایی ارتش آمریکا به نام Bell P-59 Airacomet در آنجا آزمایش شد. 

همچنین، این پایگاه به عنوان محل آزمایش اولیه برای هواپیماهای B-29 اصلاح شده برای رهاسازی بمب‌های اتمی روی ژاپن بکار گرفته شد، پایگاهی بود که خلبان چاک یگر از آن پرواز کرد و برای نخستین بار دیوار صوتی را شکست و همچنین از آن برای آزمایش شاتل فضایی استفاده شد.