«نوش جانش» یعنی چه؟

رامین رضاییان دوشنبه‌شب مهمان برنامه فوتبال برتر بود. مصاحبه او با محمدحسین میثاقی نکات و حاشیه‌‎های زیادی داشت؛ از اعلام این نکته که رامین در حال مذاکره با خریدهای خارجی استقلال است تا حاشیه‌های مربوط به جدایی او از پرسپولیس و سایر قضایا.

هر کدام از اینها سر جای خودشان قابل بحث هستند، اما یک نکته وجود داشت که به طور خاص باید به آن پرداخت. در بخشی از این گفت‌وگو، میثاقی به مدافع راست استقلال گفت: «به نظرم بازیکنی که یک‌میلیون دلار ارزش داشته باشد و اینقدر در فوتبال ایران پول بگیرد، نداریم.»

رضاییان اما با او مخالفت کرد و پاسخی با این مضمون به مجری برنامه داد: «داریم آقای میثاقی. شما کم‌لطفی می‌کنید. ما حداقل ۵،۶ بازیکن در این سطح در لیگ ایران داریم. من همیشه گفته‌ام بازیکنی که سطح بالایی دارد و کیفیت خوبی ارائه می‌دهد، نوش جانش هرچقدر که می‌گیرد. آن بازیکنی که سطحش نیست ولی قرارداد بالا دارد هم حتما توانسته این کار را بکند. بالاخره مدیران در نهایت بازیکن را جذب می‌کنند و تصمیم با آنها است.»

راستش در این سال‌ها بهترین حمایت صنفی را از همین فوتبالیست‌ها دیده‌ایم. به جرات می‌توان گفت اعضای کمتر قشری اینطور جانانه در کنار هم ایستاده‌اند. با هر کدام از این عزیزان که در مورد دستمزد بالای بازیکنان یا مربیان حرف می‌زنی، بلافاصله با عباراتی مثل «نوش جانش» یا «حق‌شان است» مواجه می‌شوی. این قاعده فقط یک استثناء دارد و آن هم بازیکنان بازنشسته هستند که از این بازار گل و گشاد مالی سودی نبردند. آنها اغلب واقع‌بینانه‌تر حرف می‌زنند و خیلی‌های‌شان عقیده دارند حتی یک‌دهم این پول‌ها هم حق خیلی از بازیکنان نیست.

نکته اینجاست که همه جای دنیا فوتبالیست‌ها (مثل بازیگران یا خواننده‌ها) درآمدی بسیار بالاتر از سطح معمول جامعه دارند. در ایران هم مردم با این قضیه کنار آمده‌اند و بعید است شما بتوانید شهروندی را پیدا کنید که عقیده داشته باشد یک بازیکن فوتبال باید به اندازه یک آموزگار، مکانیک یا فروشنده سوپرمارکت دستمزد بگیرد. با این حال این درآمد بالاتر، قاعدتا باید یک سقف منطقی هم داشته باشد که در ایران چنین چیزی وجود ندارد و رسما با یک بلبشوی مالی مواجهیم. اغلب باشگاه‌ها به شکل دولتی یا شبه‌دولتی اداره می‌شوند، تراز مالی جدی گرفته نمی‌شود، پرداخت‌ها شفاف نیست و پول‌های زیر میزی غوغا می‌کند.

حتی فدراسیون هم رسما با این موضوع کنار آمده است. خود مهدی تاج به عنوان رئیس فدراسیون هفته قبل در همین برنامه، اعداد باورنکردنی و شگفت‌انگیزی در مورد حداکثر هزینه باشگاه‌ها اعلام کرد که فرسنگ‌ها با واقعیت فاصله داشت. در چنین فضایی معلوم است که بازیکنان هر چقدر تیغ‌شان ببرد پول می‌گیرند و در بعضی موارد لابد یک چیزی هم گیر مدیر یا مربی تیم می‌آید. خب چرا باید ناراضی باشند؟

دوستان در حالی با لحنی بسیار خونسرد در مورد سزاواری‌شان برای دریافت‌های یک‌میلیون دلاری حرف می‌زنند که برای فصل پیش رو، در تیمی به بزرگی اسپانیول فقط یک بازیکن بیش از این عدد دستمزد می‌گیرد. در آلمان شاید نصف بازیکنان بوندس‌لیگا کمتر از یک‌میلیون دلار پول می‌گیرند و در تیمی مثل کلن، دستمزد ۲۰ بازیکن برای فصل آینده زیر این عدد است! حالا شما سختی کار و هزینه‌های بالاتر زندگی در اسپانیا و آلمان را هم در نظر بگیرید. بعد چطور می‌شود در فوتبال ایران به همین راحتی از عبارت اعصاب خرد کن «نوش جان» استفاده شود؟ خب خروجی شما چه بوده؟ کدام موقعیت فردی ممتاز یا موفقیت تیمی بین‌المللی را به دست آورده‌اید؟ چند نفرتان آن طرف مرزها پیشنهادهای بالاتر دارید که نمی‌روید؟

از همه جالب‌تر جایی است که رضاییان می‌گوید حتی اگر بازیکنی از نظر فنی حقش دریافت این پول‌ها نبوده و گرفته، باز نوش جانش، چرا که توانسته مدیران باشگاه را متقاعد کند! بله خب؛ کلا با همین فرمول‎‌ها جلو رفتیم که وضعیت‌مان این است دیگر. خیلی ممنون!