«سلاح عریان»؛ روایتی کمدی از پرونده‌ای جنایی

فرارو- فیلم سینمایی «سلاح عریان» به تازگی در سینماهای جهان اکران شده است. فیلمی کمدی که با استقبال مخاطبان رو به‌رو شده است.

 به گزارش فرارو، در سال1988، فیلم‌های «سلاح عریان: پرونده‌های پلیس اسکاد» موفق شدند نگاهی جدید در طنزهای پلیسی به وجود آورند. داستان این فیلم‌‌ها درباره یک کارآگاه پلیس دست و پا چلفتی بود که در نهایت پرونده را حل می‌کرد. حالا در نسخه جدید «سلاح عریان»، قصه حول محور یک کارآگاه باهوش اما خنده‌دار می‌چرخد.

داستان و شخصیت‌های «سلاح عریان»

«ویلیام نیسون» در این فیلم نقش ستوان «جونیور» را دارد. پسر همان کارآگاهی که در نسخه قبلی «لزلی نیلسن» نقشش را بازی می‌کرد. او به شکلی بیمارگونه تحت تاثیر پدرش قرار دارد، زمانی که در حل پرونده‌ای با مشکل مواجه می‌شود شروع به مونولوگ با روح پدرش می‌کند تا راهی نشان دهد. کارآگاه «جونیور» در حال تحقیق روی پرونده‌ای خاص درباره مردی است که به قتل رسیده است. قتل او رابطه مشکوکی با سرمایه دار خودروهای برقی «ریچارد کین» با بازی «دنی هیوستون» دارد.ماجرا از جایی آغاز می‌شود که «جونیور» همزمان با پیچیده شدن پرونده عاشق خواهر مقتول، دختری به نام «بث» می‌شود. دختری که شغل اصلی‌اش نوشتن رمان‌های جنایی است. با این حال، «ریچارد کین» داستان عجیبی را رقم می‌زند، چرا که قصد دارد نسخه‌ای جدید از طرح «کاندیدا منچوری» را پیاده کند، طرحی برای کنترل ذهن انسان‌ها. او سیگنالی را در تلفن‌ها طراحی کرده که باعث می‌شود، مردم به دیوانه‌هایی خشمگین تبدیل شوند.

خنده و شوخی راز موفقیت «سلاح عریان»

نسخه جدید «سلاح عریان»؛ ظاهر فیلم‌های اکشن دهه 80 را دارد. همچنین شروع رابطه عاشقانه «بث» و «جونیور» با ویدیوی پاپ دهه 80 نشانه‌ای از کلیشه‌های مرسوم عشق در گذشته است.  فیلم تا حد زیادی از شوخی‌های زودگذر یا در اصلاح ترند پرهیز می‌کند. در واقع بسیاری از شوخی‌های فیلم مختص زمان نیستند. به گونه‌ای که مخاطب احساس می‌کند، شوخی‌ها شبیه نسخه اصلی‌اند، بدون اینکه صرفا یک کپی باشند. در عین حال دلیل اصلی اینکه فیلم به طور پیوسته لبخند به لب بیننده می‌آورد، این است که جدیت خشک «نیسون» با فضای احمقانه فیلم هماهنگ است.

«ویلیام نیسون» با مهارتی تحسین برانگیز در ژانر اکشن، به راحتی وارد فضای کمدی فیلم «سلاح عریان» می‌شود. او همان شخصیت جدی را بهانه‌ای برای شوخی با کلیشه‌های پلیسی سینما قرار می‌دهد. فیلم به درستی، ارتباط خود را با نسخه‌های قدیمی نشان می‌دهد، مانند ایده «کاندیدا منچوری» که محور داستان فیلم در سال 1988بود. همچنین «سلاح عریان» قرار نیست، بیش از حد طول بکشد و حوصله سربر شود. در عین حال فیلم با درام‌های متفاوت  وقت تماشاگر را تلف نمی‌کند. «سلاح عریان» به معنای واقعی کلمه یک کمدی بدون حاشیه است که فقط شوخی‌های ممتد را پشت هم نمایش می‌دهد. تقریبا در هیچ صحنه‌ای از فیلم، نمی‌توان لحظه‌ای را پیدا کرد که در آن شوخی وجود نداشته باشد. در نهایت، به نظر می‌رسد سازندگان فیلم هیچ انگیزه‌ای جز خنداندن مخاطب نداشته‌اند و این دقیقاً همان چیزی است که باعث موفقیت «سلاح عریان» جدید می‌شود: یک کمدی کلاسیک، بی‌ادعا و بی‌وقفه.