علیرضا بیرانوند؛ مرد بازنده

سرانجام با تاخیری طولانی و بحث‌برانگیز، حکم کمیته استیناف فدراسیون فوتبال در مورد فسخ قرارداد علیرضا بیرانوند با باشگاه پرسپولیس صادر شد؛‌ اتفاقی که در آخرین روز بهار سال گذشته رخ داد، اما رسیدگی به آن تا امروز به طول انجامید.

بر این اساس و همان‌طور که همه از مدت‌ها قبل می‌دانستند، دروازه‌بان فعلی تراکتور به چهار ماه محرومیت از حضور در میادین و پرداخت ۲۷‌میلیارد تومان جریمه نقدی محکوم شد. به این ترتیب بیرو نه‌تنها در دیدار سوپرجام تراکتور و استقلال غایب خواهد بود، بلکه نیم‌فصل اول لیگ بیست‌وپنجم را هم از دست می‌دهد.

پس از اعلام حکم که کاملا طبیعی و کمترین مجازات برای بیرو به نظر می‌رسید، باشگاه تراکتور فورا با ماجرا کنار آمد و اعلام کرد به زودی یک دروازه‌بان جدید خارجی جذب خواهد کرد. بخش قابل‌توجهی از هواداران پرسپولیس البته چندان راضی نیستند و عقیده دارند خود تراکتور هم باید به جرم اغوای گلر آنها و وا داشتن او به فسخ غیرقانونی قرارداد تنبیه می‌شد. در نهایت این اتفاق رخ نداد و یکی از جنجالی‌ترین پرونده‌های این سالیان فوتبال ایران بسته شد. آنچه از این رهگذر باقی ماند اما، شکستی دیگر برای علیرضا بیرانوند بود؛ سنگربان خودساخته‌ای که در این سال‌ها ذره ذره اعتبار عمومی و پایگاه اجتماعی‌اش را از دست داده و در بیشتر مواقع هم خودش مقصر بوده است.

اول؛ خوابیدن در باد غرور

بیرانوند شروعی توفانی و ستایش‌برانگیز در دنیای فوتبال داشت. او از صفر مطلق شروع کرده و با توانایی و پشتکار، پله‌های ترقی را بالا رفته بود. شاید نقطه اوج این داستان زیبا، مهار پنالتی کریس رونالدو در جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه بود. با این حال انگار از آن به بعد بیرانوند در پیله غرور گرفتار شد و رفتارهایی بروز داد که دلسردی افکار عمومی را به همراه آورد. او انگار خودش را مرکز عالم می‌دید. هر تابستان یک جنجال جدید راه می‌انداخت، سراغ مذاکره با باشگاه استقلال می‌رفت یا با بهانه‌های واهی قراردادش با پرسپولیس را فسخ می‌کرد. این اواخر رفتارهای او با هواداران تیم سابقش هم محترمانه و قابل دفاع نبود و مدام بر سر آنها منت می‌گذاشت. بیرو عقیده داشت هواداران بابت قهرمانی‌ها باید از او ممنون باشند و حق انتقاد ندارند! همه اینها کار را به جایی رساند که پس از جدایی بیرانوند از پرسپولیس به آن شکل، او تقریبا در تمام ورزشگاه‌های کشور «هو» شد و تلخ‌ترین لحظات را تجربه کرد.

دوم؛ تو رویین‌تن نیستی!

در چنین فضایی، عجیب نبود که بیرو خودش را به نوعی «رویین‌تن» بداند. او واقعا باور کرده بود هر کاری دلش بخواهد می‌تواند انجام بدهد؛ بی‌مکافات و عقوبت. فسخ قرارداد با پرسپولیس هم که آشکارا غیرقانونی بود، با همین اعتمادبه‌نفس کاذب رخ داد. بیرانوند واقعا باور نمی‌کرد محروم شود. فدراسیون هم خیلی وقت تلف کرد، اما در نهایت راهی جز صدور این حکم باقی نماند و او حالا در سال جام‌جهانی باید ۴ ماه بیرون بنشیند و پس از آن در فرمی ناآماده به میادین برگردد. تازه بیرانوند باید خوشحال باشد که بابت ادعای عجیبش در مورد شیرینی دادن به اعضای هیات‌مدیره پرسپولیس برای جدایی از این تیم جریمه نشد!

سوم؛ افت فنی

مجموعه این مسایل و علاوه بر آن فعالیت‌های جانبی متنوع بیرو همچون حضور در رئالیتی‌شوها، تاسیس کافه و ورود به دنیای مدلینگ، در نهایت تمرکز این دروازه‌بان را تا حدی کاهش داد که به جرات می‌توان گفت او در دو سال گذشته حداکثر یک دروازه‌بان معمولی بوده است؛ پراشتباه و متزلزل. امروز طعنه‌آمیز است اگر بگوییم حتی محرومیت او خبر چندان بدی برای تراکتور نیست و شاید به همین دلیل است که باشگاه تبریزی بین محرومیت بیرانوند و دادن مهدی ترابی به پرسپولیس، گزینه اول را انتخاب کرد.