درباره عکسی از حضور خبرنگاران در حیاط هیئت دولت؛ سری را که درد نمی‌کند!
سوال اینجاست اولاً چرا بعد از این همه سال مکانی در شأن خبرنگاران و عکاسان در این حیاط ساخته نمی‌شود. اصلاً بیخیال مکان، چرا چهار تا صندلی در این حیاط گذاشته نمی‌شود که خبرنگار مجبور به نشستن روی زمین به این شکل نباشد.
امیر جدیدی در هم میهن نوشت:
سال‌های سال است که هفته به هفته، صبحِ چهارشنبه تعداد قابل توجهی خبرنگار به جلسه هیئت دولت می‌روند. گفتم جلسه هیئت دولت؟ نه. در واقع تعداد قابل توجهی خبرنگار و عکاس بعد از گذشتن از هفت‌خوان رستمِ چک و خنثی و نیروی آماده و... به پشت درهای بسته جلسه دولت هم نه، بلکه پشت درِ بسته حیاط هیئت دولت می‌روند.
همین تعداد خبرنگار مدت زمان مدیدی را در حیاط یک لنگه پا می‌ایستند تا جلسه تمام شود. می‌ایستند تا جلسه تمام شود، بلکه هنگام رد شدن اعضای کابینه از جلویشان با التماس و درخواست بتوانند برای چند لحظه زیر استرس، فشار، گرما و سرما سوالی کنند و جوابی بگیرند. اعضای کابینه هم بر مبنای قانون سری را که درد نمی‌کند، دستمال چرا ببندیم؟ در عموم این شکل از مواجهه حداکثر فاصله از خطر، شما بخوان خبرنگار را رعایت کرده، دستی تکان می‌دهند و خنده‌ای به لب می‌آورند و مثل شصت‌تیر رد می‌شوند.
در بعضی از این مواجهه‌ها اما گاهی فریاد خبرنگاران بر سر یک وزیر بلند می‌شود و آن وزیر هم یا توی رودربایستی یا ... مجبور به واکنش می‌شود. این واکنش یعنی در مسیر خروج در حالت بدو بایست با جواب‌های عموماً کلی تفقدی به خبرنگاران می‌کنند و خلاص.
سوال اینجاست اولاً چرا بعد از این همه سال مکانی در شأن خبرنگاران و عکاسان در این حیاط ساخته نمی‌شود. اصلاً بیخیال مکان، چرا چهار تا صندلی در این حیاط گذاشته نمی‌شود که خبرنگار مجبور به نشستن روی زمین به این شکل نباشد.
ثانیاً اینکه اگر وظیفه خبرنگار سوال کردن و وظیفه اعضای کابینه جواب دادن است چرا سازوکاری محترم ترتیب داده نمی‌شود که هر کس به وظیفه‌اش برسد.
ثالثاً چرا روی راه‌بند تشریفات پلاستیک کشیده‌اید؟
عکس: عرفان خوشخو
