درباره عکسی از حمام شترها در خلیج فارس
می‌خواهم شتر شوم!
شنیده‌ام که شتر آنقدر صبور و پرطاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان داغ راه برود. می‌خواهم شتر شوم. از روی شکم‌سیری حرف نمی‌زنم. حتی حاضرم روی دوشم کوهان بگذارم. به جای فک، پوزه داشته باشم. مژه‌های بلند دربیاورم. سرم کوچک شود. لباس از تن بکنم و خز و چرم شتری روی پوستم بکشم.
امیر جدیدی در هم میهن نوشت:
دوباره برق رفت. دفتر به قاعده کوره آجرپزی داغ شده است. نفس از گرمگاه سینه‌ام بیرون نمی‌آید و همان بهتر که نیاید چون اگر بیاید با گرمگاه بدتری روبه‌رو می‌شود.
شنیده‌ام که شتر آنقدر صبور و پرطاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان داغ راه برود. می‌خواهم شتر شوم. از روی شکم‌سیری حرف نمی‌زنم. حتی حاضرم روی دوشم کوهان بگذارم. به جای فک، پوزه داشته باشم. مژه‌های بلند دربیاورم. سرم کوچک شود. لباس از تن بکنم و خز و چرم شتری روی پوستم بکشم.
چشم‌هایی را که سال‌ها پشت ویزور گذاشته بودم دودستی دربیاورم و به جایش چشمانی بگذارم که دو یا سه جفت پلک دارد. اصلاً لب‌هایم را بدهم و از شتری به عاریت لبی بگیرم. آنوقت با طیب خاطر و با آرامشی مثال‌زدنی به جان خار‌های بیایان بیفتم و لک و لوچم را غرق خون کنم تا جا دارد خار بیابان‌ها را بکاهم و سیر نشوم. باید آنقدر راه بروم و باز خسته نشود.
دفتر به قاعده کوره آجرپزی داغ است. نفس از گرمگاه سینه‌ام بیرون نمی‌آید. رد داده‌ام. باید که طاقتم را زیاد کنم. می‌خواهم شتر نشوم. می‌خواهم شتر شوم و سه هفته در بیایان راه بروم و آخرش تن به آب بزنم و خودم را غرق کنم.
عکس: اصغر بشارتی-ایرنا
