آیا خرید دوربین چاپ سریع SQ۱۰ عاقلانه است؟
دوربین SQ۱۰ از خیلی جهات مانند مدل‌های قبلی عمل می‌کند. یعنی عکس‌ها را سریع روی کاغذ چاپ می‌کند و تحویل می‌دهد. از نظر فنی این کار بیشتر به‌درد سرگرمی می‌خورد تا عکاسی، شکل اسباب‌بازی است و اگر کسی آن را برای اولین بار ببیند باید برایش یک کارتریج مصرف کنید ولی دو تفاوت بزرگ باعث می‌شود من آن را دوست داشته باشم. اول اینکه عکس‌ها در سایز متفاوت و بزرگتری نسبت به قبل چاپ می‌شوند و دوم اینکه این دوربین از فرم قبلی خارج شده و مثل یک دوربین دیجیتالی عمل می‌کند
فرارو- دوربین‌های چاپ‌سریع مثل SQ10 فوجی‌فیلم یکی از ظالمانه‌ترین ابزار‌هایی هستند که می‌توان در بازار پیدا کرد. برای خرید خود این وسیله همان اول کار سه میلیون و ۳۰۰ هزار تومان پول می‌دهید و بابت هر ۱۰ تا عکسی که می‌خواهید با آن بگیرید حداقل باید ۱۰۰ هزار تومان کارتریج بخرید، اما امان از وسوسه که باعث می‌شود این همه پول بدهید و عکس‌های بی‌کیفیت و تار گرفته شده با دوربین چاپ‌سریع را به در یخچال خانه آویزان کنید.
به گزارش فرارو، با این‌حال ممکن است بعضی‌ها با این نظریه مقتصدانه موافق نباشد، شاید، چون معنی سه میلیون و ۳۰۰ هزار تومان را نمی‌فهمند اگر شما هم اصرار دارید چنین پولی خرج کنید، از منظر فنی می‌توان موضوع را طور دیگری بررسی کرد؛ اول بگویید دوست دارید عکس‌هایتان را برای همیشه نگه دارید یا آن‌ها را به رفیقی بدهید که احتمالا دیگر او را نخواهید دید؟ خب باید بگوییم دوربین SQ10 چنین کاری را برایتان انجام می‌دهد. این دوربین از خیلی جهات مانند مدل‌های قبلی عمل می‌کند. یعنی عکس‌ها را خیلی سریع روی کاغذ چاپ می‌کند و تحویل می‌دهد. از نظر فنی این کار بیشتر به‌درد سرگرمی می‌خورد تا عکاسی، شکل اسباب‌بازی است و اگر کسی آن را برای اولین بار ببیند باید برایش یک کارتریج مصرف کنید. ولی دو تفاوت بزرگ باعث می‌شود من آن را دوست داشته باشم. اول اینکه عکس‌ها در سایز متفاوت و بزرگتری نسبت به قبل چاپ می‌شوند و دوم اینکه این دوربین از فرم قبلی خارج شده و مثل یک دوربین دیجیتالی عمل می‌کند.
فوجی مدتی است به سراغ قالب‌های متنوع کارتریج آمده. به شخصه از فرمت مربعی قبلی بسیار لذت می‌بردم و از فرمت مستطیلی جدیدی که روی مدل InstaxWide عرضه شد متنفر بودم. این دوربین فرمتی بین این دو دارد. یعنی یک مربعی بزرگتر به سایز شش در شش که به طرز عجیبی باب میل من و البته اینستاگرامم بود.
اما برویم سراغ بزرگترین تغییر؛ دوربین‌هایی با لنز ۳.۷ مگاپیکسل را یادتان هست که روی گوشی‌های نوکیا تجربه می‌کردیم؟ اکنون آن را در سال ۲۰۱۸ تصور کنید. کیفیت این تصاویر برای چاپ خوب است، ولی وقتی آن‌ها را روی کامپیوتر نگاه کنید متوجه عمق فاجعه می‌شوید.
متاسفم که این را می‌گویم، ولی به نظرم فوجی به دنبال ساختن اینستاگرام در قالبی فیزیکی است. به همین خاطر این دوربین را مجهز به یک حافظه خارجی و البته صفحه نمایش کرده است. کاری که به نظرم به کل فلسفه دوربین چاپ‌سریع صدمه می‌زند. قبلا وقتی کسی روبروی این دوربین قرار می‌گرفت با خروجی آن کاملا کنار می‌آمد. امری که باعث می‌شد عکس‌ها طبیعی‌تر بوده و با شلختگی‌هایی به واقعیت آن لحظه نزدیک‌تر شود. ولی این دوربین باعث شده تا شما عکس را بگیرید، بعد هرکسی به این توجه کند که آیا در عکس خوب افتاده است یا نه و در نهایت بعد از تکرار چند باره این چرخه آن را چاپ یا پست کنید. امری که به اینستاگرام حالتی غیرواقعی داده و با این سیستم نوستالژی دوربین‌های چاپ سریع را هم نابود می‌کند. با وجود علاقه زیاد من به نوستالژی وجود این صفحه‌نمایش می‌تواند به‌شکل شگفت‌انگیزی کاربردی باشد. با توجه به اینکه الان در بازار قیمت هر کارتریج با قابلیت چاپ ۱۰ عکس نزدیک به ۱۰۰ هزار تومان است، باید بیشتر قدر این مانیتور را دانست.
نمایی از پشت دروبین؛ آن مانیتور کوچک شگفت‌انگیز و دوست‌داشتنی اجازه می‌دهد صحنه را قبل از عکاسی بهتر ببینید و تنها عکس‌هایی را چاپ کنید که از کیفیتشان اطمینان دارید
