ایران با بومیسازی دانش هستهای طی سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ واقعیتی برگشتناپذیر ایجاد کرد که فشار حداکثری آمریکا و اسرائیل از جمله حملات نظامی و ترور دانشمندان، نتوانست آن را تغییر دهد. برخلاف عراق و لیبی، تهران پایگاه دانشی و زیرساخت داخلی ساخت و حاضر به تعطیلی آن نیست، اما امکان محدودسازی غنیسازی یا مشارکت در کنسرسیوم بینالمللی را پذیراست. سیاستگذاران غربی اگر تفاوت پرونده ایران را نادیده بگیرند، هیچ توافق پایداری حاصل نخواهد شد.