اگرچه گفته می‌شود که کیم جونگ-اون با توسل به قساوت قلب کم‌نظیر و سیاست ارعاب و سرکوب شدید، حتی در مورد رده‌های بالای حکومتی، ممکن است توانسته باشد احتمال واکنش منفی نظامیان و سایر منتفعین از بحران دایمی و خودساخته آن کشور را کاهش داده باشد، اما نمی‌تواند بدون ارائه دستاوری مهم به خصوص منافع اقتصادی، در درجه اول برای مقامات ارشد حکومتی، خواست‌های آمریکا برای تحولی سریع و گسترده را بپذیرد و به این ترتیب، مبنای قدرت نظام سیاسی و حکومت خاندانی خود را نادیده بگیرد.
