در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۳ مطلب
شاید قیاس مع‌الفارق باشد که بخواهیم اثر جاودان فردوسی بزرگ را با «دن‌کیشوت» از نظر ادبی مقایسه کنیم. این دو اثر در فرم و محتوا، فاصله‌ای عظیم با یکدیگر دارند. سروانتس برای اسپانیایی‌ها همان نقشی را دارد که دانته برای ایتالیایی‌ها و شکسپیر برای انگلیسی‌ها. اما فردوسیِ ما برای احیای هویت ملی و تثبیت و حیات‌بخشی دوباره زبان فارسی، کاری عظیم و ماندگار انجام داده است.
شاید مقایسه حرف‌های سخیف زینب موسوی با بیانیه اصلاح‌طلبان مقایسه درستی نباشد، که نیست، اما همان‌طور که مخاطبان موسوی از خجالت‌اش درآمدند و ادامه فعالتی‌اش را با اما و اگرهای دشواری روبه‌رو ساختند، بهترین قاضی برای بیانیه اصلاح‌طلبان هم مخاطبان این بیانیه خواهند بود.
توسل به طنز بخشی از فرهنگ و ادبیات ما ایرانیان است و قله‌های ادب فارسی، از گذشته تا امروز، هر کدام به فراخور، دستی در این حوزه داشته و طبع‌آزمایی کرده‌اند و اما شرط موفقیت طنز، نادیده گرفتن خط قرمزهاست، ولی جامعه ما، جامعه‌ایست پر از خط قرمز که بسیاری از آن‌ها اصلاً دیده نمی‌شود و فقط وقتی متوجه وجودشان می‌شویم که از آن‌ها عبور کرده‌ایم.
رئیس جبهه اصلاحات نوشت: «توهین به فردوسی و اثر ماندگار او شاهنامه، بی‌احترامی به ریشه‌های تاریخی و فرهنگی ماست، اما برخورد قضایی نه فرهنگ می‌سازد و نه احترام.»
آزادی بیان فقط برای گفتن حرف «حق» یا «درست» نیست، زیرا حرف حق و درست، مورد اجماع نوع بشر نیست. باید همواره به یاد داشت که هیچ امر خیر و مثبتی در این جهان بدون هزینه نیست. هزینۀ آزادی بیان نیز، نشر حرف‌های سخیف و مشمئزکننده است، جامعه‌ای که ظرفیت و تاب تحمل آن را نداشته باشد، آزادی بیان در آن از شعاری سطحی فراتر نمی‌رود!
عارفه معماریان، بازیگر نقش دختر محمود نقاش در سریال «پایتخت»، در واکنش به اظهارات توهین‌آمیز زینب موسوی نسبت به فردوسی و شاهنامه، پاسخ کوبنده و محکمی داد. این پاسخ قاطعانه در فضای مجازی بازتاب گسترده‌ای داشت و مورد حمایت بسیاری از کاربران و طرفداران فرهنگ ایرانی قرار گرفت.
سیدعباس صالحی، وزیر ارشاد، با بیان اینکه «توهین‌ها فقط رسوایی به‌جا می‌گذارد»، گفت: این همان داستانی است که برخی می‌خواهند با کارهای نادر خود مطرح شوند. فردوسی هزار سال است شناسنامه هویت ایران است و چنین سخنانی چیزی از جایگاه او کم نمی‌کند. این حرف‌ها نه تنها ارزش ندارد، بلکه بر اشتباه گوینده هم افزوده می‌شود.
شوخی و طنز اگر بخواهد که هرزه و پلشت نشود، باید آدابی را رعایت کند. مورد اخیر سلبریتی شبکه‌های اجتماعی و به سخره گرفتن شاهنامه، اساساً نه طنز است و نه حتی کمدی. بهترین تعبیر برای چنین محتواهایی «هرزه‌گویی» و حتی نوعی «هرزه‌نگاری» است. در این مورد، ما با یک مجری بی‌هویتی طرف‌ایم، که اساساً کارش قاعده و اصولی ندارد جز یک اصل؛ جلب‌توجه با هر ابزاری.
زینب خانم ببینید شاهنامه برای هدفی که شما و اتاق فکرتان دارید مناسب نیست چرا که آن پیرمرد مظلوم خراسانی (فردوسی) آنقدر مأخوذ به حیا بود که از مجموع حدوداً 50 هزار بیتش شاید فقط چند بیت آن هم با ایهام و کنایه به مقصود شما نزدیک و مشتبه باشد، اگر قصد دارید از ادبیات فارسی استفاده کنید و البته کمی هم لایک و ویو دِرو کنید، می توانید از آثار دیگه ای استفاده کنید.
چه کسی ممکن است از لحن یک متن کهن چنین خوانش سبک کوچه بازاری داشته باشد؟ جز کسی که در پی جلب توجه از طریق تاثیرگذاری بر اذهان بیمار شهوت گراست؟ آن هم با لحنی چنین بی‌آزرم که از یک بانوی ایرانی قبیح است.
