«با این طرز بینش وضعیت اقتصاد ایران بهبود پیدا نخواهد کرد و در این مسیر فشارها بر عامه مردم و تولیدکنندگان افزایش خواهد یافت و متاسفانه باید گفت اگر این بینش بخواهد برای برنامه میان مدت کشور نیز قاعده گذاری کند چشم انداز میان مدت اقتصاد ایران نیز چندان امیدوارکننده نخواهد بود.»
در ادبیات توسعه، مسیری به نسبت طولانی در زمینه نسبت عدالت اجتماعی و توسعه طی شده است. در این مسیر تلقیهای اولیه این بود که عدالت اجتماعی میتواند برای رشد تولید ملی مخاطرهآفرین باشد.
از ميــان انبـوه سـخنرانيها و مصاحبههـا و دست نوشتههايش ميتوان نگراني را درك كرد. ميگويد هر چه هست براي فرداي ايران نگرانم و معتقدم فرصتسوزيها به حدي بالا بود كه ديگر فرصتي براي «فرصتسوزي» نداريم. هشت صبح يك روز بهاري، در نيمه دوم ارديبهشت ماه در دفتر موسسه دين و اقتصاد، روبهروي ما نشست تا به سوالاتمان درباره دغدغههايش پاسخ بدهد.
امروز همه بر اين مساله كه مشكل اصلي كشور مشكل اقتصادي است اذعان دارند اما در رابطه با راه برونرفت از اين مشكلات اختلافات بسيار است و اولويتبنديها نيز متفاوتند. با وجود اختلافات، چندي پيش دولت تلاش نمود تا با ارائه يك بسته پيشنهادي راهحلي براي خروج از ركود و تورم كه ميتوان گفت عمدهترين معضل را در زمينه اقتصاد تشكيل ميدهند تدوين نمايد. بستهاي كه به بسته خروج غيرتورمي از ركود معروف شد و مباحث بسياري را در ميان اقتصاددانان مطرح كرد.
هم بررسیهای میدانی اطلاعات کافی به دست میدهند، هم تحقیقات علمی صحت ماجرا را تایید میکنند و هم گزارشهای رسمی میگویند که در نتیجه سیاستهای دو دوره دولتهای نهم و دهم، فقری فراگیر در جامعه ایران به وجود آمد و ایرانیها در بهترین حالت، به قول «فرشاد مومنی»، اقتصاددان و عضو هیات علمی دانشگاه علامهطباطبایی، «مدارای نجیبانه با فقر» را در چندسال اخیر سرلوحه قرار دادهاند. با «مومنی» در مورد وضعیت مدیریت هزینهها در خانوادههای ایرانی در شرایط رکود تورمی و پیشیگرفتن هزینهها از دستمزدها گفتوگو …